Πρωτότυπο, παρανοϊκό και πολυσυζητημένο, το «Battle Royale» (στηριζόμενο σε ομώνυμο βιβλίο) κατάφερε να δημιουργήσει το δικό του μύθο στον ακραίο κινηματογράφο. Όταν η Ιαπωνία δηλώνεται ως χώρα προέλευσης μιας ταινίας που αμφιταλαντεύεται μεταξύ θρίλερ, τρόμου, δράσης και δράματος το πιθανότερο αποτέλεσμα είναι ένα γοητευτικά τρελό και καταιγιστικό φιλμ που σοκάρει. Και πώς να μην το κάνει άλλωστε όταν η κεντρική ιδέα είναι διαβολικά ευρηματική και παρανοϊκή ταυτόχρονα.
Σ’ αυτό το φιλμ του Kinji Fukasaku η βία ανακατεύεται αριστοτεχνικά με τα έντονα συναισθήματα, το δράμα και το χιούμορ καθηλώνοντας τους θεατές που αμέσως καταλαβαίνουν ότι παρακολουθούν μια διαφορετική ταινία που δεν χαρίζει κάστανα. Μια ταινία που χτυπάει αλύπητα στο ψαχνό με την ωμότητά της και παράλληλα μας διασκεδάζει με το μαύρο χιούμορ της που εκδηλώνεται συχνά μέσα από τις ατάκες και τις συμπεριφορές των πρωταγωνιστών της.
Η υπόθεση αφορά μια νέα μεταρρύθμιση που έχει θεσπιστεί από την ιαπωνική Κυβέρνηση στην αυγή της νέας χιλιετίας για να αντιμετωπίσει το φαινόμενο της εκτεταμένης ανήλικης βίας. Η Ιαπωνία περνά δύσκολες στιγμές με υψηλά ποσοστά ανεργίας και τους έφηβους να εγκαταλείπουν τα σχολεία αναπτύσσοντας αυξημένη βίαιη συμπεριφορά και υψηλή παραβατικότητα. Η κυβερνητική μεταρρύθμιση με την ονομασία BR υλοποιείται με την τυχαία επιλογή μιας σχολικής τάξης στο τέλος του έτους οι μαθητές της οποίας αναγκάζονται να συμμετάσχουν σ’ ένα πρωτοφανές «παιχνίδι», το Batoru Rowaiaru ή Battle Royale.
Το «Battle Royale» συγκαταλέγεται στα 10 πιο επιτυχημένα εμπορικά φιλμ της Ιαπωνίας.
Στα πλαίσια του ιδιόμορφου αυτού «παιχνιδιού» καλούνται να εξοντώσουν ο ένας τον άλλο μέχρι να μείνει μόνο ένας επιζών. Τα μεταλλικά λουριά που φορούν στο λαιμό τους λειτουργούν ως εξαναγκαστικό μέσο για τη συμμετοχή και εκρήγνυνται σε διάφορες περιπτώσεις του παιχνιδιού (π.χ. αν δεν μείνει ένας επιζών μέχρι το πέρας των τριών ημερών, αν παραμείνουν οι συμμετέχοντες πολύ ώρα σε «απαγορευμένες ζώνες» που τους γνωστοποιούνται κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού) ή ακόμα κι αν αρνηθούν να συμμετάσχουν. Στους «παίχτες» δίνονται τρόφιμα, χάρτης και όπλα για να αντιμετωπίσουν τον εχθρό. Το παιχνίδι διεξάγεται σ’ ένα απομονωμένο νησί που εποπτεύεται από τον στρατό ώστε κανείς να μην μπορεί να διαφύγει.
Στο φιλμ κεντρικοί πρωταγωνιστές είναι δύο νέοι συμμαθητές ο Nanahara και η Noriko των οποίων η τάξη επιλέχτηκε για τη φετινή «Battle Royale» στο έρημο νησί. Οι δύο νέοι προσπαθούν να επιβιώσουν στις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες βλέποντας φίλους να πεθαίνουν και άλλους συμμαθητές τους να μετατρέπονται σε φονιάδες, ωθούμενοι από το ένστικτο της επιβίωσης.
Από τα πιο αξιομνημόνευτα στοιχεία του «Battle Royale» είναι η εναλλαγή των συναισθημάτων και η μεγάλη ποικιλία χαρακτήρων. Βλέπουμε άτομα που υπό νορμάλ συνθήκες θα συμπεριφέρονταν ως φυσιολογικοί μαθητές, να έχουν μετατραπεί σε αγρίμια έτοιμα να κατασπαράξουν τον πάλαι ποτέ φίλο και συμμαθητή τους. Βλέπουμε όμως και την άλλη, την πιο φωτεινή και ηρωική πλευρά όπου η αυτοθυσία και η εκδήλωση των πιο ειλικρινών συναισθημάτων αγάπης ξεδιπλώνονται αφειδώς πριν έρθει το μοιραίο τέλος. Παρακολουθούμε επίσης τραγικές στιγμές όπως ζευγάρια να αυτοκτονούν αλλά και στιγμές άκρως χιουμοριστικές όπως τα καμώματα του καθηγητή της μοιραίας τάξης.
Το «Battle Royale» είναι μια γοητευτικά ενοχλητική ταινία που δοκιμάζει τις αντοχές μας και μας δείχνει κατάμουτρα πόσο βίαιος μπορεί να γίνει ο άνθρωπος όταν βρεθεί σε συνθήκες απόγνωσης και απελπισίας. Η αξία της επιβεβαιώνεται από τα σημαντικά βραβεία που κέρδισε κυρίως στην Ιαπωνία, τις τεράστιες εισπράξεις και την παγκόσμια αναγνώρισή της από τους κριτικούς και τον τύπο. Η επιρροή της υπήρξε σημαντικότατη και εκετεταμένη στην μετέπειτα πορεία του horror και όχι μόνο κινηματογράφου. Ας πούμε απλά ότι η ιδέα πίσω από τις δημοφιλείς ταινίες «The Hunger Games» ή το πολύ πρόσφατο «Squid Game» μπορεί να εντοπιστεί εδώ.
Μπορεί να μην είναι μια 100% ταινία τρόμου με την παραδοσιακή έννοια αλλά ένας γνήσιος τρόμος βρίσκεται πίσω από την άρρωστη υπόθεση και την ακόμα πιο άρρωστη εκτέλεση. Το gore εννοείται κατέχει υψηλά ποσοστά στο συνολικό θέαμα και πολλοί πιθανώς να το βρουν ακόμη πιο αποκρουστικό δεδομένου ότι αφορά παιδιά. Όταν και ο Quentin Tarantino δηλώνει το 2009 πως το «Battle Royale» είναι η καλύτερη ταινία που έχει δει από το 1992, καταλαβαίνουμε για πόσο εκρηκτικό δημιούργημα μιλάμε.