Από την πρώτη στιγμή που ο τρόμος εμφανίστηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες, μια φιγούρα γεννήθηκε: το κορίτσι-στόχος, το κορίτσι-κραυγή. Στις αρχές του είδους, η γυναικεία παρουσία λειτουργούσε ως επιβεβαίωση του κινδύνου. Στο King Kong (1933), η Fay Wray ήταν απλώς το τρόπαιο στα χέρια του τέρατος, ένα ανήμπορο σύμβολο ομορφιάς που χρειαζόταν διάσωση ή -ενδεχομένως- θυσία. Στο Cat People (1942), η γυναικεία σεξουαλικότητα δαιμονοποιήθηκε, μετατρέποντας τη θηλυκότητα σε απειλή που πρέπει να εξουδετερωθεί.
Ακόμα και στο Psycho (1960) με τη Marion Crane της Janet Leigh, το αποτέλεσμα παρέμεινε το ίδιο. Παρά την εισαγωγή μιας γυναίκας με ηθικές αμφισημίες, ο χαρακτήρας καταναλωνόταν γρήγορα και βίαια, υπηρετώντας το σοκ στην αφήγηση. Η διεκδίκηση ως κέντρου της ιστορίας ήταν ρίσκο, και η παθητικότητα των πρωταγωνιστριών δεν ήταν απλώς μια αφηγηματική επιλογή. Ήταν η αντανάκλαση μιας κοινωνίας που όριζε τη γυναικεία ύπαρξη μέσω του φόβου και της τιμωρίας. Σε αυτόν τον κόσμο, οι γυναίκες δεν υπερασπίζονταν τη ζωή τους· ήταν απλώς τα πρώτα θύματα που υπενθύμιζαν στους θεατές πόσο κοντά ελλοχεύει το κακό.
Η σπίθα εκείνων των χαρακτήρων ήταν αρκετά λαμπερή, και το πρότυπο άντεξε για σχεδόν τρεις δεκαετίες. Παρ’ όλα αυτά, το κοινό κουράστηκε από τις προβλεψιμότητες και ζητούσε κάτι πιο φωτεινό. Η παράκαμψη των κλισέ ήταν αναγκαία, και η στιγμή για την πρώτη μεγάλη αλλαγή ήταν απαραίτητη.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’70, η κοινωνία ταλανιζόταν από ηθικά διλήμματα και πολιτισμικές αναταραχές. Ως καθρέφτης αυτής της πάλης, το horror έφερε στο προσκήνιο ένα καινοτόμο πρόσωπο: την Final Girl. Η Laurie Strode στο Halloween (1978) δεν ήταν ηρωίδα από την αρχή· ήταν μια συνηθισμένη έφηβη που, όταν αντιμετώπισε το απόλυτο κακό, πάλεψε με ό,τι είχε. H επιφυλακή, η επιμονή και το ένστικτο μεταλαμπαδεύτηκαν από τη Sally Hardesty του The Texas Chainsaw Massacre (1974), και καμιά τους δεν νίκησε με συμβατικά όπλα. Η ακατανίκητη επιθυμία να αναπνεύσουν καθώς έσερναν το εξαντλημένο σώμα τους μέσα από την αδιανόητη φρίκη, ήταν ο πυρσός που φώτιζε την ελπίδα τους. Άλλες ανέτρεψαν τη λογική του εφιάλτη, όπως η Nancy Thompson στο A Nightmare on Elm Street (1984). Ο ίδιος τους ο φόβος μετατράπηκε σε επίθεση προς τους κυνηγούς που τις καταδίωκαν.
Καθώς τα ’80s γέμιζαν με το αίμα αμέτρητων θυμάτων slasher, το Τελευταίο Κορίτσι μετέτρεψε αυτόν τον πυρσό των προκατόχων της σε φάρο. Ήδη από το 1979, η Ellen Ripley στο Alien είχε ανοίξει τον δρόμο μακριά από τις παραδοσιακές ηρωίδες. Μια γυναίκα που δεν επιβίωσε λόγω κάποιας ιδανικής εικόνας, αλλά επειδή σκέφτηκε λογικά, έδρασε γρήγορα και επέμεινε πεισματικά όταν όλα φάνταζαν χαμένα. Η Ripley δεν διέσωσε μόνο το σώμα της. Διαφύλαξε την ταυτότητά της σε έναν κόσμο που απαιτούσε αφομοίωση ή αφανισμό. Και παρ’ όλο που οι βελτιωμένες Final Girls κέρδιζαν τη σωτηρία τους, έπρεπε να ακολουθούν αυστηρούς άγραφους κανόνες: αποχή από το σεξ, τα ναρκωτικά, και κάθε μορφή «ηθικής αδυναμίας». Μόνο όσες παρέμεναν καθαρές, πειθαρχημένες και σεμνές είχαν το δικαίωμα να σωθούν. Σε έναν κόσμο που απαιτούσε πτώματα για να υπάρχει, η εκτυφλωτική θηλυκότητα που εξασφάλιζε την σωτηρία όλων κυριαρχούσε.
