Ξεχασμένο θριλεράκι μυστηρίου που αφήνει υποσχέσεις στο ξεκίνημα αλλά αυτοπεριορίζεται στην πορεία και τελειώνει άδοξα. Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα με το «Grandmother’s House», μια ταινία που ενώ μπορεί να τρομάξει νεότερους ηλικιακά θεατές, απομυθοποιείται σε μεγαλύτερη ηλικία όταν το ξαναβλέπεις. Αυτό τουλάχιστον συνέβη στον γράφοντα. Αξίζει να σημειώσουμε το όνομα του Νίκου Μαστοράκη στην παραγωγή και το ευχάριστο (αλλά δυσεύρετο) soundtrack.
Η υπόθεση επικεντρώνεται στο μικρό David και στη μεγαλύτερη αδερφή του Lynn που πρόσφατα έχασαν τον πατέρα τους και ελλείψει γονέων (παλιά είχε πεθάνει και η μητέρα τους) μετακομίζουν στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς τους. Ο David διαπιστώνει πρώτος ότι κάτι δεν πάει καλά με τη συμπεριφορά των δύο ηλικιωμένων και αργότερα βλέπει πράγματα που δεν θα έπρεπε –για τη δική του ασφάλεια– να δει! Παράλληλα, μια μυστηριώδης, επικίνδυνη γυναίκα προσεγγίζει το σπίτι και απειλεί τη ζωή των δύο παιδιών.
Τα γυρίσματα έγιναν στην πόλη Rosemead της Καλιφόρνια.
Το «Grandmother’s House» αποτελεί τυπική περίπτωση ταινίας όπου μια ενδιαφέρουσα ιδέα πήγε στράφι. Ενώ η υπόθεση και το ξεκίνημα σε προϊδεάζουν για μια συγκλονιστική και αγωνιώδη συνέχεια, οι εξελίξεις περιορίζουν τις προσδοκίες απογοητευτικά μέχρι και το τσαπατσούλικο φινάλε που σφραγίζει την αμηχανία μας. Οι ερμηνείες σίγουρα δεν είναι οι καλύτερες δυνατές, κάτι που φαίνεται εύκολα, όμως δεν αποτελούν τον πρωταρχικό λόγο πτώσης του φιλμ. Τη μεγαλύτερη ζημιά κάνει το μπουρδουκλωμένο σενάριο, φορτωμένο με πρόχειρες, ανέμπνευστες έως και βλακώδεις ιδέες όπως αυτές ενός πυροτεχνήματος που «σουλατσάρει» στο υπόγειο του σπιτιού ή ενός πυροβολισμού σε λάθος άτομο. Ενώ παρουσιάζεται μια πλούσια ποικιλία χαρακτήρων, οι συντελεστές δεν τους αξιοποιούν όσο θα μπορούσαν χάνοντας την ευκαιρία για ένα καλύτερο συνολικά αποτέλεσμα. Ίσως δεν βοηθά και το γεγονός ότι μεγάλο μέρος της δράσης πραγματοποιείται στη διάρκεια της ημέρας με συνέπεια την συρρίκνωση της τρομακτικής ατμόσφαιρας.
Κάποιες φορές νομίζεις ότι παρακολουθείς ένα παιδικό θρίλερ κι όχι σοβαρή ταινία τρόμου. Σίγουρα το «Grandmother’s House» δεν είναι κακή ταινία και υπάρχουν κάποια καλά στοιχεία. Μεταξύ άλλων μας μένει το περιστασιακά ανατριχιαστικό βλέμμα του Len Lesser (αυτή η ομοιότητά του με τον Τσάκωνα δεν παίζεται!) που υποδύεται τον παππού και η όμορφη φωτογραφία του καλιφορνέζικου τοπίου, ειδικότερα ο δρόμος με τα φοινικόδεντρα όπου κινείται το λεωφορείο μεταφέροντας τα δύο αδέρφια στο ξεκίνημα. Όποια καλά στοιχεία όμως δεν επαρκούν για να σώσουν το φιλμ από τη μετριότητα. Κρίμα που οι συντελεστές δεν μπόρεσαν να επεκτείνουν τις αξιόλογες αρχικά ιδέες τους. Κρίμα για τη μεγάλη ευκαιρία που χάθηκε. Αναγκαστικά λοιπόν μένουμε με τις αναμνήσεις (όσοι τουλάχιστον το είχαμε δει σε νεαρή ηλικία)…
Θετικά: Σποραδικές σκηνές αληθινού τρόμου και ανατριχιαστικής ατμόσφαιρας, το τρομακτικό βλέμμα του Len Lesser, περιστασιακά αυξημένο σασπένς, ωραία φωτογραφία.
Αρνητικά: Κακογραμμένο και υπερβολικά μπερδεμένο σενάριο, ορισμένες αχρείαστες και αφελείς σκηνές, απογοητευτικό φινάλε, ελλιπής αξιοποίηση χαρακτήρων.
Συμπέρασμα: Άνισο θρίλερ που εμφάνιζε τις προϋποθέσεις για κάτι καλύτερο. Κρίμα για τη χαμένη ευκαιρία.
Βαθμός:
Gore:
👆 Οι καλύτερες σκηνές (spoilers):
- Τα υπέροχα πλάνα του δρόμου με τα φοινικόδεντρα.
- Η αγωνιώδης σεκάνς που ο μικρός David παρακολουθεί τον παππού και τη γιαγιά του να μεταφέρουν στο σπίτι ένα πτώμα (κατά τα φαινόμενα).