Απ’ τις πετυχημένες αλλά και λιγότερο mainstream δουλειές του Wes Craven (τουλάχιστον σε σχέση με το «Scream» και το «A Nightmare on Elm Street») είναι το «The Serpent and the Rainbow» που διαφοροποιείται κατά πολύ από τα άλλα φιλμ του μεγάλου σκηνοθέτη. Και ποιο από τα φιλμ του δεν διαφέρει θα μου πείτε, αν και η θεματολογία στο συγκεκριμένο έργο παραείναι πρωτόγνωρη για αρκετούς φίλους της horror σκηνής. Horror είπαμε; Μάλλον προς περιπέτεια κινείται με ολίγη από τρόμο και μπόλικο μυστικισμό.
Η θρησκεία Βουντού και η ιδιαίτερα διαδεδομένη στην Αϊτή λαϊκή παράδοση των ζόμπι δεσπόζουν στο σενάριο, οπωσδήποτε ένα θέμα ξένο για τον μέσο άνθρωπο του δυτικού κόσμου. Πρωταγωνιστής είναι ένας ανθρωπολόγος (Bill Pullman) ο οποίος στέλνεται από μια μεγάλη φαρμακευτική εταιρεία στην μυστηριώδη Αϊτή για να βρει μια περιβόητη σκόνη που μετατρέπει τους ανθρώπους σε ζόμπι. Σκοπός του να τη φέρει πίσω προκειμένου να χρησιμοποιηθεί στην επιστήμη βελτιώνοντας τις μεθόδους αναισθησίας στα χειρουργεία.
Στην Αϊτή ο ήρωάς μας συναντά πρόσωπα με διαφορετικές διαθέσεις. Άλλοι τον βοηθούν, άλλοι τον αντιπαθούν και επιθυμούν να τον βλάψουν, άλλοι προσπαθούν να τον πιάσουν κορόιδο και γενικά ο επιστήμονας βυθίζεται σε μια περιπέτεια με απρόβλεπτες εξελίξεις, άκρως επικίνδυνες για τον ίδιο. Ειδικά ο τρομερός κι ανελέητος αρχηγός της αστυνομίας που φαίνεται να μονοπωλεί την ισχύ των μαγικοθρησκευτικών παραδόσεων αναδεικνύεται σε νούμερο ένα εχθρό του ανθρωπολόγου.
Η ταινία στηρίζεται στο βιβλίο του βοτανολόγου Wade Davis ο οποίος κατέγραψε την εμπειρία του από την Αϊτή. Κεντρικός χαρακτήρας της δημοσίευσής του ήταν ο Clairvius Narcisse, ένας ντόπιος που υποτίθεται πέθανε το 1962 και επέστρεψε ως ζόμπι το 1980 μέσω κάποιου συνδυασμού ναρκωτικών ουσιών.
Το «The Serpent And The Rainbow» σοκάρει με το μακάβριο χαρακτήρα του από πολύ νωρίς όταν και βλέπουμε μια νεαρή Αϊτινή να φωνάζει απελπισμένα το όνομα του συζύγου της ο οποίος θάβεται τοποθετημένος σ’ ένα φέρετρο. Ταυτόχρονα ένα λεπτομερέστατο πλάνο στο πρόσωπο του πτώματος μέσα στο φέρετρο αφήνει να φανεί ένα δάκρυ και κάπου εκεί ψαρώνουμε αναρωτώμενοι…ρε συ τι συμβαίνει εδώ; Μπας και είναι ζωντανός; Η απάντηση κρύβεται σε δύο λέξεις: βουντού και ζόμπι. Στο φιλμ παρακολουθούμε μια σύγκρουση μεταξύ επιστημονικής λογικής και απόκρυφης τέχνης ή αλλιώς μεταξύ δυτικού ορθολογισμού και λαϊκής δεισιδαιμονίας των παραδοσιακών κοινωνιών σαν αυτή της Αϊτής όπου το βουντού γνωρίζει μεγάλη άνθηση. Η ταινία διαθέτει έναν αφηγηματικό χαρακτήρα που της προσδίδει γοητεία.
Συνοδεύεται από δυναμική tribal μουσική (ενίοτε και από ταξιδιάρικα χορευτικά) που ενδυναμώνει την αγωνία ενώ επίσης συνδυάζεται υπέροχα με την ομορφιά που προσφέρουν τα μαγευτικά πλάνα της φύσης της Αϊτής. Ερμηνευτικά οι ηθοποιοί τα πάνε καλά με κορυφαίο τον Pullman ο οποίος αναδεικνύεται σε ανυποχώρητο «μάρτυρα» που διακινδυνεύει ακόμα και την ίδια του τη ζωή στο όνομα της επιστήμης αλλά και των απρόσμενων ερωτικών του ινδαλμάτων. Βέβαια από ένα σημείο και μετά, νιώθουμε μια σχετική κούραση και ελαφρώς ενοχλημένοι από περιστασιακές αφέλειες που δύσκολα θα εξέλειπαν από το δύσκολο θέμα με το οποίο καταπιάστηκε ο Craven. Όμως η αίσθηση της ικανοποίησης καταφέρνει να επισκιάσει τις ατέλειες και τις κακοτοπιές. Αν μη τι άλλο αναγνωρίζουμε εύκολα ότι παρακολουθήσαμε μια διαφορετική ταινία που δεν αναμασά χιλιοπαιγμένες συνταγές, αλλά διαθέτει δική της ταυτότητα.
Χωρίς να είναι η καλύτερη σκηνοθετική δουλειά του Craven το «The Serpent And The Rainbow» στέκεται αξιοπρεπώς στον μακρύ κατάλογο της σημαντικής φιλμογραφίας του αμερικανού κινηματογραφιστή.
Θετικά: Πρωτότυπη υπόθεση, η δυναμική παρουσία του Bill Pullman ο οποίος σηκώνει στις πλάτες του σχεδόν όλη την ταινία, η υπέροχη tribal μουσική, ορισμένες πολύ σοκαριστικές σκηνές με μακάβριο χαρακτήρα, τα καταπληκτικά πλάνα από το φυσικό περιβάλλον της Αϊτής.
Αρνητικά: Η αίσθηση κούρασης από ένα σημείο κι έπειτα, ορισμένες μη πειστικές σκηνές μεταφυσικού χαρακτήρα προς το φινάλε που σήμερα μοιάζουν αφελείς.
Συμπέρασμα: Αξιολογότατη δουλειά από τον σπουδαίο Wes Craven με πρωτότυπο θέμα και εξαιρετικό πρωταγωνιστή.
Βαθμός:
Gore:
👆 Οι καλύτερες σκηνές (spoilers):
- Η ανατριχιαστική πτώση του πρωταγωνιστή σ’ ένα λάκκο γεμάτο νεκροζώντανους.
- Η σοκαριστική σκηνή που μια γυναίκα προσπαθεί να δολοφονήσει τον ήρωα στη διάρκεια γεύματος.
- Η σκηνή που ο πρωταγωνιστής θάβεται ζωντανός σε κατάσταση «ζόμπι» βλέποντας όλα τα φρικτά που συμβαίνουν από πάνω του χωρίς καμία δυνατότητα αντίδρασης. Πρόκειται για την πιο δυνατή και αγωνιώδη σκηνή της ταινίας.