Ωστόσο, κανένα αρχέτυπο δεν μπορεί να παραμείνει στατικό όταν το περιβάλλον του αλλάζει. Το άγρυπνο βλέμμα των γυναικών που κάποτε σάρωνε το περιβάλλον για εχθρούς, κατέληξε στερεοτυπικό και μονότονο. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και τις αρχές των ’90s, η εικόνα της καλοσυνάτης κοπέλας άρχισε να κλονίζεται. Το κοινό, που είχε μεγαλώσει μέσα σε κοινωνικές και πολιτικές αντιφάσεις, αναζητούσε ηρωίδες με περισσότερη πολυπλοκότητα, βάθος και σκοτεινές πτυχές.
Το Scream (1996) αποδόμησε τη θεμελιωμένη εικόνα του θηλυκού φάρου, και τοποθέτησε στη θέση του πυρκαγιές που καψάλισαν τα πάντα.. Η Sidney Prescott δεν ήταν πια το αψεγάδιαστο κορίτσι της διπλανής πόρτας. Ήταν μια πληγωμένη ψυχή, σεξουαλικά ενεργή και στιγματισμένη από απώλεια και προδοσία. Η δύναμή της δεν προέρχεται από την άρνηση του εαυτού της, αλλά από την αποδοχή του: με τις ενοχές της, την οργή της και τη συνειδητοποίηση ότι είναι παγιδευμένη σε ένα παιχνίδι τρόμου -αρνούμενη να ακολουθήσει τους κανόνες. Παράλληλα, η Julie James στο I Know What You Did Last Summer (1997) κουβαλούσε το βάρος της ενοχής. Δεν ήταν αθώα, αλλά πολέμησε σκληρά για εξιλέωση. Η Final Girl των ’90s και 2000s δεν ήταν πια η εξαίρεση στον τρόμο. Ήταν ο καθρέφτης μιας γενιάς που ήξερε ότι κανείς δεν σώζεται αλώβητος.
Σήμερα, το Τελευταίο Κορίτσι έχει απορρίψει όλες τις προσποιήσεις. Δεν είναι σπίθα, πυρσός, φάρος ή πυρκαγιά. Είναι ο ήλιος στον γαλαξία του τρόμου και το ξέρει: εκείνη καθορίζει πότε θα ανατείλει και, όταν κρύβεται, το κάνει μεθοδικά. Η Erin στο You’re Next (2011) σχεδιάζει το σύμπαν από την αρχή -και δεν παλεύει μόνο και μόνο για να λάμψει. Στήνει παγίδες, οργανώνει αντεπίθεση, και στρέφει τη φρίκη ενάντια στη φρίκη. Στη σύγχρονη εκδοχή του Scream franchise, η Sam Carpenter κουβαλάει το κληρονομικό αγκάθι μέσα της. Η βία δεν είναι πια μια εξωτερική απειλή. Είναι το σκοτάδι που κατοικεί μέσα της, και το αποδέχεται χωρίς να ζητά συγγνώμη. Οι νέες Final Girls δεν απολογούνται· διεκδικούν τη θέση τους σε σενάρια ποτισμένα με αίμα.
Ίσως η πιο συγκλονιστική εξέλιξη να προέρχεται από το The Final Girls (2015), όπου η Max Cartwright μπαίνει κυριολεκτικά μέσα σε μια slasher ταινία προκειμένου να σώσει τη μητέρα της, που είναι παγιδευμένη σε έναν ατελείωτο κύκλο θανάτου. Η Max γνωρίζει εκ των προτέρων τα κλισέ, τους κανόνες και τα λάθη· αλλά το παιχνίδι δεν είναι απλώς να τα αποφύγει. Είναι να ξαναγράψει την ιστορία: με αγάπη, με απώλεια, με θυσία. Το σύγχρονο Τελευταίο Κορίτσι δεν είναι μόνο αυτή που αρνείται να πεθάνει. Είναι εκείνη που αρνείται να ξεχάσει, που μετατρέπει τον πόνο σε όπλο, θα αιματοκυλιστεί για να γράψει τη δική της ιστορία. Κι όταν ο κίνδυνος επανεμφανιστεί, είναι διατεθειμένη να κάνει όλα αυτά από την αρχή.
Όσο το σκοτάδι συνεχίζει να απλώνεται κι όσο ο τρόμος να αναγεννιέται, το Τελευταίο Κορίτσι θα επιμένει να διασχίζει τη νύχτα -τραυματισμένη, λυσσασμένη και πιο ζωντανή από ποτέ.
