Ο Pennywise, ο κλόουν που χορεύει, βγαίνει ξαφνικά μέσα από τα νερά ενός υπονόμου, τρομοκρατώντας τον μικρό Georgie. Κρατάει στο χέρι του το καραβάκι που έχασε ο Georgie και παρέσυρε το νερό μέσα στον υπόνομο. Ο Pennywise προσπαθεί να τον δελεάσει, του προσφέρει καραμέλες και τον προκαλεί να πάρει το καραβάκι από τα χέρια του.
Δεν προλαβαίνει να απλώσει το χέρι του και ο Pennywise φανερώνει τη διαβολική του θέληση να τον πάρει μαζί του στον υπόνομο, κόβοντας με τα κοφτερά του δόντια το χέρι του.
Ο μεγάλος συγγραφέας μυστηρίου, Stephen King, στο διάσημο It, περιγράφει την ιστορία ενός κλόουν που είναι ένα πολυδιάστατο, σαδιστικό πλάσμα που μπορεί να λάβει πολλές μορφές. Το ίδιο ξυπνάει κάθε είκοσι επτά χρόνια και κυνηγάει μία ομάδα επτά παιδιών τα οποία ενώνουν τις δυνάμεις τους προκειμένου να το αντιμετωπίσουν.
Το αξιοπρόσεκτο είναι πως ο μαιτρ της λογοτεχνίας τρόμου χρησιμοποιεί έναν κλόουν, ο οποίος έχει συνδεθεί με την πρόκληση χαράς σε παιδικά πάρτι, είναι ένα πρόσωπο που αγαπούν τα παιδιά και θέλουν κοντά τους. Και όμως, εδώ βλέπουμε η ιδιότητά του αυτή να χρησιμοποιείται για το ξεγέλασμα της παιδικής αφέλειας και αθωότητας.
Η περίπτωση Gacy
Αν ανατρέξουμε στην ιστορία του εγκλήματος, θα δούμε τη διαβόητη περίπτωση του John Wane Gacy, ο οποίος έμεινε γνωστός με το προσωνύμιο “ο κλόουν που σκοτώνει”.
Από το 1972 μέχρι το 1978, ο Gacy βίασε, βασάνισε και σκότωσε 33 νεαρά αγόρια τα οποία και έθαψε στην αυλή του σπιτιού του.
Η σύλληψη και η γνωστοποίηση των εγκλημάτων του Gacy προκάλεσαν σεισμό στην Αμερικάνικη κοινωνία, αλλά και στον τόπο που διέμενε. Ο ίδιος διατηρούσε στην καθημερινότητά του ένα χαμηλό προφίλ, ενώ ακολουθούσε τον τρόπο ζωής που είναι αποδεκτός από τα κοινωνικά πρότυπα: στοργικός σύζυγος, τρυφερός πατέρας, ο οποίος αγαπούσε να ντύνεται κλόουν για να διασκεδάζει τα μικρά παιδιά.
Ο Gacy ντυμένος κλόουν
Η φρίκη και η βιαιότητα των εγκλημάτων του σε συνδυασμό με το αψεγάδιαστο προφίλ που είχε φροντίσει να διατηρεί στην καθημερινή του ζωή, προκάλεσαν το ενδιαφέρον εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο.
Εδώ έχουμε και πάλι την περίπτωση ενός ανθρώπου με ακραία εγκληματική εκδήλωση συμπεριφοράς, ο οποίος ειρωνικά, χρησιμοποιεί ως προσωπείο και ως μάσκα έναν άνθρωπο που έχει ταυτιστεί με διασκέδαση, παιδικό χαμόγελο, πάρτι, φαγητά και παιδικό γεύμα με κοτομπουκιές, ανεμελιά.
Γιατί οι κλόουν ξεγελούν; Γιατί κρύβουν μέσα τους το έγκλημα και μάλιστα όταν αυτό αναφέρεται σε παιδιά, είτε στην πραγματικότητα, είτε στη λογοτεχνία;
Ο κλόουν έχει ταυτιστεί με ένα πρόσωπο που αγαπά τα παιδιά. Ακόμα και η κλασική Αμερικάνικη αλυσίδα fast food Mc Donald’s έχει για μασκότ της έναν κλόουν, τον Ronald Mc Donald. Ο οποίος ξεσπά και εκείνος βίαια και δολοφονικά σε ένα παιδικό πάρτι.
Αυτό που έχει ταυτιστεί με το αγαθό και το καλό μας ξεγελά και μπορεί υπόγεια να συρθεί μέχρι να μπορέσει να φανερωθεί ανοιχτά με όλες τις κακές και καταστροφικές προσδοκίες που έχει για εμάς.
Το Καλό και το Κακό συνυπάρχει σε μία μορφή που χρησιμοποιεί την ευγενική και προσιτή μορφή του κλόουν, ενώ μέσα της κρύβει εγκληματικές προθέσεις τις οποίες δεν μπορεί εύκολα να υποψιαστεί ένα παιδί που ξεγελιέται από τις καραμέλες, το παιχνίδι και αυτόν που του θυμίζει το πρόσωπο που το έχει διασκεδάσει πολλές φορές στο παρελθόν.
Οι κλόουν είναι εκείνοι που φόρεσαν μία μάσκα διασκέδασης, αλλά έκρυψαν μέσα τους έρεβος και σκοτεινές προθέσεις. Και οι παραπάνω αληθινές και πλασματικές μορφές γνώριζαν πως θα παρασύρουν ευκολότερα τα παιδιά αν εμφανιστούν με μία αγαπητή τους μορφή, ίσως και οι ίδιοι να ήθελαν να ακροβατήσουν ανάμεσα στην ασχήμια και την ομορφιά και κάπως να ευθυγραμμίσουν την παράνοια του χαρακτήρα τους με τη χαρά που προσφέρει ένας κλόουν.
Οι κλόουν ξεκίνησαν ως εύθυμες μορφές και συμπύκνωσαν μέσα τους και τρόμο και βία και φρίκη. Ίσως επειδή, τελικά, το Καλό και το Κακό συνυπάρχουν παντού, όπως κάθε νόμισμα έχει και αυτό δύο όψεις…
