Η γιορτή του Halloween που γιορτάζεται στην Αμερική την 31η Οκτωβρίου κάθε χρόνο, έδωσε το όνομά της σε μία από τις σπουδαιότερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών, η οποία στα Ελληνικά αποδόθηκε με τον τίτλο Η νύχτα με τις μάσκες. Θεωρείται μία από τις πιο πετυχημένες ανεξάρτητες παραγωγές όλων των εποχών, έχει αφήσει εποχή ως μία από τις σπουδαιότερες ταινίες τρόμου, ενώ το 2006 επιλέχθηκε να διατηρηθεί στο Εθνικό Αρχείο Κινηματογράφου των ΗΠΑ από την Βιβλιοθήκη του Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών Κογκρέσου διότι θεωρήθηκε πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντική.
Είναι μία ταινία που δέχθηκε απανωτά ριμέικ, χωρίς κανένα να μπορέσει να ξεπεράσει την κλασική ταινία του 1978, η οποία γυρίστηκε στο Χάντονφιλντ του Ιλινόις.
Το Halloween είναι από τα πιο πετυχημένα δείγματα slasher στον κινηματογράφο. Με τη λέξη slasher περιγράφεται ένα υποείδος των ταινιών τρόμου, στο οποίο ένας κατά συρροή δολοφόνος δολοφονεί πολλούς ανθρώπους με περίεργους τρόπους και χρησιμοποιώντας, συνήθως, κοφτερά όργανα.
Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο θρυλικός μαιτρ του είδους, Τζον Κάρπεντερ, ο οποίος μαζί την Ντέμπρα Χιλ, υπέγραψε και το σενάριο. Πρωταγωνιστές οι Ντόναλντ Πλέζανς ως Δρ. Σαμ Λούμις, Τζέιμι Λι Κέρτις ως Λόρι Στρόουντ, και ο Νικ Κάστλ ως Μάικλ Μάγιερς (ο δολοφόνος)
Η ταινία περιστρέφεται γύρω από τη δράση του κατά συρροή δολοφόνου Μάικλ Μάγιερς, ο οποίος κρατώντας ένα μαχαίρι και φορώντας μία μάσκα, καταφέρνει να αποδράσει από το ψυχιατρείο και ξεκινάει να διαπράττει φόνους. Ο δολοφόνος σε ηλικία 6 ετών το έτος 1963, μαχαίρωσε μέχρι θανάτου την αδελφή του Τζούντιθ στο σπίτι τους στο Ιλινόις και έκτοτε μεταφέρθηκε στο ψυχιατρείο με τον Δρ. Σαμ Λούμις να αναλαμβάνει τη φροντίδα αλλά και τη μελέτη του ιδιόμορφου χαρακτήρα του. Επί οχτώ χρόνια προσπάθησε με κάθε επιστημονική μέθοδο να ερευνήσει τα άδυτα της ψυχής του και να διεισδύσει στην παράξενη και αλλόκοτη συμπεριφορά του. Στην ηλικία των 21 ετών εκείνος καταφέρνει να αποδράσει και να επιστρέψει στο Χάντονφιλντ, με τον Λούμις να προσπαθεί να τον ακινητοποιήσει.
Στην ταινία του 1978, βλέπουμε τον Μάγιερς να παρακολουθεί μία νεαρή γυναίκα, τη Λόρι, για την οποία στη δεύτερη ταινία έχουμε την εξήγηση πως επρόκειτο και εκείνη για αδελφή του. Ενώ εκείνη διαπιστώνει πως κάποιος την παρακολουθεί, συνεχίζει να εκτελεί κανονικά το καθημερινό της πρόγραμμα, με εκείνον να εμφανίζεται και να εξαφανίζεται ξαφνικά.
Ο Μάγιερς στραγγαλίζει τη φίλη της Άνι στο αυτοκίνητο, τη φίλη της Λίντα Βαν Ντερ Κλοκ και το σύντροφό της Μπομπ Σιμς. Στη συνέχεια, κυνηγάει τη Λόρι η οποία καταφέρνει να τον τραυματίσει στα μάτια, στο πρόσωπο και το στήθος. Ο Δρ. Λούμις τον πυροβολεί, με συνέπεια εκείνος να πέσει από το μπαλκόνι στην αυλή του σπιτιού. Όταν όμως κοιτάζει, διαπιστώνει πως το πτώμα του έχει εξαφανιστεί.
Δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου, ωστόσο, θεωρώ πως οι ταινίες αυτού του είδους δεν περιέχουν κάποιο ιδιαίτερο νόημα αφού σκοπός τους είναι η πρόκληση τρόμου. Ακόμα και αν ταινία πέφτει σε διάφορα λάθη, παραμένει ένα σπουδαίο δείγμα τρόμου στο παγκόσμιο σινεμά και ένα θέαμα που μπορεί να σου δημιουργήσει έντονα συναισθήματα.
Αυτό που μου αρέσει πάντα στις ταινίες αυτού του είδους, είναι το γεγονός πως σε αφήνουν πάντοτε προς εκπλήξεως. Τη στιγμή εκείνη που είσαι έτοιμος για το φόνο, εκείνη τη στιγμή δε συμβαίνει τίποτα. Τη στιγμή εκείνη που έχεις ησυχάσει, τότε είναι που εκείνος θα εμφανιστεί.
Νομίζω πως αξίζει ιδιαίτερη μνεία στη μουσική της ταινίας, την οποία και θεωρώ ένα από τα καλύτερα soundtracks όλων των εποχών .Η χαρακτηριστική αυτή μελωδία είναι σύνθεση του ίδιου του Κάρπεντερ και του συνθέτη Νταν Γουάιμαν. Για εμένα, η σπουδαιότερη μουσική σε ταινία τρόμου, ακούστε το εδώ:
Η Νύχτα με τις Μάσκες, ανήκει σε εκείνα τα παλιά καλά θρίλερ που βασίστηκαν στο ρεαλισμό και όχι στα υπερβολικά εφέ που συναντάμε σήμερα, τα οποία δε σε κάνουν να τρομάζεις διότι τα βρίσκεις ακραία και υπερβολικά. Οι σκηνές των φόνων είναι ρεαλιστικές, είναι μία ταινία που παίζει με τις αισθήσεις σου, εκείνη τη στιγμή που σε έχει προετοιμάσει για το χειρότερο, εκείνη τη στιγμή σε αφήνει ανικανοποίητο. Εκείνη τη στιγμή που σε έχει καθησυχάσει, εκείνη τη στιγμή σου κόβει την ανάσα.
Δικαίως, θεωρείται μία από τις σπουδαιότερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών, αφήνοντας μία ισχυρή κληρονομιά που δε θα σβήσει ποτέ.
