To «Night School» (με εναλλακτικό τίτλο «Terror Eyes»), ανοίγει με μια τραυματική σκηνή δολοφονίας και τεμαχισμού μιας από τις δασκάλες ενός δημοτικού σχολείου, από κάποιον άγνωστο με ολόμαυρα ρούχα, μοτοσυκλέτα, κράνος και ένα φονικό λεπίδι. Μετά το τραγικό περιστατικό, την υπόθεση αναλαμβάνει ο υπαστυνόμος Judd Austin και εξιχνιάζει τον χώρο του σχολείου αλλά και του πανεπιστημίου, όπου φοιτούσε το άτυχο θύμα. Η ιστορία συνεχίζεται με έναν καθηγητή της θανούσας, τον Millett, ο οποίος λέγεται ότι διατηρεί μυστικές σχέσεις με τις μαθήτριές του και μάλιστα έχει μεγάλη πέραση στο νεαρό γυναικείο φύλο. Παράλληλα, είναι δεσμευμένος με την βοηθό και συγκάτοικό του, Eleanor, η οποία παρ’ ότι είναι βαθιά ερωτευμένη με τον ίδιο, δεν μπορεί να παραβλέψει τις ποικίλες συζητήσεις γύρω από το πρόσωπό του, δημιουργώντας ενστάσεις στα συναισθήματά της για το κατά πόσο πραγματικά πιστός παραμένει σε εκείνη. Την πόλη, έχει πλέον περιλούσει μια έντονη αίσθηση αμφιβολίας και τρόμου, προκαλώντας σύγχυση στις γυναίκες που περπατούν ολομόναχες στα σκοτεινά σοκάκια, ανησυχώντας πια αρκετά για την σωματική τους ακεραιότητα.
Η πλοκή βαδίζει σε ενοχλητικά υποτονικά μονοπάτια, που καταλήγει να ξεφεύγει παντελώς από την αρχική της ιδέα. Επιπλέον, οι χαρακτήρες αλλά και οι ερμηνείες αυτών που τους υποδύονται, δεν κρύβουν ίχνος ενδιαφέροντος και τείνουν να είναι εξαιρετικά κακογραμμένοι αλλά και αποτυπωμένοι στην μεγάλη οθόνη, όπως ακριβώς τους αρμόζει σύμφωνα με την ανέμπευστη, αρχική τους δημιουργία. Οι δολοφονίες από την άλλη, είναι εκείνες που προσθέτουν την μοναδική ελκυστική χροιά στο εγχείρημα, αγγίζοντας μάλιστα ενίοτε τα όρια του arthouse. Δίχως ωστόσο αυτό να είναι αρκετό να κρατήσει «όρθια» την παραγωγή, αφού μέσα στο χάος της γενικής πληκτικότητας, παρεισφρύει συγκριτικά αδύναμα η δημιουργικότητα των σκηνών θανάτου. Συνεχίζοντας με τους βασικούς χαρακτήρες, δεν θα μπορούσαμε παρά να σταθούμε στην προσωπικότητα του υπαστυνόμου που ασχολείται με το θέμα, ο οποίος αντιπροσωπεύει έναν συρφετό ανίκανων και αντιπαθέστατων εκπροσώπων της αστυνομίας, οι οποίοι προσδιορίζουν εύστοχα την έννοια του «κάφρου». Λίγο ή πολύ, όμως, αυτό το καταφέρνουν και οι περισσότεροι άνδρες της ταινίας, δημιουργώντας ένα περίεργο χάσμα ανάμεσα σε εκείνους και τις γυναίκες της ιστορίας. Εκείνες με την σειρά τους, απεικονίζονται ρηχές, αδιάφορες και σεναριακά αδύναμες, δίχως να αποτελούν καμία αξιοσημείωτη προσθήκη. Όμως δεν πρόκειται για μια μάχη εναντίον των φύλων, παρά μια απλή σεναριακή ανικανότητα από τους δημιουργούς, που δεν κατάφεραν να εστιάσουν ούτε στα πρόσωπα αλλά ούτε καν στην ομαλή ροή της πλοκής.
Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο πρώην Γαλλικό φεστιβάλ ταινιών τρόμου και φαντασίας του Avoriaz, ενώ όταν έφτασε στην Αμερική, δέχτηκε πολύ αρνητικές κριτικές και μάλιστα εξαιτίας της βίας του, στην Αγγλία κυκλοφόρησε ως video nasty.
Παρ’ ότι ούτε η στυλιστικά προσεγμένη περσόνα του μανιακού δολοφόνου δεν κατάφερε να εισπράξει θετικές αντιδράσεις από το κοινό, δεν το κατάφεραν ούτε οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές (αλλά ούτε φυσικά και οι υπόλοιποι άνοστοι συμπληρωματικοί χαρακτήρες). Ωστόσο, η σκηνοθεσία αποτελεί μια λάμψη στο βάθος του τούνελ και μάλιστα με κάποιες πολύ τίμιες τεχνικές, πλάνα και σκηνικά, παρ’ ότι με λίγες στιγμές αληθινής τόλμης. Ορισμένες από τις σκηνές κυνηγητού ανάμεσα στο θύμα και τον θύτη, καταλήγουν περισσότερο αστείες που δεν είναι μεν το πρωταρχικό ζητούμενο, αλλά τελικά ούτε και μείον. Πέρα όμως από αυτές, η πλειοψηφία των δολοφονιών, είναι κατηγορηματικά σκληρές με απρόσμενη βία και αιματοχυσία. Τέλος, το φινάλε -όπως είθισται- μας κρατάει για έκπληξη ένα twist, που θα αλλάξει άρδην την ιστορία που μέχρι τώρα παρακολουθούμε και ίσως και την σεναριακή υπόσταση των χαρακτήρων που αναλύσαμε έως τώρα.