Λίγος σεβασμός εδώ κύριοι διότι μιλάμε για μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Με το αριστουργηματικό και καταξιωμένο «Rear Window» ο άρχοντας του σασπένς Alfred Hitchcock αξιοποιεί αψεγάδιαστα μια από τις αγαπημένες του τεχνικές, αυτή της συνεχόμενης, ηδονοβλεπτικής κίνησης της κάμερας εισάγοντας τον θεατή σ’ ένα εθιστικό παιχνίδι μπανιστηριού, κάνοντας και τον ίδιο μέρος του «θεάματος». Το φιλμ βασίζεται στο σύντομο μυθιστόρημα «It Had To Be Murder» (1942) του συγγραφέα Cornell Woolrich, μια ιστορία που ο “Hitch” μετουσίωσε σκηνοθετικά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Βασικοί συμπαίχτες του στο μεγάλο εγχείρημα ο ατσαλάκωτος James Stewart και η εκθαμβωτική Grace Kelly. Ο πρώτος υποδύεται έναν φωτογράφο που λόγω εργατικού ατυχήματος καθηλώθηκε προσωρινά σε αναπηρικό καροτσάκι έχοντας γύψο στο ένα του πόδι και η δεύτερη εμφανίζεται ως η ερωτοχτυπημένη και κοσμοπολίτικη φιλενάδα του που λατρεύει την πολυτέλεια.
Τον Ιούνιο του 2008, το «Rear Window» βρέθηκε στην 3η θέση της λίστας του Αμερικανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου σχετικά με τις 10 καλύτερες ταινίες μυστηρίου. Ο ίδιος οργανισμός τοποθέτησε το φιλμ στην 48η θέση της λίστας του των καλύτερων ταινιών όλων των εποχών το 2007.
Ο σαραβαλιασμένος φωτογράφος στην παρούσα φάση έχει ως μόνη ασχολία την παρακολούθηση των γειτόνων του. Οι προσωπικές τους ζωές γίνονται το καθημερινό του θέαμα που ενίοτε επηρεάζει και την δική του στάση ζωής. Ένα νιόπαντρο ζευγάρι, ένας μοναχικός πιανίστας, ένα ρουτινιασμένο ζευγάρι μεσήλικων, μια καλλίγραμμη χορεύτρια, μία ψυχωτική μοναχική γυναίκα με καταθλιπτικές τάσεις και ένας πωλητής που φροντίζει την άρρωστη γυναίκα του στο κρεβάτι, συνθέτουν το «cast» του «έργου» που απολαμβάνει ο κατάκοιτος ήρωας μας. Βέβαια η ζωή του εμπλουτίζεται από τις καθημερινές επισκέψεις της αγαπημένης του η οποία επιθυμεί διακαώς να τον παντρευτεί αλλά αυτός φαίνεται πως προσκρούει σε δυσκολίες άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο ρεαλιστικές. Η ρουτινιάρικη ζωή του φωτογράφου και της αγαπημένης του διακόπτεται όταν ο πωλητής του απέναντι διαμερίσματος επιδίδεται σε μυστηριώδεις ενέργειες και την ίδια στιγμή η γυναίκα του εξαφανίζεται…τουλάχιστον από το οπτικό πεδίο των πρωταγωνιστών. Αυτό που ακολουθεί είναι μια επίμονη και ριψοκίνδυνη προσπάθεια διαλεύκανσης της υπόθεσης από το πρωταγωνιστικό ζεύγος με τολμηρές πράξεις εκ μέρους του που εγκυμονούν κινδύνους…
Ειλικρινά ο,τι κι αν γραφτεί για το παρόν αριστούργημα του Hitchcock είναι λίγο. Ο μεγάλος σκηνοθέτης κατάφερε να διατηρήσει αμείωτο το ενδιαφέρον μέσα σ’ ένα ασφυκτικά περιορισμένο πεδίο δράσης χωρίς να κουράζει ή να μας κάνει να νιώθουμε βαριεστημένοι. Ούτε φυσικά ενοχλημένοι για το φανερά ψεύτικο μπλοκ διαμερισμάτων – άλλωστε τα έργα του «Alfie» συνηθίζουν να διαθέτουν «θεατρικότητα» κι αυτό είναι οφθαλμοφανές στο «Rear Window». Καλογραμμένοι διάλογοι, σπουδαίες ερμηνείες και εθιστική αλληλουχία γεγονότων συντελούν στη δημιουργία μιας θεσπέσιας ταινίας για την οποία η κατηγορία των θρίλερ μπορεί να περηφανεύεται. Όσο οι πρωταγωνιστές προβαίνουν σε σημαντικές αποκαλύψεις, τόσο διογκώνεται και η αγωνία στην καρδιά του θεατή. Από αγωνιώδεις ταινίες σαν αυτή αντιλαμβανόμαστε το λόγο που ο «Hitch» θεωρείται αδιαμφισβήτητος βασιλιάς στον τομέα του σασπένς.
