Το 4ο μέρος της εξαλογίας των «Ζωντανών Νεκρών» του George Romero πήρε σάρκα και οστά στα μέσα της δεκαετίας 00s αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις. Μπορεί να άργησε αλλά άξιζε τον κόπο και με το παραπάνω! Ο Romero έχοντας αντιληφθεί έγκαιρα τις εξελίξεις στο ιδίωμα των ταινιών με ζόμπι (και πως θα μπορούσε άλλωστε αφού ο ίδιος υπήρξε ο μετρ του εν λόγω ιδιώματος) αφουγκράζεται το πνεύμα της εποχής και τις απαιτήσεις της μάζας, προσθέτει τα κατάλληλα νεωτεριστικά συστατικά στην ταινία του και εν τέλει δημιουργεί ένα σπουδαίο φιλμ τρόμου το «Land of the Dead» που έχει ήδη λατρευτεί.
Ο πυρήνας της ιστορίας είναι πάνω κάτω ο ίδιος με τις προηγούμενες ζομποταινίες του. Τα ζόμπι έχουν εξαπλωθεί στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη και οι ανθρώπινες κοινωνίες περιχαρακωμένες στα όρια μετρημένων πόλεων-φρούριων αγωνίζονται για επιβίωση. Στο «Land of the Dead» παρακολουθούμε τις δραματικές εξελίξεις στο Pittsburgh το οποίο προστατεύεται από ηλεκτροφόρα σύρματα, φύλακες στρατιώτες και από τους φυσικούς ποταμούς του. Η κοινωνία της πόλης διαρθρώνεται σε τάξεις.
Οι χαμηλές τάξεις επιβιώνουν σε άσχημες συνθήκες στις μη φροντισμένες γωνιές της πόλης ενώ η προνομιούχος ελίτ απολαμβάνει χλιδάτη και τρίφυλλη ζωή σε δικό της εσωτερικό συγκρότημα στο οποίο φιγουράρει επιβλητικά ο ουρανοξύστης τους μεγιστάνα-ευεργέτη-διοικητή-μονάρχη (όλα αυτά!) της πόλης ονόματι Kaufman. Όταν ο απλησίαστος μονάρχης και συνεπώς ολόκληρη η πόλη απειλούνται από έναν ρέμπελο πολεμιστή και κυνηγό ζόμπι που έχει κλέψει ένα πολεμικό όχημα τεράστιας δύναμης, ένας άλλος πολεμιστής αποστέλλεται στο κυνήγι του «συναδέλφου» του παρέα με μια ειδική ομάδα και τους αγαπημένους του συντρόφους για να σταματήσουν την καταστροφή. Και όλα αυτά εν μέσω της επικείμενης επίθεσης πολυπληθών ορδών ζόμπι που κατευθύνονται στην πόλη με τις πιο άγριες διαθέσεις.
Το «Land of the Dead» επιδεικνύει ορισμένες σημαντικές διαφορές από τους προκατόχους του. Η πιο σημαντική είναι η «εξέλιξη» των νεκροζώντανων σε πιο έξυπνα πλάσματα μέσα από τη συσσώρευση εμπειριών. Για παράδειγμα μπορούν να χρησιμοποιούν εύκολα ανθρώπινο οπλισμό και εργαλεία ως μέσα θανάτωσης και πρόκλησης ρηγμάτων. Επίσης έχουν αναπτύξει μια στοιχειώδη επικοινωνία και οργάνωση ακολουθώντας την καθοδήγηση ενός ηγετικού ζόμπι, του Big Daddy (Eugene Clark).
