Οι ταινίες τρόμου με φονικά ζώα πάντα αποτελούν κάποιου είδους ρίσκο και είναι συχνά αμφιλεγόμενες. Θεωρείται δύσκολο να είναι σκηνοθετικά τρομακτικές και ρεαλιστικές ταυτόχρονα. Ελάχιστες πραγματικά φτάνουν σε υψηλά ποιοτικά standards. Για να δούμε λοιπόν, μπορεί το «Great White» που θα εξετάσουμε εδώ να πλησιάζει έστω τις μεγάλες στιγμές του είδους;
Το φιλμ αρχικά μάς δείχνει την ζωή ενός ζεύγους που τρέχουν μια ιδιάζουσα τουριστική επιχείρηση μεταφέροντας τουρίστες με ιδιωτικό αεροσκάφος πάνω από τις πανέμορφες ατόλες του ωκεανού. Σε μια από αυτές τις μεταφορές το ζεύγος μαζί με άλλους 3 επιβάτες παγιδεύονται στον ωκεανό πάνω σε μια φουσκωτή λέμβο έκτακτης ανάγκης όταν το αεροπλάνο παθαίνει αναπάντεχη βλάβη. Για κακή τους τύχη, στα νερά κρύβονται δύο καρχαρίες που περιτριγυρίζουν την λέμβο και με την πρώτη ευκαιρία είναι έτοιμοι να δείξουν τα κοφτερά δόντια τους. Θα καταφέρουν οι εγκλωβισμένοι πρωταγωνιστές να φτάσουν στην ακτή σώοι ή θα γίνουν το μενού των φοβερών καρχαριών;
Το «Great White» μπαίνει από νωρίς στο ψητό δείχνοντάς μας στην πράξη τι μπορούν να κάνουν οι καρχαρίες στους ανθρώπους. Μετά μάς συστήνει τους χαρακτήρες που θα πρωταγωνιστήσουν. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν κάτι αξιόλογο να μας πουν. Γενικά παρότι έγινε μια προσπάθεια από το φιλμ να σκιαγραφηθεί το παρελθόν του ζεύγους που κατέχει το τουριστικό αεροσκάφος και να πληροφορηθούμε το δράμα της τωρινής τους κατάστασης, τα στοιχεία αυτά μας αφήνουν αδιάφορους. Όλο το ενδιαφέρον βρίσκεται στην προσπάθεια επιβίωσης των επιβατών πάνω στη λέμβο και την πολιορκία τους από τους καρχαρίες.
Μέρος των γυρισμάτων έγινε στην παραλία North Queen στα βόρεια του Brisbane της Αυστραλίας.
Η αλήθεια είναι ότι από τη στιγμή που το αεροσκάφος βγαίνει εκτός μάχης, οι στιγμές αγωνίας πάνω στη λέμβο είναι πολυάριθμες αν και όχι τόσο αριστοτεχνικά γυρισμένες. Ο σκηνοθέτης αποφεύγει να εστιάσει στις λεπτομέρειες κατά τις επιθέσεις των καρχαριών κι έτσι οι θάνατοι από τα σαρκοφάγα ψάρια να απεικονίζονται στα σκοτάδια και με αρκετή αυτοσυγκράτηση από άποψης gore. Υπάρχει βέβαια κυνηγητό και την ημέρα όπου εκεί το gore είναι πιο προσεγμένο αλλά και πάλι μιλάμε για ελάχιστες περιπτώσεις.
Ένα ακόμη θέμα που ενοχλεί είναι η το μη πιστευτό κράτημα της ανάσας των ηρώων σε μερικές σκηνές συνάντησης με τους καρχαρίες κάτω από το νερό. Γενικά το σενάριο δεν είναι απαλλαγμένο από τέτοιες υπερβολές και κακοτοπιές και σε άλλα σημεία του έργου. Οι ερμηνείες είναι αξιοπρεπείς για τα standards της ταινίας πάντως. Κανείς από τους συμμετέχοντες δεν είναι ξύλινος άσχετα αν οι διάλογοι είναι αδιάφοροι. Το φινάλε προσθέτει δραματικές πινελιές που ίσως συγκινήσουν κάποιους.
Εντυπωσιάζουν επίσης οι καταπληκτικές λήψεις από ψηλά όπου οι γαλαζοπράσινες ατόλες και το απέραντο μπλε του ωκεανού ταξιδεύουν τον θεατή μακριά από τους απειλητικούς καρχαρίες. Πραγματικά υπέροχα πλάνα. Όμως πέρα απ’ όσα αναφέραμε το «Great White» δεν έχει να δώσει τίποτα περισσότερο. Εφόσον δεν πήγε καλά στο κυρίως κομμάτι που ήταν η δράση γύρω από τις επιθέσεις των καρχαριών, αυτόματα η αξία της ταινίας πέφτει σημαντικά. Από την άλλη μάς κράτησε σε αγωνία για το τι θα συμβεί στους χαρακτήρες μέχρι το τέλος, άρα δεν μιλάμε και για εντελώς αδιάφορη δουλειά εδώ. Ας κόψουμε το καρπούζι στη μέση. Αυτό είναι και το πιο δίκαιο νομίζω.