Άλλη μια ταινία θαλάσσιου τρόμου (μετά το πρόσφατο Underwater) έρχεται να μας απασχολήσει στο πρώτο μισό του 2020. Πρόκειται για το «Sea Fever», μια αγγλόφωνη παραγωγή, προϊόν συνεργασίας Ιρλανδίας, ΗΠΑ, Μεγάλης Βρετανίας, Βελγίου και Σουηδίας που προβλήθηκε στα τέλη του 2019 και στις αρχές του 2020 σε μεγάλα διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ.
Τη σκηνοθεσία και το σενάριο υπογράφει η Ιρλανδή Neasa Hardiman που μέχρι τώρα έχει επιδείξει παραγωγική δραστηριότητα σε τηλεοπτικές παραγωγές ως επί το πλείστον. Παρόλα αυτά η πρόσφατη απόπειρά της σε full length φιλμ τη δικαιώνει καθώς έφτιαξε μια δυναμική ταινία, προσεγμένη σκηνοθετικά και σεναριακά (χωρίς να λείπουν ορισμένα κλισέ). Είναι μια φορτισμένη ταινία που αγγίζει τις συναισθηματικές χορδές του θεατή.
Η υπόθεση του «Sea Fever» έχει να κάνει με την θαλάσσια περιπέτεια του πληρώματος ενός αλιευτικού σκάφους το οποίο ακινητοποιείται από ένα τεράστιο πλάσμα με φωτεινά πλοκάμια στη μέση της θάλασσας. Στο πλοίο βρίσκεται και μια νεαρή φοιτήτρια θαλάσσιας βιολογίας που από την πρώτη στιγμή εκδηλώνει μεγάλο ενδιαφέρον για την απρόοπτη αυτή εξέλιξη όντας η πρώτη που αντιλαμβάνεται την σοβαρότητα της κατάστασης.
Η νεαρή κοπέλα -που αρχικά αντιμετωπίστηκε με προκατάληψη από τα περισσότερα μέλη του πληρώματος- προσπαθεί να δώσει λύση στο αίνιγμα και ταυτόχρονα να περιορίσει τον κίνδυνο της εξάπλωσης παρασίτων προερχόμενων από το μυστηριώδες πλάσμα. Για ποιο λόγο το ογκώδες τέρας έβαλε στόχο το συγκεκριμένο πλοίο; Πώς μπορούν να εξοντωθούν τα σκουληκοειδή παράσιτα που μαστίζουν το πλήρωμα;
Τα γυρίσματα του «Sea Fever» έγιναν στην Ιρλανδία.
Το «Sea Fever» προφανώς δεν είναι μια ιδιαίτερα πρωτότυπη ταινία τρόμου. Ωστόσο, παρά τις φανερές επιρροές του από παρεμφερείς ταινίες ξεχωρίζει από το σωρό λόγω της πειστικής ατμόσφαιρας απελπισίας που οικοδομεί. Συναντάμε επιρροές από ταινίες βιολογικού τρόμου με παράσιτα αλλά και από sci-fi παραγωγές όπως το Alien. Οι επιρροές αυτές αξιοποιούνται δημιουργικά και με σεβασμό στην παράδοση.
Οι ερμηνείες κυμαίνονται σε αρκετά καλά επίπεδα. Η παράνοια διογκώνεται και αποκαλύπτεται ο ευαίσθητος ψυχικός κόσμος των χαρακτήρων που μέσα στο κλίμα απόγνωσης προσπαθούν να ακουμπήσουν σε οτιδήποτε μπορεί να προσφέρει στήριξη όπως η Αγία Γραφή. Εντυπωσιακό είναι και το πελώριο υδρόβιο πλάσμα με τα φωτεινά πλοκάμια του. Προκαλεί δέος και τρόμο τις λίγες φορές που το βλέπουμε παρότι δεν είναι το ίδιο στην ολότητά του αυτό που επιτίθεται στου πρωταγωνιστές αλλά τα γονιμοποιημένα σκουληκωειδή παράσιτα.
Αναπόφευκτα θα γίνουν συγκρίσεις του «Sea Fever» με το έτερο φιλμ θαλάσσιου τρόμου «Underwater» που είδαμε πρόσφατα. Η δική μας άποψη είναι ότι το «Sea Fever» είναι λίγο καλύτερο και πιο «αυθεντικό» σαν ταινία. Το «Underwater» είχε έναν περισσότερο «χουλιγουντιανό», εμπρικό χαρακτήρα. Το «Sea Fever» είναι πιο «ιντελεκτουέλ» και επίκαιρο, ειδικά με το θέμα της καραντίνας και του μηνύματος διάσωσης της ανθρωπότητας που ανακινεί στην πλοκή του.
Το «Sea Fever» παρότι έχει τις βίαιες εξάρσεις του δεν είναι τρομερά βίαιο συνολικά. Από ένα σημείο και μετά το σασπένς και η δράση αυξάνονται αλλά δεν φτάνουν στα επιθυμητά επίπεδα καθήλωσης και άφθονης ροής ιδρώτα. Πάντως ακόμα και με την σχετικά συγκρατημένη δομή του κατορθώνει να μας συναρπάσει και να διατηρήσει το ενδιαφέρον μας μέχρι το δραματικό τέλος του. Well done!