Το make-up τους είναι εξαιρετικό, η κίνησή τους πειστική, και τα χτυπήματά τους τρομακτικά θανατηφόρα! Αρκεί μια ματιά στο υπερπλούσιο gore για να μας πείσει! Αλλά το μεγάλο ατού του «Land of the Dead» είναι η πληθώρα προσεγμένων χαρακτήρων, των οποίων οι ιδιαιτερότητες μπορούν να αγγίξουν τον θεατή παρά την φαινομενικά άξεστη φύση της ταινίας. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους ανθρώπινους χαρακτήρες. Ο ηγέτης των ζόμπι καθίσταται γρήγορα συμπαθητικός και παρότι ηγείται των αιμοδιψών νεκροζώντανων σπέρνοντας τον θάνατο, μολαταύτα γίνεται συμπαθητικός στα μάτια των θεατών.
To «Land of the Dead» με πάνω από 40.000.000 δολάρια εισπράξεις, είναι το δεύτερο πιο επιτυχημένο φιλμ στην σειρά των «Ζωντανών Νεκρών» του Romero. Πρώτο παραμένει σταθερά το classic «Dawn of the Dead» του 1978. Είναι και το πρώτο φιλμ της εξαλογίας όπου χρησιμοποιούνται ψηφιακά εφέ.
Ειλικρινά είναι από τις λίγες φορές που δεν θέλουμε ένα ζόμπι να πεθάνει κι ας είναι ήδη νεκρό και ξοφλημένο ως ον. Η συναισθηματική φύση που εισάγει ο Romero στο έργο του δένει άψογα με τα τεκταινόμενα χωρίς να γελοιοποιεί το γενικό image του «Land of the Dead». Επιστρέφοντας στους ενδιαφέροντες χαρακτήρες, η Asia Argento παραμένει θερμή αλλά και αδυσώπητη σκύλα-πολεμίστρια καθ’ όλη τη διάρκεια.
Ο ρέμπελος αποστάτης (John Leguisamo) αποτελεί συνώνυμο της αποφασιστικότητας, ο πρωταγωνιστής Simon Baker που τον κυνηγά παρουσιάζεται ως ιδεαλιστής και ηθικός πολέμαρχος που μισεί τις αδικίες, ενώ ο Dennis Hopper ως ο απρόσιτος εκμεταλλευτής Kaufman ενσαρκώνει πειστικά την φιγούρα του παρτάκια μεγιστάνα με μοναδικό σκοπό την συγκέντρωση άπιαστης δύναμης και τη διάσωση του τομαριού του με κάθε κόστος.
Στη λίστα των αξιοσημείωτων χαρακτήρων δεν πρέπει να παραλείψουμε και τον Charlie (Robert Joy), τον κολλητό φίλο του πρωταγωνιστή ο οποίος με μισοκαμμένη φάτσα (δηλαδή σκατόφατσα), ενσαρκώνει ιδανικά το μείγμα του ταλαιπωρημένου ανθρώπου αλλά και του ανελέητου ψυχρού εκτελεστή και έμπιστου προστάτη. Για τους πιο παρατηρητικούς υπάρχει και μια cameo συμμετοχή του Tom Savini στο ρόλο ενός ζόμπι.
Εν κατακλείδι, έχουμε ένα γεμάτο φιλμ, αντάξιο της φήμης και των ικανοτήτων του μοναδικού George Romero. Άμεσο, βίαιο, έξυπνο, σκοτεινό και με περίτεχνα διαμορφωμένο post apocalyptic χαρακτήρα, το «Land of the Dead» είναι απαραίτητη προσθήκη στη συλλογή των zombi maniacs (οι οποίοι δεν μπορεί παρά να είναι και Romero maniacs) και από τις καλύτερες ζομποταινίες της περασμένης δεκαετίας. Κρίμα που τα επόμενα 2 μέρη της εξαλογίας του Romero αποδείχτηκαν πολύ κατώτερα των προσδοκιών. Σ’ αυτό εδώ όμως ο Romero αποδεικνύει ότι απλά δεν έχει αντίπαλο και οι όποιες αδύναμες κυκλοφορίες του απλά γίνονται χαριστικά ώστε να δοθεί λίγος χώρος και στους πιθανούς ανταγωνιστές του (αστειεύομαι βέβαια!).