Οι ταινίες τρόμου από την Πολωνία αποτελούν εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο στο cinema τρόμου. Έχει λοιπόν μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε τι μπορούν να καταφέρουν ταινίες όπως το πολωνικό «Hellhole» του Netflix το οποίο φιλοδοξεί να μας τρομάξει αξιοποιώντας τα δημοφιλή θέματα του δαιμονισμού και του εξορκισμού…με ολίγο από ντετεκτιβικό μυστήριο.
Το φιλμ ακολουθεί την δράση ενός αστυνομικού το 1987 ο οποίος διεισδύει σε ένα μακρινό και απομονωμένο μοναστήρι με σκοπό να διαλευκάνει υποθέσεις εξαφανίσεως κοριτσιών στην περιοχή και να αποκαλύψει τον σκοτεινό ρόλο των μοναχών. Στο μοναστήρι διεξάγονται εξορκισμοί πάνω σε υποτιθέμενα δαιμονισμένες γυναίκες. Ο αστυνομικός θα βιώσει εφιαλτικές στιγμές στο μοναστήρι και θα γίνει αποδέκτης ανείπωτου τρόμου. Κοινώς…θα λάβει πολλά περισσότερα από όσα ήλπιζε…
Η υπόθεση ακούγεται ενδιαφέρουσα και σε ελκύει να δεις το φιλμ. Θυμίζει λίγο την υπόθεση και το στιλ της κλασικής ταινίας μυστηρίου «Το Όνομα του Ρόδου» (1986). Το μυστήριο συνδυάζεται με ύποπτες πράξεις εγκληματικού χαρακτήρα. Μόνο που στο παρόν φιλμ υπεισέρχεται κάποια στιγμή και το υπερφυσικό στοιχείο. Η αινιγματική εισαγωγή που θυμίζει λίγο το κλασικό φιλμ τρόμου «The Omen» (1987) μας παρουσιάζει ένα δραματικό γεγονός στο ίδιο μοναστήρι τη δεκαετία του ’50 και ανοίγει την όρεξη για την συνέχεια.
Το «Hellhole» είναι η έκτη πλήρης ταινία του Πολωνού σκηνοθέτη Bartosz M. Kowalski.
Ο αέρας στο μοναστήρι μυρίζει σαπίλα και απελπισία. Η ατμόσφαιρα αβεβαιότητας και απόγνωσης είναι πανταχού παρούσα. Κανείς δεν αισθάνεται σίγουρος για το ποιος είναι φίλος και ποιος εχθρός του αστυνομικού μέσα στο μοναστήρι. Πίσω από κλειδωμένες πόρτες και μέσα σε σκοτεινά υπόγεια δωμάτια μπορεί να κρύβεται ο θάνατος μαζί με σοκαριστικά μυστικά. Ανά διαστήματα νιώθεις ότι κάτι φρικτό έρχεται αλλά δεν μπορείς να προσδιορίσεις την φύση του. Όλη αυτή η έλλειψη σιγουριάς εντείνει τον ψυχολογικό τρόμο και μας αφήνει ένα αίσθημα ικανοποίησης ως λάτρεις ταινιών τρόμου.
Στον τομέα των ερμηνειών το «Hellhole» στέκεται σε ικανοποιητικά επίπεδα. Κανείς δεν υστερεί, όλοι παίζουν πειστικά τους ρόλους τους. Βέβαια ο ντετέκτιβ που είναι και ο πρωταγωνιστής της ταινίας δεν έχει κάτι σπουδαίο να επιδείξει. Δεν ξεχωρίζει ως πρωταγωνιστική φιγούρα όπως θα ανέμεναν πολλοί. Τουλάχιστον δεν είναι αταίριαστος με τα δρώμενα ενώ σε κάποιες σκηνές που παγιδεύεται σε ανατριχιαστικές καταστάσεις, κάνει τις απαραίτητα πειστικές γκριμάτσες απελπισίας και για λίγο ταυτιζόμαστε με τον τρόμο που νιώθει.
Οι στιγμές των εξορκισμών δείχνουν σοβαρές και καλοσκηνοθετημένες παρότι έχουμε δει και καλύτερες. Ο αργόσυρτος ρυθμός μας κουράζει λίγο αλλά οι τελικές σεκάνς με τις απρόβλεπτες εξελίξεις, τα φοβερά ειδικά εφέ και την ισοπεδωτική μαυρίλα που αγκαλιάζει τα πάντα, μας αποζημιώνει τα μάλα. Πραγματικά είναι δύσκολο να βρω τα κατάλληλα λόγια για να περιγράψω ένα από τα καλύτερα φινάλε σε ταινία τρόμου των τελευταίων ετών.
Συμπερασματικά, το «Hellhole» είναι μια συμπαθητική ταινία τρόμου με πυκνή, σκοτεινή ατμόσφαιρα και θαρραλέα βιβλικά θέματα που θα σας τραβήξουν το ενδιαφέρον και ενίοτε θα σας σοκάρουν. Αν αντέξετε τον αργό ρυθμό του και την υποτονικότητα μερικών χρονικών σημείων θα ανταμειφθείτε με την εφιαλτική κατάληξη του. Μια κατάληξη-μάθημα για πολλούς κινηματογραφιστές που επιθυμούν οι ταινίες τους να παραμένουν για καιρό στο μυαλό των θεατών και να μην θυμίζουν μια από τα ίδια.
