Πάμε πολύ πίσω στο χρόνο με αυτήν την ταινία και συγκεκριμένα σε μια κομβική στιγμή για το αμερικάνικο cinema τρόμου. Και αυτό το λέμε καθώς το «The Uninvited» του ιδιαίτερα παραγωγικού Lewis Allen ήταν από τις πρώτες ταινίες του Hollywood όπου τα φαντάσματα παρουσιάζονται ως αυθεντικό υπερφυσικό γεγονός και όχι ως ψεύτικη διήγηση ή τέχνασμα για να συγκαλυφθεί μια άλλη υπόθεση όπως γινόταν στα περισσότερα έργα με φαντάσματα ως τότε.
Το φιλμ βασίζεται στο μυθιστόρημα Uneasy Freehold της Dorothy Macardle και επιστρατεύει εδραιωμένους αλλά και ανερχόμενους αστέρες του κινηματογράφου της εποχής όπως οι Ray Milland, Ruth Hussey, Donald Crisp και Gail Russell. Με πετυχημένες επιλογές ηθοποιών για τον κάθε ρόλο και με μια πολύ ενδιαφέρουσα, χορταστική και απρόβλεπτη ιστορία ως στήριγμα, το «The Uninvited» δεν θα μπορούσε να μην πετύχει σαν φιλμ όπως και έγινε.
Μπορεί σήμερα η υπόθεση να ακούγεται τετριμμένη, αλλά τη δεκαετία του ’40 δεν ήταν. Το horror σύμβολο του στοιχειωμένου σπιτιού αξιοποιείται με μεγάλη επιτυχία για τα standards της εποχής. Σήμερα μπορεί το φιλμ να μην τρομάζει (με κάποιες εξαιρέσεις) αλλά κάνει ευδιάκριτη την ειλικρινή και πρωτοποριακή προσπάθειά του να αναδείξει τη φιγούρα του φαντάσματος όσο εντονότερα γινόταν με τα φτωχά εφέ που υπήρχαν τότε. Και για έναν παράξενο λόγο η λευκή παιχνιδιάρα φιγούρα του φαντάσματος μπορεί να μη σε τρομάζει αλλά διατηρεί την γοητεία της όντας εναρμονισμένη με τη ζωηρή διάθεση και τη δυναμική αφήγηση της ταινίας.
Δύο μεγάλοι σκηνοθέτες, οι Martin Scorsese και Guillermo del Toro, έχουν κατατάξει το «The Uninvited» μέσα στα τρομακτικότερα φιλμ που έχουν παρακολουθήσει.
Το «The Univnited» κατατάσσεται γενικά στις ταινίες τρόμου αλλά διαθέτει πολλά στοιχεία από το χώρο του μυστηρίου, του δράματος και του ρομαντισμού ενώ περιστασιακά διακριτικές κωμικές πινελιές εντείνουν την ψυχαγωγία χωρίς όμως να «χαλαρώνουν» τις σοβαρές εξελίξεις που ξεδιπλώνονται και αυξάνουν το ενδιαφέρον και την αγωνία. Γενικά η ταινία κυλάει πολύ εύκολα και δεν κάνει κοιλιά σχεδόν πουθενά. Ακόμα κι αν αδυνατεί να σου παγώσει το αίμα, σε τραβάει μυστηριωδώς στα δίχτυα της δημιουργώντας την ανάγκη να θες να δεις πού θα καταλήξει η συναρπαστική αυτή ιστορία.
Ιδιαίτερα απολαυστικός είναι ο Ray Milland στο ρόλο του πιανίστα ενώ και οι υπόλοιποι συμμετέχοντες υποδύονται εξαιρετικά και με χαρακτηριστική άνεση τους ρόλους τους. Και μιας και μιλήσαμε για μουσική πρέπει να γίνει αναφορά στο εκπληκτικό, ατμοσφαιρικό μουσικό θέμα που ακούμε εντός της ταινίας με τίτλο Stella by Starlight το οποίο αργότερα θα διασκευαστεί από πολλούς μεγάλους καλλιτέχνες της jazz και όχι μόνο και θα γίνει κλασικό.
Θετικά: Καλογραμμένο σενάριο, πολύ καλές ερμηνείες, ατμόσφαιρα μυστηρίου με σωστά τοποθετημένες στιγμές τρόμου, αυξημένο σασπένς σε ορισμένες έντονες σκηνές, όμορφο αλλά και στοιχειωμένο μουσικό θέμα.
Αρνητικά: Ίσως το ότι δεν είναι τόσο τρομακτικό όσο περιμένουμε.
Συμπέρασμα: Ιστορική ταινία που συνδυάζει πετυχημένα τρόμο, μυστήριο και ρομάντσο. Μπορεί σήμερα να μην τρομάζει όσο παλιότερα αλλά παραμένει ελκυστική και άκρως ενδιαφέρουσα.
Βαθμός:
Gore:
👆 Οι καλύτερες σκηνές (spoilers):
- Η ανατριχιαστική φωνή που ακούν οι πρωταγωνιστές τη νύχτα στο σπίτι.
- Οι αγωνιώδεις σκηνές όπου η νεαρή Stella πλησιάζει επικίνδυνα το χείλος του κοντινού γκρεμού.
- Η τρομακτική σκηνή με την séance.
