Είναι από τις ταινίες του Craven που έχουν μείνει στην αφάνεια. Δικαιολογημένα ως ένα βαθμό καθώς το «Deadly Friend» δεν χαίρει του υψηλού σκηνοθετικού επιπέδου ενός «Scream» ή «A Nightmare On Elm Street» για παράδειγμα ούτε διακρίνεται από την αντίστοιχη σκηνοθετική φινέτσα που έχει δείξει ο καταξιωμένος Αμερικανός σε άλλες γνωστές ταινίες του (π.χ. The People Under The Stairs). Πιθανώς να μην βοηθά και το ίδιο το μυθιστόρημα στο οποίο είναι βασισμένο το φιλμ. Αλλά ας τα δούμε αναλυτικά.
Το «Deadly Friend» μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη τα τεκταινόμενα από το βιβλίο της Diana Henstell με τον απλούστερο τίτλο «Friend». Δύο είναι οι κεντρικές φιγούρες γύρω από τους οποίους οικοδομείται η δράση. Ο νεαρός Paul (Matthew Labyorteaux) και η νέα του γειτόνισσά του Samantha (Kristy Swanson) την οποία ερωτεύεται. Ο Paul μετακόμισε στην περιοχή χάρη στην υποτροφία που πήρε για να φοιτήσει στο Πανεπιστήμιο της πόλης. Η υψηλή νοημοσύνη του Paul και οι άφθονες γνώσεις του στη νευρολογία και στην τεχνητή νοημοσύνη εκτός από την υποτροφία, τού έχουν χαρίσει και έναν αλλόκοτο φίλο που τον συντροφεύει σε κάθε στιγμή. Πρόκειται για το ευφυέστατο ρομπότ με το όνομα BB που έχει φτιάξει ο ίδιος ο Paul.
Κι ενώ όλα δείχνουν να πηγαίνουν καλά με τη νέα ζωή του νεαρού «Einstein», δύο δυσάρεστα συμβάντα θα αλλάξουν άρδην την κατάσταση. Αρχικά το αγαπημένο του ρομπότ καταστρέφεται από μια αντιπαθητική γειτόνισσα που το πυροβόλησε με την καραμπίνα της όταν αυτό εισήλθε στην αυλή της. Στη συνέχεια η αγαπημένη του Samantha θα σκοτωθεί από την απερίσκεπτα βίαιη συμπεριφορά του αλκοολικού πατέρα της. Μέσα στη θλίψη του ο Paul αποφασίζει να δοκιμάσει κάτι πρωτόγνωρο και επαναστατικό: να εισαγάγει τον τεχνητό εγκέφαλο του ρομπότ στη Samantha ελπίζοντας ότι θα την επαναφέρει στη ζωή. Παρότι το πείραμα φαίνεται να πετυχαίνει αρχικά, η συμπεριφορά της Samantha θα αποδειχτεί διαφορετική και πολύ επικίνδυνη…
Η Kristy Swanson διδάχτηκε όλες τις κινήσεις που κάνει ως ρομπότ, ύστερα από μαθήματα που της έκανε ένας επαγγελματίας μίμος.
Ας ξεκινήσουμε επικριτικά την αξιολόγηση του «Deadly Friend» μπας και ξεμπερδέψουμε πιο γρήγορα από όσο υπονοούν οι πολυάριθμες αρνητικές κριτικές που έλαβε κατά καιρούς. Είναι αλήθεια ότι η σκηνοθεσία του Craven είναι κατώτερη του αναμενομένου εμφανίζοντας κάποιες χτυπητές κακοτεχνίες από δω κι από κει. Το σενάριο χωρίς να είναι κακό έχει κι αυτό τις αδυναμίες του καταφεύγοντας σε υπεραπλουστεύσεις που ενοχλούν. Επίσης ορισμένοι χαρακτήρες μοιάζουν εντελώς αδιάφοροι και οι ερμηνείες τους εκτός από προβλέψιμες είναι και προβληματικές (π.χ. ο μηχανόβιος αλητάμπουρας που επιτίθεται στον Paul). Ευτυχώς που αυτό συμβαίνει σε μερικούς δευτερεύοντες χαρακτήρες διότι οι δύο βασικοί τα πάνε περίφημα. Και κάπου εδώ ερχόμαστε στα θετικά.
