Ένας από τους λόγους που ο Ιταλός μετρ του τρόμου Dario Argento καθιερώθηκε ως ένας από τους κορυφαίους δημιουργούς ταινιών του είδους είναι αναμφισβήτητα η ύπαρξη του «Deep Red». Το αριστουργηματικό αυτό giallo έρχεται από τα μέσα της δεκαετίας ‘70 να ταράξει τα νερά και να παγιωθεί ως κλασικό στο χώρο. Ευρηματικό, δυναμικό, μυστηριώδες, ατμοσφαιρικό, αγωνιώδες, αιματοβαμμένο, απρόβλεπτο…είναι μερικές λέξεις που το χαρακτηρίζουν και μάλλον λέμε πολύ λίγα για την τεράστια αξία του.
Η ταινία ξεκινάει με τον βίαιο φόνο μιας παραψυχολόγου-μέντιουμ η οποία προηγουμένως είχε διαισθανθεί την παρουσία ενός δολοφόνου σ’ ένα συνέδριο κάνοντας το μοιραίο λάθος να το φωνάξει, δείχνοντας κάπου απροσδιόριστα προς το κοινό. Λάθος, τραγικό λάθος αφού η γυναίκα θα πληρώσει με τη ζωή της την βαρυσήμαντη αποκάλυψη. Ωστόσο, ένας μουσικός που υπήρξε μάρτυρας του φονικού θα ενώσει τις δυνάμεις του με μια μαχητική δημοσιογράφο αναζητώντας τον δολοφόνο! Στην πορεία της έρευνάς τους θα βρεθούν μπροστά σε συγκλονιστικές ανακαλύψεις. Βέβαια τα πράγματα δεν είναι τόσο ευχάριστα αφού η απόπειρα δολοφονίας του μουσικού (πιανίστας παρεμπιπτόντως) από τον παρανοϊκό φονιά περιπλέκει την κατάσταση και προκαλεί έντονη ανησυχία στον ίδιο. Θύματα του λουτρού αίματος που ξεσπά, γίνονται οποιοιδήποτε μπορούν να προσφέρουν χρήσιμες πληροφορίες για τη διαλεύκανση της υπόθεσης.
Το «Deep Red» αξιοποιεί άριστα το ντετεκτιβικό χαρακτήρα του χωρίς όμως να χάνει στα ατμοσφαιρικά στοιχεία τρόμου που το απαρτίζουν. Θα έλεγα ότι αυτά τα δύο βρίσκονται στην ιδανική ισορροπία. Η ποσότητα αίματος είναι ικανοποιητική και δικαιολογημένη για το είδος της ταινίας, την εποχή της και το παρελθόν του Dario Argento που μέχρι τότε δεν είχε δημιουργήσει και τις πιο αιματηρές ταινίες τρόμου είναι η αλήθεια. Κατά τη γνώμη μου αυτό που απογειώνει την ταινία και της χαρίζει μια ξεχωριστή θέση είναι η τεράστια, ασύλληπτων διαστάσεων, ευρηματική ιδέα του Ιταλού σκηνοθέτη στη διάρκεια του πρώτου φόνου του μέντιουμ η οποία συνδέεται άμεσα με την τελική σκηνή όπου όλα αποκαλύπτονται. Πραγματικά τεράστια μαγκιά η ιδέα αυτή και ειδικότερα ο μαεστρικός τρόπος που σκηνοθετήθηκε. Θα σας αφήσει με το στόμα ανοιχτό!
Μετά την διεθνή επιτυχία του επόμενου φιλμ τρόμου του Argento, του Suspiria (1977), το «Deep Red» κυκλοφόρησε στην Ιαπωνία υπό τον τίτλο «Suspiria 2» παρότι δεν έχει καμία σεναριακή σχέση με το «Suspiria» και ότι δημιουργθήθηκε δύο χρόνια νωρίτερα.
Μαζί με το έτερο κλασικό φιλμ του Argento (φυσικά αναφέρομαι στο ανυπέρβλητο Suspiria) το «Deep Red» κρατά περήφανα τη σημαία του αυθεντικού, ποιοτικού τρόμου σε δυσθεώρητα ύψη, εκεί που λίγοι μόνο μπορούν να φτάσουν! Εύγε!
Θετικά: Αριστουργηματικό σενάριο, άψογη σκηνοθεσία, υπέροχη μουσική και ευρηματικότατο φινάλε.
Αρνητικά: Τα εφέ του αίματος ίσως δεν είναι τόσο ρεαλιστικά σε κάποιες σκηνές, αλλά ποιος ασχολείται με τέτοιες λεπτομέρειες τώρα;
Συμπέρασμα: Για πολλούς το «Deep Red» είναι το καλύτερο giallo όλων των εποχών. Επιβεβλημένη η παρακολούθησή του από κάθε σοβαρό horror fan και όχι μόνο των giallo.
Βαθμός:
Gore:
🌟 Κάντε κλικ εδώ για τα highlights
- Εννοείται η προαναφερθείσα συγκλονιστική σκηνή κατά τη διάρκεια του πρώτου φόνου που σχετίζεται με τις αποκαλύψεις του φινάλε! Είναι ο ορισμός της ευρηματικότητας!
- Η στοιχειωμένη μουσική του συγκροτήματος Goblin που δένει άριστα με το στιλ της ταινίας συμβάλλοντας στη δημιουργία τρομακτικής ατμόσφαιρας.
- Η τρομακτική κινούμενη κούκλα που «προαναγγέλει» έναν βίαιο φόνο.