Victor Crowley (2017) Review: Η επιτομή του gore

Το Victor Crowley είναι η τελευταία -προς το παρόν- προσθήκη στο αιματοβαμμένο σύμπαν Hatchet. Αν και είναι η τέταρτη κατά σειρά, οι δημιουργοί αντιστάθηκαν στην παραδοσιακή αρίθμηση, και έβαλαν τον ίδιο τον φονιά στο προσκήνιο. Όλη η λογική του φιλμ τιμά ήρωες που μεγαλώσαμε μαζί τους (Jason, Freddy, Michael), και φυσικά όλα όσα αγαπάμε να βλέπουμε ξανά και ξανά: ακραίες καταστάσεις, χαρακτήρες για σφάξιμο, κι έναν φονιά που απλώς… δεν λέει να πεθάνει.

Η πλοκή επικεντρώνεται στον Άντριου, έναν από τους λίγους επιζώντες από τη σφαγή της προηγούμενης ταινίας. Παρά τις αντιρρήσεις του, αποδέχεται μια εξαιρετικά επικερδή πρόταση για να επιστρέψει στον τόπο του μακελειού. Σκοπός είναι η δημιουργία ντοκιμαντέρ για τον διαβόητο δολοφόνο του Βάλτου του Honey Island, γνωστό ως Victor Crowley. Όμως ο Άντριου και το τηλεοπτικό επιτελείο δεν είναι οι μόνοι που ενδιαφέρονται για την ιστορία του Βάλτου. Στο σημείο έχουν ήδη καταφθάσει τρεις επίδοξοι φιλμογράφοι που θέλουν να γυρίσουν τα γεγονότα σε ταινία. Όταν ένα δυστύχημα καθηλώσει τον Άντριου και το συνεργείο στον βάλτο, οι φιλμογράφοι (και κάποιοι κωμικοτραγικοί τουρίστες), θα πέσουν στα νύχια του Victor.

Όπως και οι προηγούμενες ταινίες του franchise, έτσι και αυτή, απευθύνεται σε κοινό που διψά για αίμα και gore, χωρίς να επιμένει σε ανάλυση χαρακτήρων και βάθος πλοκής. Τα καταφέρνει άριστα, μιας και ποτέ δεν προσποιείται για κάτι που δεν είναι. Οι ερμηνείες έχουν τις στιγμές τους, αλλά το spotlight πάει δικαιωματικά στα πρακτικά εφέ -φτιαγμένα με τέτοια λεπτομέρεια που σε κάνουν να αποστρέφεις το βλέμμα (ή να θέλεις κι άλλο). Το μαύρο χιούμορ κολακεύει υπέροχα τις σουρεαλιστικές αποφάσεις των πρωταγωνιστών, ενώ ο Crowley συμπυκνώνει το λυσσαλέο κακό με σχεδόν μεγαλειώδη διάσταση.

Τον ρόλο του Crowley υποδύεται ο θρυλικός Kane Hodder, που έχει υποδυθεί τον Jason Voorhees (Παρασκευή και 13), Leatherface (The Texas Chainsaw Massacre III).

Εκείνο που ίσως δυσαρεστήσει περισσότερο, είναι οι κακοτοπιές και τα κενά που δεν βγάζουν νόημα. Το σενάριο είναι από τα πιο αδύναμα στοιχεία του φιλμ, και οι χαρακτήρες ενδέχεται να φανούν περισσότερο μονοδιάστατοι από όσο θα έπρεπε -ακόμα και υπό τη συνθήκη αυτού του φιλμ. Ακόμα και οι ηθοποιοί-θρύλοι του σινεμά τρόμου (Felissa Rose από το Sleepaway Camp, Danielle Harris από το Halloween, Tony Todd από Candyman και Final Destination), δεν καταφέρνουν να αναβαθμίσουν τη συνολική αισθητική. Σε αντίθεση, όμως, με αγαπημένα franchises που χάνουν τη μαγεία τους σε κάθε sequel, το σύμπαν του Hatchet παραμένει σταθερά αξιαγάπητο -κι ας είναι τερατώδες.

Πλούσιο και αριστουργηματικό gore, συμμετοχή από ηθοποιούς-θρύλους του τρόμου.

Ξύλινοι χαρακτήρες, εμφανή κενά στην πλοκή, επιφανειακοί διάλογοι.

Το κυριολεκτικό σκίσιμο του προσώπου μιας τουρίστριας από τα χέρια του Crowley.
Ο αργός διαμελισμός μιας πρωταγωνίστριας από τσεκούρι.
Οι δυο αυθάδεις σκηνές που αφορούν γεννητικά όργανα.