Αν κάποιος χαρακτήριζε το «Insanitarium» ως «μια από τα ίδια» δεν θα είχε και τόσο άδικο αφού η αμφιλεγόμενη αυτή ταινία κινείται στα γνώριμα μονοπάτια της διαστρεβλωμένης επιστήμης, των επικίνδυνων ιών και των ζόμπι. Τα ζόμπι εδώ δεν αφορούν νεκρούς που σηκώθηκαν από τους τάφους τους αλλά τους ασθενείς ενός ασύλου φρενοβλαβών οι οποίοι μετατρέπονται σε αιμοδιψή πλάσματα ύστερα από την χορήγηση ενός φαρμάκου από τον κακόβουλο Dr Gianetti (Peter Stormare) που κουμαντάρει το ίδρυμα.
Πρωταγωνιστής είναι ο Jack (Jesse Metcalfe) ο οποίος παριστάνει τον τρελό για να νοσηλευτεί στο εν λόγω ίδρυμα και να βρει την αδερφή του που μεταφέρθηκε εκεί μετά από μια απόπειρα αυτοκτονίας. Εκεί ο Jack ανακαλύπτει το σκοτεινό ρόλο του Dr. Gianetti και των συνεργατών του. Τα πειράματα με χορήγηση ενός φαρμάκου που ονομάζεται orphium μεταμορφώνουν τους δύστυχους ασθενείς σε σαρκοφάγα λυσσασμένα κτήνη με ακόρεστη δίψα για ανθρώπινο αίμα και όχι μόνο. Ο Jack με τη βοήθεια ενός ακόμα τροφίμου και μιας υπαλλήλου του ιδρύματος αναζητά την αδερφή του για να την βγάλει από το κτίριο προτού είναι αργά για όλους.
Δυστυχώς το «Insanitarium» αποδεικνύεται κατώτερο των προσδοκιών αλλά σίγουρα όχι εντελώς αδιάφορο αφού έχει μερικά καλά να προσφέρει που εντοπίζονται κατά κύριο λόγο σε gore καταστάσεις. Πράγματι οι σκηνές βίας και gore εκτινάσσονται σε δυσθεώρητα ύψη κυρίως μετά τα μισά του φιλμ, ακολουθώντας την παράδοση cult ταινιών τρόμου των 80s όπως «The Evil Dead» και «Re-Animator» αλλά και από τα πρώιμα 90s (π.χ. «Braindead»).
Τα CGI εφέ είναι ελάχιστα στο «Insanitarium». Στις περισσότερες περιπτώσεις χρησιμοποιήθηκαν πρακτικά εφέ και προσθετικά μέρη.
Το πρόβλημα είναι ότι πριν αρχίσει το αιματηρό πάρτι στους χώρους του ασύλου, η ταινία στερείται ενδιαφέροντος, κουράζει και λόγω της τετριμμένης θεματολογίας της δεν προσφέρει τίποτα φρέσκο, προβληματίζοντας τον θεατή. Αν σ’ αυτά προσθέσουμε τις ουκ ολίγες σεναριακές αφέλειες και την cheesy αισθητική, γίνεται κατανοητό γιατί δεν μπορούμε να ενθουσιαστούμε από το συνολικό θέαμα.
Ερμηνευτικά ξεχωρίζουν οι Metcalfe και Stormare που κρατούν όλο σχεδόν το φιλμ στις πλάτες τους παρότι δεν βρίσκονται στην καλύτερή τους φόρμα. Οι μεταλλαγμένοι φρενοβλαβείς ξεχωρίζουν μόνο για τα διαφοροποιημένα μάτια τους που παίρνουν ένα γαλαζωπό χρώμα και οπωσδήποτε δεν είναι από τις πιο τρομακτικές φιγούρες ορδών «ζόμπι» ή μεταλλαγμένων θνητών που έχουμε δει.
Εξαίρεση αποτελεί μια νυμφομανής η οποία με την ακόρεστη σεξουαλική της όρεξη και τις ερεθιστικές, ξεδιάντροπες ατάκες της συμβάλλει στη διαμόρφωση ενός κλίματος παράνοιας και χαβαλέ, με πινελιές comedy στοιχείων, παρότι το φιλμ προσπαθεί να δείχνει γενικά σοβαρό.
Αν αντέξετε το αδιάφορο πρώτο μισό του «Insanitarium» τότε θα απολαύσετε πλουσιοπάροχο gore και πολλές σκηνές ανθολογίας. Συμβουλή: μη φάτε πριν δείτε την ταινία ή τουλάχιστον να έχετε χωνέψει πριν ξεκινήσει το μακελειό.
Θετικά: Το ασταμάτητο αιματοκύλισμα, το κλειστοφοβικό περιβάλλον εντός του ιδρύματος, υψηλή ένταση και σασπένς μετά τα μισά του φιλμ.
Αρνητικά: Αρκετές σεναριακές αφέλειες και υπερβολές, ύπαρξη κοινοτυπιών και αδυναμία διαφοροποίησης, το γεγονός ότι μέχρι την έναρξη της δράσης η ταινία είναι βασανιστικά αδιάφορη και βαρετή.
Συμπέρασμα: Τυπική ταινία με ιούς και ζόμπι. Έχει πολλές αδυναμίες αλλά και μεγάλο αιματοκύλισμα. Συστήνεται αυστηρά για τους φίλους των ζομποταινιών και του splatter.
Βαθμός:
Gore:
👆 Οι καλύτερες σκηνές (spoilers):
- Ένα ανατριχιαστικό ξερίζωμα μισού χεριού.
- Ο βάρβαρος αποκεφαλισμός μιας γάτας που γίνεται κολατσιό των μεταλλαγμένων φρενοβλαβών.
- Η παρανοϊκή σκηνή που η νυμφομανής έχει καταβροχθίσει τα γεννητικά όργανα ενός άτυχου αρσενικού θύματος αποδεικνύοντας ότι ακόμα και ως «ζόμπι» δεν αποστασιοποιείται από το πάθος της! Αυτά είναι!