Μετά το αδίκως λοιδορούμενο «Urban Legend» του 1998, ο Jamie Blanks αποφάσισε να ξαναδοκιμάσει την τύχη του στο πεδίο του νεανικού slasher εκμεταλλευόμενος τον παλμό της εποχής που ευνοούσε το συγκεκριμένο ιδίωμα. Η επόμενη σκηνοθετική δουλειά του προσπαθεί να εκμεταλλευτεί μία ακόμα εμπορική ημερομηνία του δυτικού κόσμου, αυτή της 14ης Φεβρουαρίου όπου ο Άγιος των ερωτευμένων έχει την τιμητική του. Φυσικά δεν ήταν η πρώτη φορά που κάποιος horror κινηματογραφιστής επιδιώκει να τραβήξει την προσοχή εκμεταλλευόμενος τη συγκεκριμένη ημερομηνία, παρόλα αυτά μια ταινία που φροντίζει να πάρει ακόμα και το ίδιο το όνομα του εν λόγω Αγίου δεν θα μπορούσε να περάσει εντελώς απαρατήρητη.
Τι έχουμε εδώ λοιπόν; Τα γνωστά slasher μοτίβα σε περιβάλλον πόλης όπως τις χαζοχαρούμενες mainstream καλλονές, τους άμυαλους γόηδες-κυνηγούς θηλυκών, τον μυστηριώδη και συχνά μασκοφόρο φονιά, την φάρσα του παρελθόντος που στράβωσε δραματικά και λειαίνει το έδαφος για τη μελλοντική εκδίκηση… Βέβαια η διαφοροποίηση και η πρωτοτυπία δεν είναι εύκολη υπόθεση όταν μιλάμε για νεανικό slasher, αυτό όμως δεν εξασφαλίζει και την εκ των προτέρων ανοχή μας σε μια ταινία που βρίσκεται κάτω από ορισμένη θεματική ομπρέλα.
Αρχικά υπήρξε πρόταση στον σκηνοθέτη του διάσημου sci-fi/θρίλερ Donnie Darko, Richard Kelly να σκηνοθετήσει το «Valentine» αλλά αυτός απάντησε αρνητικά.
Διότι μπορεί μια ταινία παρά τα κλισέ της να είναι καλοφτιαγμένη στους βασικούς δομικούς άξονες προκειμένου να καταστεί συμπαθητική στα μάτια του θεατή. Αν λοιπόν αυτός ο στόχος επετεύχθη στο «Urban Legend», στο «Valentine» ο Blanks απέτυχε παταγωδώς δίνοντας ένα άνοστο και ανόητο φιλμάκι cheesy τρόμου που σύντομα το ξεχνάς. Άνευρη σκηνοθεσία, αφελές σενάριο, τσαπατσούλικοι χαρακτήρες, κακογραμμένοι διάλογοι και προβλέψιμο τελείωμα είναι τα πιο αδύναμα σημεία του «Valentine» και φυσικά δεν τα λες και λίγα!ηνι
Αν και ορισμένοι από τους νεαρούς ηθοποιούς ήδη διακρίνονταν εκείνη την εποχή σε ταινίες ή σειρές (π.χ. ο David Boreanaz στο «Angel») η συμμετοχή τους δεν προσφέρει καμία δυναμική, καμία ουσία στο «Valentine». Εκείνος δε ο ανεκδιήγητος ντετέκτιβ που τη μία παριστάνει τον σοβαρό, την άλλη λιγουρεύεται τα μπούτια μίας εκ των πρωταγωνιστριών, θα έπρεπε να βάλει υποψηφιότητα για τον χειρότερο χαρακτήρα της χρονιάς του 2001.
Σοβαρά τώρα, το «Valentine» πέρα από κάποιες ευρηματικές σκηνές gore και σασπένς, δεν μπορεί να θεωρηθεί σοβαρή ταινία τρόμου. Δείτε το μόνο αν θέλετε να κάνετε χαβαλέ με την παρέα σας καταβροχθίζοντας ποπ κορν, πατατάκια, φιστίκια και αναψυκτικά. Κι αν επιθυμείτε ένα τουλάχιστον αξιοπρεπές slasher για να γιορτάσετε το Άγιο Βαλεντίνο, προτιμήστε το σαφώς πιο γνήσιο «My Bloody Valentine» του 1981. Άλλες εποχές…
Θετικά: Μυστήριο για την ταυτότητα του φονιά, μερικοί εντυπωσιακοί φόνοι.
Αρνητικά: Προχειρογραμμένο σενάριο με ορισμένες αφελείς ιδέες και βλακώδεις διαλόγους, αδύναμη σκηνοθεσία, ανεπαρκής αξιοποίηση μερικών χαρακτήρων, μέτρια ηθοποιία από κάποιους συμμετέχοντες.
Συμπέρασμα: Προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την αναζωπύρωση των slasher που είχε φέρει κάποια χρόνια νωρίτερα το «Scream» αλλά απέτυχε. Το «Valentine» δεν είναι και το χειρότερο μοντέρνο slasher αλλά υστερεί σημαντικά σε πολλά επίπεδα ξενερώνοντας τον θεατή.
Βαθμός:
Gore:
👆 Οι καλύτερες σκηνές (spoilers):
- Η εναρκτήρια αγωνιώδης σκηνή όπου μια κοπέλα δολοφονείται έχοντας κρυφτεί μέσα σε σακούλα πτώματος.
- Η δολοφονία ενός ανωμαλιάρη γείτονας με σίδερο σιδερώματος!
- Το κάρφωμα του λαιμού μιας κοπέλας σε σπασμένα γυαλιά.
- Η ηλεκτροπληξία μιας κοπέλας σε τζακούζι.