Το «Rear Window» πέρα από τα επιφανειακά στοιχεία του, προσφέρεται για περαιτέρω ανάλυση σε πολλά επίπεδα. Μπορεί κανείς να συσχετίσει π.χ. την ζωή και τους φόβους του πρωταγωνιστή με τις ιδιαιτερότητες της ζωής των γειτόνων που κατασκοπεύει. Για παράδειγμα η ρουτινιάρικη ζωή του μεσήλικου ζεύγους με το σκυλάκι ή και ο σταδιακά φθίνων ενθουσιασμός του νιόπαντρου ζευγαριού υπενθυμίζει στον ήρωα το φόβο του γάμου και συγκεκριμένα της ρουτίνας στην οποία μπορεί να καταλήξει. Το τελικό δέσιμο του μοναχικού πιανίστα με την καταθλιπτική γυναίκα μπορεί να ερμηνευτεί ως ένας παραλληλισμός-οιωνός του μονόδρομου στον οποίο θα κινηθεί η σχέση Stewart-Kelly που δεν είναι άλλος από την επίσημη «ένωσή» τους με τα δεσμά του γάμου. Το ζεύγος του πωλητή και της άρρωστης γυναίκας του μπορεί να αξιολογηθεί ως μια αντίθετη όψη του ζεύγους Stewart-Kelly κρίνοντας από τον διαφορετικού φύλου ασθενή στο κάθε διαμέρισμα.
Σίγουρα μπορούν να γραφτούν περισσότερα για την ανάλυση/ψυχανάλυση των χαρακτήρων του «Rear Window» αλλά ας σταματήσουμε εδώ, καθώς ο σκοπός αυτού του κειμένου είναι να υπενθυμίσει στο κοινό ένα αριστουργηματικό θρίλερ από τον άρχοντα του σασπένς που εκτός από σπουδαία ταινία κουβαλάει και αξιοσημείωτη κληρονομιά έχοντας επηρεάσει ουκ ολίγες κινηματογραφικές και τηλεοπτικές προσπάθειες (τσεκάρετε π.χ. το «Body Double» του De Palma). Κάθε φίλος της ευρύτερης «θρίλερ» θεματολογίας επιβάλλεται να δει το «Rear Window» (ναι και οι φίλοι του τρόμου) όχι απλά για την «ιστορία» αλλά περισσότερο για να καταλάβει τι σημαίνει γνήσιο σασπένς και ευφυής σκηνοθεσία από τον απόλυτο σπεσιαλίστα του είδους.
Θετικά: Οι μνημειώδεις ηδονοβλεπτικές λήψεις της κάμερας, ενδιαφέρουσα ποικιλία προσωπικοτήτων όσον αφορά τους γείτονες του πρωταγωνιστή, εξαιρετική ερμηνεία από τον James Steward, εθιστική πλοκή με ακατάπαυστο ενδιαφέρον, σκηνές με αυξημένο σασπένς που καθηλώνουν.
Αρνητικά: Κάποιοι ίσως θεωρήσουν αχρείαστους τους πολλούς προσωπικούς διαλόγους μεταξύ του Steward και της Kelly. Νομίζω όμως ότι τέτοιοι διάλογοι είναι απαραίτητοι καθώς κάνουν το φιλμ πιο ρεαλιστικό ενώ οι συγκεκριμένοι περιέχουν μερικές έξυπνες και χιουμοριστικές ατάκες που μας ψυχαγωγούν.
Συμπέρασμα: Διαχρονικό αριστούργημα από τον μετρ του σασπένς με σημαντική κληρονομιά στον κινηματογράφο. Απαραίτητη η παρακολούθησή του και από τους φίλους του τρόμου.
Βαθμός:
Gore:
👆 Οι καλύτερες σκηνές (spoilers):
- Η παρατεταμένη νυχτερινή παρακολούθηση του James Steward στο απέναντι διαμέρισμα του πωλητή ο οποίος μπαινοβγαίνει μυστηριωδώς.
- Το ψαχούλεμα της Grace Kelly στο διαμέρισμα του πωλητή που εξελίσσεται σε μια σκηνή υψηλού σασπένς όταν αυτός επιστρέφει.
- Η αγωνιώδης τελική σεκάνς όπου ο James Steward έρχεται face to face με τον απειλητικό πωλητή.