Το «Tarot» είναι το σκηνοθετικό ντεμπούτο των Spenser Cohen και Anna Halberg. Ένα ντεμπούτο που από εμπορική άποψη αποδείχτηκε επιτυχημένο. Βασίζεται σε χαλαρά πλαίσια στο μυθιστόρημα τρόμου «Horrorscope» του 1992, από τον συγγραφέα Nicholas Adams. Τι έχει να μας πει η κινηματογραφική του εκδοχή λοιπόν; Άλλο ένα κοινότοπο φιλμ υπερφυσικού τρόμου που γρήγορα θα ξεχαστεί ή μια πρωτότυπη ιδέα που φέρνει φρέσκο αέρα στο τετριμμένο ιδίωμα του supernatural;
Η ταινία ακολουθεί μια παρέα νεαρών ατόμων που ανακαλύπτει ένας σετ με κάρτες ταρώ σε μια εξοχική κατοικία όπου πήγε για να διασκεδάσει. Μια από τις κοπέλες της παρέας διαβάζει τη μοίρα των φίλων της με βάση τις συγκεκριμένες κάρτες αγνοώντας τον εφιάλτη που θα ακολουθήσει. Κάθε άτομο του οποίο το μέλλον διαβάστηκε εκείνο το βράδυ, καταδιώκεται από μια διαβολική γυναικεία οντότητα η οποία έχει ως μοναδικό στόχο τη θανάτωση των θυμάτων της. Θα μπορέσουν οι νέοι να αντιστρέψουν την κατάρα ή ο φρικτός τους θάνατος είναι αναπόφευκτος;
Η κεντρική ιδέα είναι ενδιαφέρουσα και κάπως ασυνήθιστη. Ταινίες τρόμου με τράπουλες ταρώ δεν βλέπουμε συχνά, τουλάχιστον όχι ως κύριο πυλώνα της πλοκής. Εδώ οι εν λόγω κάρτες αποτελούν την πηγή του κακού, το οποίο μέσω μιας τρομακτικής γυναικείας φιγούρας κυνηγάει τους πρωταγωνιστές ανελέητα. Ο θάνατος παραμονεύει μετά από κάθε τους βήμα. Η δαιμονική οντότητα σκοτώνει με στιλ τα θύματά της ανεβάζοντας τον δείκτη του σοκ σε ικανοποιητικά επίπεδα. Τα ειδικά εφέ που απεικονίζουν την δράση της είναι οπωσδήποτε προσεγμένα.
Η τράπουλα ταρώ που βλέπουμε στην ταινία φτιάχτηκε ειδικά για τις ανάγκες της ταινίας.
Το φιλμ προσπαθεί να εξηγήσει την προέλευση της καταραμένης τράπουλας πηγαίνοντάς μας λίγους αιώνες πίσω, εξιστορώντας την δραματική ιστορία μιας γυναίκας με μεταφυσικά χαρίσματα. Όχι ιδιαίτερα ευφυές ή πρωτότυπο θα μου πείτε. Αυτό όμως δεν είναι τόσο σοβαρό ατόπημα. Αρνητική εντύπωση κάνει περισσότερο ο τσαπατσούλικος τρόπος που το έργο διαχειρίζεται τους χαρακτήρες του. Οι αποφάσεις που παίρνουν είναι συχνά ακατανόητες έως γελοίες στερώντας έτσι τον ρεαλισμό από την πλοκή.
Κάποιοι χαρακτήρες είναι απλά αδιάφοροι ενώ οι ερμηνείες τους κινούνται στη μετριότητα. Το σενάριο δείχνει επιπόλαιο, γραμμένο στο πόδι, αναζητώντας εύκολες λύσεις για να προχωρήσει η ιστορία. Δυστυχώς αυτή η αίσθηση προχειρότητας που απορρέει από την βιασύνη της ταινίας να γεμίσει με απλοϊκές λύσεις κάθε ερωτηματικό που γεννάται από την εξέλιξη των γεγονότων με απογοήτευσε πολύ. Τετριμμένους βρήκα και τους διαλόγους. Μερικοί σοκαριστικοί φόνοι δεν αρκούν για να σώσουν την ταινία από ναυάγιο.
Συνεπώς η απάντηση στο αρχικό ερώτημα είναι σχετικά εύκολη. Το «Tarot» παρότι διαθέτει ψήγματα φρεσκάδας σε επίπεδο βίας και αρχικής σύλληψης, αποτυγχάνει να ενώσει όλα αυτά σε ένα δημιουργικό οικοδόμημα, ικανό να αντέχει στη φθορά του χρόνου και να εντυπωσιάζει τους θεατές. Το κακογραμμένο σενάριό του καταδικάζει την όλη προσπάθεια. Πιστεύω ότι σε λίγο καιρό από την εποχή της κυκλοφορίας του κανείς δεν θα το αναζητά επίμονα, κανείς δεν θα το προτείνει σε κάποιον άλλο. Κρίμα για τη μικρή ευκαιρία που χάθηκε εδώ.