Το πρωταγωνιστικό ζεύγος Paul-Samantha βγάζει πετυχημένη χημεία και ειδικά η ερμηνεία της συμπαθητικής κοπέλας αξίζει περισσότερων επαίνων. Ανέλαβε τον δύσκολο ρόλο να παίξει τόσο την φυσιολογική κοπέλα αρχικά όσο και την «ρομποτοποιημένη» μορφή στη συνέχεια, φέρνοντας εις πέρας την αποστολή της με επιτυχία. Σε όλη τη διάρκεια γίνεται φανερή μια γενικότερη cheesy αισθητική που οδηγεί αναπόφευκτα το «Deadly Friend» στην κατηγορία του cult, έστω κι αν δεν χαίρει της υψηλής εκτίμησης άλλων cult ταινιών. Η μορφή του ρομπότ αποτελεί άλλο ένα θετικό στοιχείο για το οποίο πρέπει να αποδώσουμε εύσημα στο φιλμ. Οι κινήσεις του BB είναι πειστικότατες, καλοφτιαγμένες και οι ποικίλες ενέργειές του συναρπάζουν τον θεατή. Δεν γίνεται να μην συμπαθήσεις το συγκεκριμένο ρομπότ και θλίβεσαι πραγματικά που βγαίνει εκτός παιχνιδιού σχετικά νωρίς.
Στα θετικά εντάσσονται και δύο ανατριχιαστικοί φόνοι εκ των οποίων ο ένας αποτελεί μια από τις πιο ζουμερές συνθλίψεις κεφαλιού που έχουμε δει στον κινηματογράφο έχοντας και το προτέρημα να μην είναι μόνο αποκρουστική αλλά και κωμική. Αν σ’ αυτά προσθέσουμε την θαυμάσια φουτουριστική μουσική επένδυση του «ειδικού» Charles Bernstein που είναι απόλυτα ταιριαστή με την sci-fi ταυτότητα του «Deadly Friend» καθώς και τις σωστά τοποθετημένες σκηνές δράματος, τότε μπορούμε να μιλήσουμε για μια τουλάχιστον αξιοπρεπή ταινία που άδικα δέχτηκε τόσο μεγάλη απόρριψη.
Το φινάλε σίγουρα προκαλεί πολλές συζητήσεις και κατανοώ απόλυτα το ξίνισμα ορισμένων θεατών που το αποδοκιμάζουν. Πιστεύω πάντως ότι παρά την «τυρίλα» του και την ξεκάρφωτη φύση του, παραμένει ενδιαφέρον και καλά προσαρμοσμένο στην όλη cultίλα που παράγει το «Deadly Friend». Δείτε το κι ως μια ευκαιρία να το αναλύσετε περαιτέρω κάνοντας ενδιαφέρουσες συζητήσεις με τους φίλους σας.
Θετικά: Λίγες πραγματικά σοκαριστικές σκηνές φόνων, απολαυστική performance από την Kristy Swanson, ο συμπαθητικός χαρακτήρας του ρομπότ BB, καταπληκτική ambient μουσική φουτουριστικού χαρακτήρα, πετυχημένη εισαγωγή δράματος στις εξελίξεις.
Αρνητικά: Προβλήματα στο σενάριο, διάσπαρτες προχειρότητες στη σκηνοθεσία, μερικοί προβλέψιμοι και αδιάφοροι χαρακτήρες, αμφιλεγόμενο φινάλε.
Συμπέρασμα: Παρά την έλλειψη «σοβαρότητας» στο κυρίως θέμα, το Deadly Friend σε κερδίζει στο παρά πέντε, αποπνέοντας έναν γοητευτικά παρακμιακό αέρα cult-ίλας.
Βαθμός:
Gore:
👆 Οι καλύτερες σκηνές (spoilers):
- Η βαρβάτη αντιμετώπιση ενός αλητάμπουρα από το ρομπότ του πρωταγωνιστή.
- Ένα ανατριχιαστικό σπάσιμο παλάμης λίγο πριν τον επίσης ανατριχιαστικό φόνο του θύματος σε κλίβανο.
- Η μνημειώδης διάλυση κεφαλιού με φονικό όπλο…μια μπάλα του μπάσκετ.
- Το αμφιλεγόμενο φινάλε. Όπως κι αν το κρίνουμε δίνει τροφή για περαιτέρω σκέψη και ανάλυση.