Την εποχή που ήταν πολύ τις μόδας οι σπονδυλωτές ταινίες τρόμου και η βρετανική Amicus Productions μας βομβάρδιζε με ορισμένα έξοχα δείγματα της συνομοταξίας αυτής, έκανε την εμφάνισή της και μια ξεχασμένη πλέον παραγωγή της World Film Services με το όνομα του cult horror σκηνοθέτη Freddie Francis και ένα σούπερ επιτελείο ηθοποιών να ξεχωρίζουν στα credits. Το όνομα αυτής της ταινίας προμηνύει τον σπονδυλωτό χαρακτήρα της και αφήνει υποσχέσεις για κάτι σπουδαίο λαμβάνοντας υπόψη τα προαναφερθέντα. Στο «Tales That Witness Madness» λοιπόν έχουμε την τύχη να δούμε στο ίδιο φιλμ δύο μεγάλα ονόματα του βρετανικού cinema, τους Jack Hawkins και Donald Pleasence να πρωταγωνιστούν στην ιστορία «κορμό» καθώς και την πάντα εκθαμβωτική Kim Novak σε μία από τις ιστορίες. Από την άλλη, έχουμε την ατυχία να δούμε ιστορίες κατώτερες των προσδοκιών που αφήνουν ανάμεικτες εντυπώσεις.
Δομικά το concept είναι παρόμοιο με αυτό του «Asylum» (1972) της Amicus. Όλες οι ιστορίες αποτελούν διηγήσεις ενός φιλόδοξου ψυχίατρου σ’ έναν συνάδελφό του κατά τη διάρκεια της νύχτας μέσα σ’ ένα φουτουριστικό ψυχιατρικό ίδρυμα. Κάθε διήγηση αφορά την προσωπική ιστορία ενός ασθενή του και έγκλειστου στο ίδρυμα που τον επιδεικνύει κάθε φορά στον δύσπιστο συνάδελφό του. Ας τις δούμε λεπτομερώς όμως…
Mr Tiger: στην εναρκτήρια ιστορία κεντρικός χαρακτήρας είναι ένα μικρό αγόρι που ισχυρίζεται ότι κάνει παρέα με μια…τίγρη (!) η οποία το επισκέπτεται κάθε βράδυ στο δωμάτιό του. Οι γονείς του πιτσιρικά -που παρεμπιπτόντως συνηθίζουν να καβγαδίζουν-, δεν τον πιστεύουν και προσπαθούν να τον συμμορφώσουν…αλλά η προσπάθειά τους στέφεται από…αιματοχυσία!
Penny Farthing: Ένας ιδιοκτήτης καταστήματος με αντίκες αποκτά έναν πίνακα με –πορτραίτο του «θείου Albert» και ένα παλιού τύπου ποδήλατο. Με κάποιο μεταφυσικό τρόπο ο καταστηματάρχης εξαναγκάζεται από τον θείο Albert να καβαλάει το ποδήλατο το οποίο τον μεταφέρει σε μια παλιότερη εποχή, προφανώς στην εποχή του Albert. Το ταξίδι όμως θα έχει ολέθρια αποτελέσματα για τον καταστηματάρχη και την φιλενάδα του.
Mel: Όταν ο Brian φέρνει στο σπίτι του ένα τμήμα νεκρού δέντρου που μοιάζει με ανθρώπινο σώμα και δη θηλυκό, αναπτύσσεται ένα επικίνδυνο παιχνίδι ζήλιας μεταξύ του δέντρου και της συζύγου του. Ένα παιχνίδι που μπορεί να πάρει μοιραίες διαστάσεις. Ναι αλλά για ποιον;
Luau: Μια λάγνα εκδότρια (Kim Novak) προσπαθεί να «ρίξει» ερωτικά το νέο της πελάτη. Ο νεαρός και όμορφος άντρας όμως φαίνεται να προτιμά την κόρη της. Ωστόσο, το ενδιαφέρον είναι προσποιητό, με τον μυστηριώδη άντρα να σχεδιάζει κάτι πραγματικά διαβολικό για την ανυποψίαστη κοπέλα!
Η Novak αντικατέστησε την Rita Hayworth όταν ξεκίνησε η παραγωγή της ταινίας «Tales That Witness Madness». Πρόκειται επίσης για την τελευταία ταινία του Jack Hawkins καθώς ο σπουδαίος ηθοποιός μας άφησε λίγο μετά τα γυρίσματα…
Από τις ιστορίες ξεχώρισα την 1η για το τρελό σενάριό της και την 3η για το αυθεντικό κλίμα ζήλιας που αναπτύσσει αλλά γενικά το σύνολο δεν ανταποκρίνεται στις υψηλές προσδοκίες που μας δημιουργεί το άκουσμα του φιλμ. Στερούνται ιδιαίτερης έμπνευσης και βάθους, ενώ η πρώτη τελειώνει και υπερβολικά σύντομα παρότι υπήρχε περιθώριο για λίγη ανάπτυξη ακόμα. Μπορούμε από κάθε ιστορία να ξεχωρίσουμε δειγματοληπτικά κάποιο στοιχείο αλλά σε καμία δεν αισθανόμαστε πλήρως ικανοποιημένοι. Το δίδυμο των ψυχίατρων Pleasence και Hawkins κρατάει ουσιαστικά το ενδιαφέρον με τον δεύτερο να αμφισβητεί συνεχώς τις καινοφανείς θεωρίες του πρώτου ενώ το φινάλε έχει χτιστεί ιδανικά προσφέροντας στιγμές κλιμακούμενης αγωνίας και εκπλήξεων αποζημιώνοντάς μας για το μέτριο «storytelling» του «Tales That Witness Madness».
Θετικά: Οι σπουδαίοι ηθοποιοί, η καλή χημεία του διδύμου Pleasence – Hawkins, η γνήσια ατμόσφαιρα τρόμου των μαγευτικών 70s.
Αρνητικά: Μέτριες, κατώτερες των προσδοκιών ιστορίες, με κάποιες περιστασιακές εξαιρέσεις.
Συμπέρασμα: Το φιλμ σίγουρα παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον και ειδικά οι λάτρεις των σπονδυλωτών ταινιών τρόμου θα το εκτιμήσουν.Πάντως όσοι δεν τρελαίνεστε για το εν λόγω ιδίωμα και θέλετε απλά να ψαχτείτε με τις σπονδυλωτές ταινίες τρόμου των παραγωγικών 70’ς, μην ξεκινήσετε από δω.
Βαθμός:
Gore:
👆 Οι καλύτερες σκηνές (spoilers):
- Το αιματηρό φινάλε της πρώτης ιστορίας και γενικά η καλή αλλά ημιτελής κεντρική ιδέα.
- Το τρομακτικό βλέμμα του θείου Albert στον πίνακα από την 2η ιστορία.
- Το έντονο feeling ερωτικής ζήλιας στην 3η ιστορία.
- Tο απρόσμενο φινάλε.
