To “The Menu” είναι ένα καλοστημένο κατάμαυρο σατιρικό θρίλερ που ανοίγει μέτωπα σχολιάζοντας δηκτικά τα κακώς κείμενα της ελίτ της εποχής μας. Ελίτ με την έννοια, της επιδερμικής γνώσης, της οικονομικής υπεράνεσης, του μεσσιανισμού, της ασύδοτης εξουσίας, της (ψευτό) διασημότητας και των (ψευτό) διασυνδέσεων.
Ξεκινώντας από την κραυγαλέα κατά κεφαλή τιμή του μενού, την αποκλειστική φύση της εκδήλωσης και το στήσιμο της ιστορίας, η ταινία δεν παίρνει σοβαρά τον εαυτό της, μια σεναριακή και σκηνοθετική επιλογή που της ταιριάζει, δεν την κάνει μελό μιας και αγγίζει πολύ σοβαρά θέματα και καθιστά την σάτιρα της ακόμα πιο αιχμηρή. Στο σύνολο της, η ταινία έχει δυνατές ατάκες και read between the lines στιγμές που χρειάζεται ένα φουλ paper πολλών σελίδων για να αναλυθούν.
Ξεκάθαρα, το “The Menu” στηρίζεται στις ώμους του Ralph Fiennes ο οποίος είναι απίστευτα πιστευτός ως άλλος γαστρονομικός Καλιγούλας ονόματι Julian Slowik. Αυστηρός, υπεροπτικός, τιμωρητικός, υπαρξιακά κατακερματισμένος και βαθιά βουτηγμένος στο σαρκασμό που πηγάζει από βαθιά οργή και αφορισμό. Ο chef χρησιμοποιεί τα πιάτα του μενού του για να μας διηγηθεί βιωματικές ιστορίες φόβου, απόγνωσης, ψυχολογικών τραυμάτων και κατάχρησης εξουσίας μεταξύ άλλων, ενορχηστρωμένες από τον ίδιο και την ομάδα του και μεταμορφωμένες σε πράξεις θεατρικού έργου. Κομβικό κομμάτι του έργου αυτού αποτελούν τα πιάτα που άλλοτε δομούν και άλλοτε υποστηρίζουν τις ιστορίες που ξετυλίγονται με τα ιδιαίτερα υλικά τους, το στήσιμο τους αλλά και τις αντιδράσεις που προκαλούν στους «εξέχοντες» καλεσμένους.
Άξια συνοδοιπόρος του σε αυτό το αποκαλυπτικό ταξίδι, η Margot. Το πρόσωπο κλειδί της ταινίας την οποία υποδύεται η Anya Taylor-Joy που συνεχίζει να εντυπωσιάζει με το δεινό υποκριτικό της ταλέντο, τις σωστές επιλογές ρόλων αλλά και με την ικανότητα της να είναι καλλονή με οποιοδήποτε χρώμα μαλλιών. Όμως, η Margot δεν ανήκει εκεί. Έτσι, στέκεται κυνική και αποστασιοποιημένη, μεταξύ των δυο κόσμων που συναντώνται σε αυτό το δείπνο. Γι’ αυτό και η εξέλιξη της έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ειδικά σε σχέση με κάποιους καλεσμένους αλλά και τον ίδιο τον chef.
Σχετικά με το υπόλοιπο καστ, η μοναδική που ξεχωρίζει είναι η Hong Chau ως Elsa, ή αφοσιωμένη και εμμονική βοηθός του chef, μια άψογη Reinfield δίπλα στο Κόμη Dracula του Ralph Fiennes. Βέβαια, ο λόγος που δεν ξεχωρίζουν οι υπόλοιποι είναι διότι δεν υπάρχει πρόβλεψη να κοιτάξουμε βαθύτερα μέσα τους. Οι χαρακτήρες είναι αρκετά μονοδιάστατοι και εξυπηρετούν την ιστορία ως σύμβολα, αφού όλοι στιγματίζονται από τις αμαρτίες που κουβαλούν. Έτσι, αυτό το δείπνο μοιάζει με τη κόλαση του Δάντη όπου κάθε αμαρτωλός κρίνεται για τις αμαρτίες που και στέλνεται στον κύκλο που του αναλογεί.
Καταλήγοντας, το “The Menu” είναι torture porn και φοράει την εν λόγω ταμπέλα περήφανα στο στήθος του. Φυσικά, δεν είναι το πρώτο, ούτε το καλύτερο του είδους του, αλλά μέσα στο torture porn κύμα των 2 τελευταίων δεκαετιών είναι από τα πιο εγκεφαλικά νόστιμα και γαστρονομικά φρικτά κινηματογραφικά εγχειρήματα.