Πώς είναι δυνατόν να έχεις βγάλει μια ιστορική ταινία στο χώρο των θρίλερ και του τρόμου η οποία ευθύνεται για την καταστροφή της καριέρας σου; Κι όμως, αυτή η αντιφατική μοίρα περίμενε τον μεγάλο Άγγλο σκηνοθέτη Michael Powell αφότου κυκλοφόρησε το «Peeping Tom» στην αυγή της δεκαετίας του ’60. Η συγκεκριμένη ταινία θεωρήθηκε τόσο ενοχλητική και αποτρόπαιη για την εποχή της που μέχρι και πέταμα στον υπόνομο πρότεινε ένας κριτικός της εποχής για αυτό το «ανοσιούργημα».
Το «Peeping Tom» πραγματεύεται τα θέματα της ηδονοβλεψίας και της παράνοιας με ωμό ρεαλισμό που καθηλώνει. Υιοθετεί ένα ευφυές, περίτεχνο κινηματογραφικό στιλ…μέσα από την ίδια την κάμερα του δολοφόνου. Μας συστήνει έναν από τους πιο άρρωστους ψυχικά δολοφόνους που έχουμε δει του οποίου το εγκληματικό έργο πλασάρεται ως «τέχνη» στο νοσηρό του εγκεφαλικό μικρόκοσμο. Μαζί με τον ηδονοβλεψία μανιακό της ταινίας, βυθιζόμαστε κι εμείς, οι θεατές, στην ένοχη απόλαυση της παρακολούθησης απαγορευμένων στιγμών με τρομακτική συνήθως κατάληξη. Δεν υπάρχει κάτι πιο τρομακτικό από τον ίδιο το φόβο, διδάσκει ο φονιάς της ταινίας, και φροντίζει να το επιβεβαιώνει κάθε φορά που βιντεοσκοπεί τις τελευταίες στιγμές των θυμάτων του που είναι αποκλειστικά νεαρές γυναίκες.
Ο Mark είναι ένας νεαρός φωτογράφος και κινηματογραφιστής που εργάζεται σε γυρίσματα ταινιών αλλά και ως ιδιωτικός φωτογράφος. Πίσω από το φωτεινό του πρόσωπο κρύβεται ένας αδίστακτος serial killer με ένα μοναδικό βίτσιο: του αρέσει να βιντεοσκοπεί τα θύματά του τη στιγμή που τα σκοτώνει απαθανατίζοντας τις αγωνιώδεις εκφράσεις του προσώπου τους. Εκφράσεις αληθινά ανατριχιαστικές που προκαλούνται όχι μόνο από τον φόβο του επερχόμενου θανάτου αλλά κι από αυτό που βλέπουν κατά τη θανάτωση τους – η μεγάλη έκπληξη του φινάλε που μας σηκώνει την τρίχα!
Στο φιλμ υπάρχει μια cameo εμφάνιση του σκηνοθέτη στον ρόλο του πατέρα του Mark όπου τον βλέπουμε για πολύ λίγο στα παλιά φιλμ που διατηρεί ο Mark στη συλλογή του.
Μεγαλοφυής ιδέα που πραγματώνεται σε μια εξαιρετικά σκηνοθετημένη και καλογραμμένη ταινία. Μπορεί βέβαια οι χιτσκοκικές επιρροές να είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς στο «Peeping Tom» –ειδικά στο θέμα της ηδονοβλεψίας– όμως ο Powell, που παλιότερα είχε δουλέψει στις ταινίες του Χίτσκοκ, κατάφερε να δώσει ξεχωριστό στιλ στο έργο του. Ο πρωταγωνιστής Carl Boehm είναι εξαιρετικός στο ρόλο του ηδονοβλεψία serial killer με το μάτι του να γυαλίζει επικίνδυνα. Τα έντονα χρώματα και η αγωνιώδης μουσική κάνουν το φιλμ ακόμα πιο πλούσιο και έντονο. Το φινάλε έρχεται κάπως απότομα αλλά ουσιαστικά αποδίδει τη δικαιοσύνη που απαιτούν οι περιστάσεις.
Παρά τις κραυγές αγανάκτησης και αποστροφής του μακρινού παρελθόντος, το «Peeping Tom» όχι απλά επέζησε της σφοδρής επίθεσης, αλλά αποδείχτηκε αειθαλές και ιδιαίτερα επιδραστικό για τον horror κινηματογράφο εμπνέοντας πολλούς μεταγενέστερους κινηματογραφιστές και ταινίες. Σήμερα θεωρείται κλασικό στο είδος του και απολαμβάνει ευρεία εκτίμηση. Η συμπερίληψή του σε λίστες κορυφαίων ή επικίνδυνων ταινιών από διεθνή έντυπα είναι πλέον συχνό φαινόμενο. Εσείς αλήθεια τολμάτε να το δείτε;
Θετικά: Πρωτότυπο και πραγματικά ανατριχιαστικό θέμα που κορυφώνεται οπτικά στις σκηνές φόνων, υπέροχη ποικιλία έντονων χρωμάτων, παρουσία ενός από τους πιο παρανοϊκούς serial killers που έχουμε δει στο cinema τρόμου, αυτό το ανατριχιαστικό πιάνο που συνοδεύει τις σκηνές με σασπένς…
Αρνητικά: Η όχι ιδιαίτερα πλούσια λίστα θυμάτων, το ελαφρώς απότομο τελείωμα.
Συμπέρασμα: Ταινία σταθμός στο ηδονοβλεπτικό cinema τρόμου με σημαντική επιρροή στη διαμόρφωση μελλοντικών ιδιωμάτων όπως το slasher. Από τις μεγάλες στιγμές του παλιού βρετανικού τρόμου.
Βαθμός:
Gore:
👆 Οι καλύτερες σκηνές (spoilers):
- Κάθε τρομαγμένη έκφραση προσώπου θύματος αποτελεί μοναδικό highlight!
- Οι τρομακτικές σκηνές μεταξύ του Mark και της μητέρας της Helen στο studio του πρώτου.
- Το δραματικό φινάλε.