Οι ταινίες με εξορκισμούς και δαιμονισμούς είναι νομίζω από τη φύση τους δύσκολη περίπτωση. Λίγο οι αναπόφευκτες συγκρίσεις με τον κλασικό «Εξορκιστή», λίγο το μάλλον παρωχημένο κυρίως θέμα τους, και η δυσπιστία μας απέναντί τους ξεπροβάλλει πολύ εύκολα. Το «The Old Ways» επιβεβαιώνει αυτό ακριβώς το συμπέρασμα.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η ταινία επικεντρώνεται σε μια νεαρή φωτορεπόρτερ που επιστρέφει στη γενέτειρά της στο Μεξικό για να ερευνήσει περιπτώσεις μαγείας και εξορκισμών. Λόγω της επίσκεψής της σε έναν «καταραμένο» χώρο που μοιάζει με σπηλιά, οι ντόπιοι την αιχμαλωτίζουν διότι πιστεύουν ότι μέσα της κρύβει πλέον έναν κακόβουλο δαίμονα. Στη συνέχεια πραγματοποιούν μια σειρά από ειδικές τελετουργίες για να αποβάλλουν το δαίμονα από το σώμα της.
Τα πράγματα βέβαια δεν κυλούν τόσο ρόδινα. Η ίδια η δημοσιογράφος αρχικά είναι δύσπιστη και φέρνει αντιστάσεις στις παράλογες ενέργειες των απαγωγέων της (το γάλα κατσίκας δεν είναι και τόσο γευστικό βλέπετε). Επίσης οι άγνωστες αυτές δυνάμεις του σκότους αποδεικνύονται εξαιρετικά σκληρά καρύδια. Δεν είναι καθόλου εύκολο να ξεμπερδέψεις μαζί τους κι αυτό φροντίζει να το καταστήσει σαφές το φιλμ μέχρι το τέλος.
Το «The Old Ways» προβλήθηκε πρώτη φορά στο φημισμένο ισπανικό Sitges Film Festival τον Οκτώβρη του 2020.
Γενικά το «The Old Ways» παρότι δείχνει να έχει πάρει στα σοβαρά το θέμα του, δεν είναι ευχάριστο σαν ταινία. Εννοώ ότι δεν διασκεδάζεις με την παρακολούθησή της. Περιέχει μερικές τρομακτικές στιγμές αλλά όχι αρκετές για να σε σοκάρει. Το βασικό του πρόβλημα όμως είναι ότι παραμένει «αδρανές» για μεγάλο διάστημα. Αχρείαστες συνομιλίες στο δωμάτιο αιχμαλωσίας της ηρωίδας με τους ντόπιους εναλλάσσονται με αλλόκοτες τελετές εξορκισμού αλλά το πράγμα δεν δείχνει να προχωράει ρε παιδί μου. Βαρύς και νωχελικός ο ρυθμός. Οι διάλογοι αδιάφοροι. Μια ευρύτερη σεναριακή αμηχανία προκαλεί χασμουρητά.
Βέβαια υπάρχουν οι περιστασιακές εντάσεις συνοδευόμενες από στιγμές αναδυόμενου τρόμου. Τα ειδικά εφέ και το τελετουργικό μακιγιάζ είναι από τα καλά στοιχεία του φιλμ. Οι ηθοποιοί καταβάλουν φιλότιμη προσπάθεια παρότι το σενάριο δεν τους βοηθάει να αναδειχτούν περισσότερο. Τουλάχιστον κρατούν το φιλμ σε υποφερτά επίπεδα. Ξεχωρίζει το δυναμικό φινάλε όπου η τελική σύγκρουση με το κακό δημιουργεί σύντομες ανατριχίλες για να συμπληρωθεί με μια ευρηματική κατάληξη, φουλ στην τραγική ειρωνεία.
Το συμπέρασμα είναι ότι το «The Old Ways» είναι ένα άνισο και κάπως δύσκολο στην παρακολούθηση φιλμ τρόμου. Αν αντέξετε μέχρι το τέλος και δεν χάσετε εντελώς το ενδιαφέρον σας, μπορεί τελικά να σας αποζημιώσει. Αν πάλι δεν είστε φίλος των ταινιών τρόμου με εξορκισμούς και δαιμονισμούς και οι ακαταλαβίστικες αποκρυφιστικές πρακτικές σας φαίνονται κιτς, τότε καλύτερα να το αποφύγετε. Σε κάθε περίπτωση μιλάμε για ρίσκο. Εσείς αποφασίζετε.