Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από την αποστολή ενός εκτιμητή βιβλίων στην Ευρώπη (Johhny Depp) για να επιβεβαιώσει την αυθεντικότητα ενός αποκρυφιστικού βιβλίου που υπό συγκεκριμένες συνθήκες μπορεί να απελευθερώσει σατανικές δυνάμεις. Σύμφωνα με τον εργοδότη του εκτιμητή μόνο ένα από τα 3 διασωθέντα αντίτυπα του βιβλίου είναι αυθεντικό και ο «ντετέκτιβ βιβλίων» όπως αποκαλείται στο φιλμ ο Johnny Depp αναλαμβάνει το ξεσκαρτάρισμα ταξιδεύοντας στην Ισπανία, στην Πορτογαλία και στη Γαλλία για να βρει τα άλλα δύο βιβλία έχοντας στην κατοχή του το ένα αντίτυπο από τον βιβλιοφάγο εργοδότη του.
Στην πορεία διάφορα μυστηριώδη γεγονότα περιπλέκουν την αποστολή του καθιστώντας την ακόμα και θανάσιμα επικίνδυνη. Θάνατοι συνεργατών και ατόμων που τον φιλοξένησαν, παρακολουθήσεις από έναν άγνωστο άνδρα, επιθέσεις κατά της σωματικής του ακεραιότητας και μια νεαρή φοιτήτρια που τον ακολουθεί σε κάθε του βήμα ταράζουν ένα φαινομενικά τυπικό ταξίδι αναζήτησης. Ο εκτιμητής θα βρεθεί παγιδευμένος σ’ ένα σκοτεινό παιχνίδι μεταφυσικού χαρακτήρα με πολλούς και απρόσμενους παίκτες και ακόμα πιο απρόβλεπτες εξελίξεις.
Το έχω ξαναγράψει: τα μεταφυσικά θρίλερ προϋποθέτουν ενδελεχή εργασία για να πείσουν. Όχι ότι δεν έχει αυτή την ικανότητα ο Polanski αλλά στο συγκεκριμένο εγχείρημα απέτυχε παταγωδώς. Ειλικρινά αν δεν ήξερα ότι ο εν λόγω σκηνοθέτης έχει αναλάβει τη σκηνοθεσία σε αυτό το φιλμ, θα πίστευα ότι κάποιος άλλος, λιγότερο δημοφιλής κινηματογραφιστής βρίσκεται πίσω από δαύτο. Ενώ η κεντρική ιδέα εξιτάρει, η εκτέλεση και η πλοκή χωλαίνουν.
Η ταινία βασίζεται στο μυθιστόρημα «The Club Dumas» (Η Λέσχη Δουμάς) του Arturo Pérez-Reverte εκδοθέν το 1993. Απέφερε εισπράξεις 58.000.000 παγκοσμίως.
Ενώ ο Johnny Depp είναι για άλλη μια φορά εξαιρετικός στον ρόλο του, οι υπόλοιποι ηθοποιοί δεν έχουν να μας πουν και πολλά. Σκηνές εύκολης τσόντας φτηνιάρικης αισθητικής και κακογουστιάς (εδώ μπαίνει το sleaze που αναφέρω στην αρχή), σεναριακές επιπολαιότητες, κωμικοτραγικές σκηνές μάχης, καταγέλαστες αιωρήσεις ατόμων, κάποια μέτρια εφέ και το βιαστικό –άντε να ξεμπερδεύουμε- τελείωμα είναι αρκετά για να θρυμματίσουν τις υψηλές προσδοκίες που αναπτύσσονται στο ξεκίνημα.
Και βλέπετε ότι δεν στέκομαι τόσο στα κλισέ που τέλος πάντων θα ήταν δύσκολο να λείπουν από τέτοιας φύσης ταινία, αλλά σε χαρακτηριστικά που θα έπρεπε να δουλευτούν περισσότερο, ειδικά από έναν σκηνοθέτη του διαμετρήματος του Polanski (ο οποίος έχει και μια cameo εμφάνιση ως ταξιτζής). Βέβαια το «The Ninth Gate» δεν είναι και για τα σκουπίδια, αφού προσφέρει μερικές καλογυρισμένες στιγμές τρόμου, έχει μυστηριακή ατμόσφαιρα και σασπένς και την σπουδαία ερμηνεία του πρωταγωνιστή της. Το τελείωμα, παρότι βιαστικό, αφήνει στον θεατή τον ευχάριστο ρόλο του «ερμηνευτή» επιτρέποντας περαιτέρω φιλοσοφική συζήτηση για τα δρώμενα και τα μηνύματα του έργου. Πάντως πρόκειται αναμφισβήτητα για τις πιο αδύναμες ταινίες του Polanski και φυσικά ουδεμία σύγκριση δεν μπορεί να γίνει με τα γνωστά αριστουργήματα του Γαλλοπολωνού μετρ του μυστηρίου και του ψυχολογικού τρόμου. Οποιαδήποτε σύγκριση ισοδυναμεί με ιεροσυλία. Έτσι απλά…