Βρισκόμαστε στον Αύγουστο του 2000, όπου ο νεαρός και φιλόδοξος Fred Vogel, αποφασίζει να δημιουργήσει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία τρόμου. Η πρώτη του ιδέα, ήταν να δημιουργήσει μια ταινία με ζόμπι, αλλά επειδή δεν είχε την οικονομική δυνατότητα, αποφάσισε να αναζητήσει βοήθεια στο αγαπημένο του είδος των serial killers ταινιών. Η ταινία που τον ενέπνευσε ήταν το Henry: Portrait of a Serial Killer (1986) του John McNaughton, ο Vogel θεωρούσε αυτή την ταινία ένα νοσηρό διαμάντι, που όμως έκρυβε όλες τις βίαιες σκηνές για να τις φαντάζεται από μόνος του ο θεατής. Ο Vogel δεν ήθελε να περιοριστεί σε αυτήν την κινηματογραφική ηθική και με στόχο να σοκάρει επέλεξε να τα δείξει όλα στην οθόνη.
Ο Vogel, στο August Underground, υποδύεται τον Peter, έναν ευτραφή Αμερικάνο νεανία, ο οποίος μαζί με έναν ανώνυμο φίλο του, καταγράφουν το δικό τους οδοιπορικό στα εγκλήματα, στις κακόγουστες φάρσες και στους αρρωστημένους φόνους, ενώ δεν διστάζουν να καλούν και γυναίκες του δρόμου, ώστε να τις σοδομίσουν μέχρι θανάτου. Δυστυχώς το August Underground, όσο νοσηρά ευρηματικό είναι, άλλο τόσο είναι αδιάφορο και κενό σεναριακά. O Peter είναι ένας αντιπαθητικός χαρακτήρας που δεν έχει το χάρισμα και την γοητεία που αποπνέει ένας serial killer. Το μυστήριο του μοναχικού λύκου που βγαίνει την νύχτα και σκοτώνει κόσμο, στην ταινία του Vogel, είναι πετάμενο στα σκουπίδια. Ο Peter είναι απλά ένα παλιόπαιδο που βασανίζει αθώους χωρίς λόγο και αιτία, αλλά αυτό είναι το νόημα όλης της ταινίας, ότι ο δολοφόνος μπορεί να είναι και ο γείτονας μας.
Το August Underground μοιάζει με ένα κρυφό ημερολόγιο που βρίσκεται στα χέρια της αστυνομίας και εμείς το βρήκαμε και το αγοράσαμε από την μαύρη αγορά του διαδικτύου, ώστε να το απολαύσουμε με έναν ένοχο τρόπο, γνωρίζοντας φυσικά ότι είναι ψεύτικο. Το γεγονός ότι η ταινία είναι found footage και γυρισμένη με τα πιο πενιχρά μέσα, προσδίδει στο έργο μια αυθεντικότητα που σε πείθει ότι τελικά όλα αυτά που συμβαίνουν, ίσως να είναι αληθινά.
Ο αρχικός τίτλος της ταινίας ήταν Peter.
Το ίδιο νόμιζαν και οι αστυνομικές υπηρεσίες του Καναδά, όταν ο Vogel πήγαινε στο Τορόντο για το φεστιβάλ τρόμου του περιοδικού Rue Morgue, οι αστυνόμοι συνέλαβαν τον Vogel και κατάσχεσαν τις ταινίες του και όλο το προωθητικό υλικό που είχε πάνω του, θεωρώντας πως είχε στην κατοχή του αληθινές snuff ταινίες. Ο Vogel πέρασε δέκα ώρες στο αστυνομικό τμήμα, προσπαθώντας να τους πείσει ότι οι ταινίες είναι ψεύτικες. Το περιστατικό αυτό είχε συμβεί, όταν είχε στην διάθεση του και το sequel, August Underground’s Mordum (2003).
Το August Underground δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα φθηνό torture porn, με αδιάφορους χαρακτήρες και ένα ανύπαρχτο σενάριο, παρόλα αυτά είναι μια ιστορικής σημασίας ταινία. Γεννήθηκε την ίδια χρονιά με το χτύπημα στους δίδυμους πύργους και μάλιστα ο Vogel βρισκόταν και στην λίστα του FBI, λόγω της μισάνθρωπης ταινίας του. Το August Underground δεν γέννησε μόνο δεκάδες φθηνές ψευδό-snuff ταινίες, αλλά εγκαινίασε και τον 21ο αιώνα.
Το snuff πλέον είναι στην ζωή μας, από την live μετάδοση του απαγχονισμού του δικτάτορα Saddam Hussein, μέχρι και τους αποκεφαλισμούς των δημοσιογράφων από τον ISIS, ένα βίντεο που έκανε το γύρο το διαδικτύου, μέσα από τα social media, όλα αυτά τα γεγονότα καθιστούν το August Underground μια κραυγή αγωνίας για αυτά που έρχονται.
Η καριέρα του Vogel μετά το August Underground δεν τον οδήγησε σε κάποιο στούντιο του Hollywood, όπως ο ίδιος αρχικά ήθελε, αλλά τον έκανε ένα σύμβολο της extreme underground σκηνής. Ολοκλήρωσε την τριλογία του με το August Underground’s Penance (2007) και συνέχισε να δημιουργεί ακραίες ταινίες για τους οπαδούς του. Η τελευταία του ταινία, μέχρι στιγμής, είναι το The Final Interview (2018), μια αρκετά ώριμη ταινία που δεν αναλώνεται μόνο στο σοκ και στην γραφική βία. Όσοι από τους αναγνώστες αποφασίσουν να δουν το August Underground, να θυμάστε, it’s only a movie.