Attack of the Crab Monsters Review: Γιγάντια καβούρια κυνηγάνε επιστήμονες σε νησί του Ειρηνικού

Η δεκαετία του ’50 έχε μείνει στην ιστορία του horror κινηματογράφου ως η περίοδος που μεσουράνησαν οι ταινίες τρόμου και επιστημονικής φαντασίας με τέρατα…πολλές φορές τεραστίων διαστάσεων. Η εν λόγω δεκαετία μάς έχει χαρίσει ταινιάρες αλλά και αμφιλεγόμενες στιγμές στον μακρύ κατάλογό της. Και οπωσδήποτε ο Roger Corman δεν θα μπορούσε να λείπει από το μεγάλο πάρτι της εποχής. Σίγουρα το «Attack of the Crab Monsters» που θα δούμε εδώ, δεν είναι ούτε από τις δημοφιλέστερες ούτε από τις καλύτερες ταινίες του «βασιλιά του cult».

Ωστόσο, θεωρώ ότι μπορεί να προσφέρει κάποια ψυχαγωγία στους φίλους του παλιού, ασπρόμαυρου cinema τρόμου και του ακομπλεξάριστου cult. Το φιλμ βασίζεται στα αληθινά πειράματα των Αμερικανών με ατομικές βόμβες στον ύφαλο Μπικίνι του Ειρηνικού Ωκεανού το 1946. Στον απόηχο λοιπόν αυτών των πειραμάτων, ο Corman και η παρέα του στέλνουν μια ομάδα επιστημόνων και ναυτικών σε ένα άγνωστο νησί του Ειρηνικού για να ερευνήσουν την εξαφάνιση της προηγούμενης ομάδας που είχε μεταβεί στο ίδιο νησί.

Για κακή τους τύχη, οι νέοι ερευνητές βρίσκουν το νησί έρημο από ανθρώπους και πολλά ζωικά είδη. Ταυτόχρονα στο νησί γίνονται τρομακτικές δονήσεις που ενίοτε προκαλούν επικίνδυνες κατολισθήσεις. Το πιο τρομακτικό από όλα όμως είναι κάτι εντελώς απρόσμενο: γιγάντια καβούρια -προϊόν μεταλλάξεων λόγω της ραδιενέργειας- ελλοχεύουν στο νησί. Τα καβούρια έχοντας αναπτύξει υψηλή νοημοσύνη, επιτίθενται στους νεοφερμένους με άγριες διαθέσεις. Θα καταφέρουν τα μέλη της ερευνητικής ομάδας να επιβιώσουν απέναντι στον τεράστιο εχθρό;

Ο παλιός κινηματογραφιστής και παραγωγός Jim Wynorsky είχε ετοιμάσει σενάριο για remake του «Attack of the Crab Monsters» αλλά ο Roger Corman αρνήθηκε την σχετική πρόταση καθώς έτρεφε μεγάλη εκτίμηση για το αρχικό φιλμ και θεωρούσε αχρείαστη την επανεκτέλεσή του.

Ξέρω ότι σε πολλούς από τους νεότερους ηλικιακά θεατές, τέτοιες ιδέες ίσως φαίνονται ξεπερασμένες έως γελοίες. Για την εποχή τους όμως ήταν κάτι σαν «κανόνας» που γοήτευε και τρόμαζε το κοινό. Η ταινία τώρα ξεκινά πολύ καλά, με καλοφτιαγμένη ανατριχιαστική κλιμάκωση πριν την αποκάλυψη του κυρίως τρόμου. Αλλά και όταν εμφανίζονται τα καβούρια στην ολότητά τους, η δράση είναι συνεχής μέχρι το τέλος. Μικρά μόνο διαλείμματα υπάρχουν ώστε να πάρουμε ανάσα.

Δεν χρειάζονταν και πολλά «διαλείμματα» βέβαια αφού μιλάμε για ταινία μίας ώρας! Σε κάθε περίπτωση δεν βαριέσαι βλέποντας το «Attack of the Crab Monsters». Μπορεί τα «κουστούμια» των καβουριών να προδίδουν την ψευτιά τους (άλλωστε δύο από τους ηθοποιούς τα χειρίζονται μαζί με τις δαγκάνες) αλλά οι συναντήσεις με τους ανθρώπους έχουν πάντα αγωνία. Ατυχή όμως θεωρώ την επιλογή απόκτησης ανθρώπινης ομιλίας από τα καβούρια η οποία γελοιοποιεί περαιτέρω την ήδη ερασιτεχνική εικόνα με τα κουστούμια.

Από την άλλη, το φιλμ διαθέτει μερικές σκηνές απρόσμενου για την εποχή gore καθώς και σκηνές με ξαφνική ένταση όπως η έκρηξη ενός διερχόμενου αεροπλάνου. Καλή χημεία βγάζουν οι χαρακτήρες, ειδικά αυτοί που πρωταγωνιστούν περισσότερη ώρα. Σεναριακές προχειρότητες εμφανίζονται ανησυχητικά συχνά με αποτέλεσμα το έργο να μην μπορεί να σταθεί αξιοπρεπώς παρά την φιλότιμη προσπάθεια των συντελεστών. Α, και αυτό το φινάλε…δεν καταλάβαμε πότε ήρθε ρε παιδί μου!

Εν κατακλείδι, το «Attack of the Crab Monsters» είναι μια μέτρια ταινία τρόμου/scι-fi όπου τα τέρατά της πείθουν μόνο μερικώς. Παρά τις τεχνικές αδυναμίες όμως, έχει γρήγορο ρυθμό, έντονη δράση και πλούσιο σασπένς, με αποτέλεσμα να βλέπεται ψιλοευχάριστα. Κινούμενο κάπου μεταξύ cult και trash, το εργάκι αυτό αξίζει μια ευκαιρία από τους παλιομοδίτες και τους αθεράπευτους fans του σπουδαίου Roger Corman. Με ποπ κορν και αναψυκτικά βέβαια!