Το «Some Guy Who Kills People» είναι από εκείνες τις ταινίες που συνηθίζουμε να αποκαλούμε «μικρές εκπλήξεις». Διότι φυσικά είναι μια απρόσμενα καλή παραγωγή δεδομένου του πενιχρού της budget αλλά και επειδή διαθέτει ένα ιδιαίτερο, ξεχωριστό στιλ ως ταινία. Η εμφανής κατάταξή της είναι στις κωμωδίες τρόμου αλλά σποραδικά ανακύπτουν και στοιχεία αυτοβιογραφικά, κοινωνικά και δράματος που διευρύνουν την ήδη πλούσια ταυτότητά της.
Από τον σκηνοθέτη του «Wild Things 2» έρχεται λοιπόν αυτή η αλλόκοτη ταινία με τον σκόπιμα κατατοπιστικό τίτλο που ταιριάζει γάντι με το περιεχόμενό της. Στο «Some Guy Who Kills People» λοιπόν, παρακολουθούμε την οδυνηρή καθημερινότητα του Ken, ενός διαταραγμένου νεαρού άντρα που ταλανίζεται από σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Βλέπετε…μια εξαιρετικά κακόγουστη «φάρσỨτων παλιών του συμμαθητών τού έχει αφήσει αθεράπευτη πληγή ταλαιπωρώντας τον καθημερινώς. Η ζωή του είναι αυτή του συνηθισμένου περιθωριακού τύπου, χωρίς πολλούς φίλους, χωρίς κοινωνικότητα, χωρίς ενθουσιασμό. Πρόσφατα επίσης επιχείρησε να αυτοκτονήσει αλλά απέτυχε και μετά την απαραίτητη νοσηλεία επανήλθε στη μίζερη καθημερινότητά του έχοντας πιάσει δουλειά σ’ ένα παγωτατζίδικο της μικρής πόλης όπου διαμένει. Τα απωθημένα του για τους βασανιστές του δεν λεν να ησυχάσουν και χωρίς χρονοτριβές ο Ken ξεκινά την φονική εκδίκησή του…
Μπορεί τα παραπάνω να ακούγονται τυπικά, όμως πιστέψτε με, το «Some Guy Who Kills People» έχει να πει περισσότερα απ’ όσα μπορεί να αναμένουν πολλοί. Τα στοιχεία μαύρης κωμωδίας συναντούν την slasher αγριότητα, με την τελική γεύση του κοκτέιλ να είναι πετυχημένη, εμφανίζοντας μια ικανοποιητική ισορροπία που σίγουρα κερδίζει τις εντυπώσεις. Ως γαρνιτούρα συναντάμε διάσπαρτα στοιχεία κοινωνικού δράματος, κυρίως μέσα από την δύσκολη προσπάθεια του αντιήρωα Ken να κερδίσει τη συμπάθεια της κόρης του αλλά και την αγάπη μιας αναπάντεχης γυναίκας που του «κολλάει». Γενικά η σκηνοθεσία φαίνεται επαγγελματικότατη και υψηλού επιπέδου παρότι στο τιμόνι βρίσκεται ένα μέτριος σκηνοθέτης με μπόλικη σαβούρα στο ενεργητικό του.
Τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν στο Los Angeles στις αρχές του 2010.
Από τα δυνατά σημεία του φιλμ είναι οι πολύ καλές ερμηνείες όλων και η ενδιαφέρουσα ποικιλία χαρακτήρων. Ο πρωταγωνιστής Ken αποτελεί εξαίρετο δείγμα αντιήρωα που αμέσως κερδίζει τη συμπάθεια μας. Η παρακμιακή μάνα του υποδυόμενη από την σπουδαία Karen Black, μοιάζει η ιδανική μητέρα του περιθωριακού τέκνου της ενώ ο σερίφης που την «περιποιείται» ιδιαιτέρως προκαλεί γέλιο και ενθουσιασμό με τον αχαλίνωτο κυνισμό του και το ψευτοφιλοσοφικό προφίλ που προσπαθεί να οικοδομήσει. Εύσημα πρέπει να δοθούν και στην πιτσιρίκα που υποδύεται την κόρη του Ken η οποία στέκεται κι αυτή πολύ καλά στο όλο θέαμα. Φυσικά υπάρχουν και τα φονικά που είναι αρκετά αιματηρά και γρήγορα εκτελεσμένα, συνοδευόμενα από έντονη μουσική. Οι έμπειροι slasherάδες αποκλείεται να μην αναγνωρίσουν το μοτίβο της «εκδίκησης για την παρελθοντική φάρσα» που αναφύεται στο «Some Guy Who Kills People» λειτουργώντας ως μοχλός για την εκκίνηση του μακελειού. Μετά απ’ όσα αναφέρθηκαν, η αστυνομική έρευνα του σερίφη για τον εντοπισμό του φονιά περνάει σε δεύτερη μοίρα. Το φινάλε επιφυλάσσει μια έκπληξη που εκτιμώ ότι θα ικανοποιήσει τους περισσότερους θεατές.
Τα παράπονα εντοπίζονται στον σχετικά βραδύ ρυθμό καθώς και σε μερικές αδεξιότητες του σεναρίου το οποίο μοιάζει να προτιμά κάποιες εύκολες λύσεις προσπαθώντας να οδηγήσει το φιλμ σε μια λογική ακολουθία γεγονότων. Γενικότερα όμως το «Some Guy Who Kills People» κατορθώνει να υπερβεί τις όποιες αδυναμίες του και να μας κερδίσει. Αποτελεί μια ευχάριστη πινελιά στη σημερινή ξεπεσμένη από έμπνευση και ποιότητα σκηνή του τρόμου και οπωσδήποτε ευπρόσδεκτη προσθήκη στο πεδίο των κωμωδιών τρόμου. Διότι όπως δείχνουν τα πράγματα οι κωμωδίες τρόμου είναι από τα λίγα παρακλάδια που διατηρούν τη δυναμική τους προσφέροντας αξιόλογες δουλειές φτιαγμένες με μεράκι και όραμα.
Θετικά: Πετυχημένη μείξη τρόμου και μαύρης κωμωδίας, ενδιαφέροντες χαρακτήρες, καλογραμμένη ιστορία, ανατρεπτικό τελείωμα, σκηνοθεσία με άποψη και ξεχωριστό στιλ.
Αρνητικά: Ο κάπως αργός ρυθμός, λίγες σεναριακές ατέλειες και απλουστεύσεις.
Συμπέρασμα: Mini έκπληξη από τις ΗΠΑ που αξίζει της προσοχής περισσότερων φίλων του τρόμου. Συνδυάζει ικανοποιητικά μαύρη κωμωδία και slasher αισθητική.
Βαθμός
Gore
👆 Οι καλύτερες σκηνές (spoilers):
- Μια απολαυστική τσεκουριά στο μέτωπο ενός άτυχου θύματος.
- Μια ξεκαρδιστική ψευτοφιλοσοφική ανάλυση ενός φόνου από τον ατζαμή σερίφη.
- Τα καλοσχεδιασμένα μακάβρια σκίτσα που σχεδιάζει ο πρωταγωνιστής.
- Ο υπέροχος συνδυασμός χρωμάτων στο εσωτερικό του παγωτατζίδικου όπου δουλεύει ο πρωταγωνιστής.