Είναι αλήθεια ότι οι ταινίες τρόμου που περιστρέφονται γύρω από τρομακτικές κούκλες με φονικές διαθέσεις αποτελούν ένα προβληματικό και αρκετά αμφιλεγόμενο παρακλάδι στο cinema τρόμου. Η κάπως «παιδική» φύση τους τις καθιστά ανάλαφρες και όχι ιδιαίτερα τρομακτικές στα μάτια πολλών θεατών με αποτέλεσμα να μην δίνεται ιδιαίτερη βαρύτητα στα όποια καλά χαρακτηριστικά τους. Μπορεί μεν ο αγαπητός σε πολλούς Chucky (τυχαίο παράδειγμα) να φαντάζει εξαιρετικά τρομακτικός στα μάτια ενός μπόμπιρα, όμως ένας ενήλικας μάλλον θα δει τις ταινίες του για «χαβαλέ» και διασκέδαση περισσότερο και όχι στα πλαίσια αναζήτησης αληθινού και «σοβαρού» τρόμου. Σίγουρα μια τέτοια στάση είναι μέχρι ένα σημείο δικαιολογημένη αφού στο μακρύ killing dolls/toys ρεπερτόριο συναντάμε πολλές μέτριες έως κακές παραγωγές που προκαλούν γέλιο και απογοήτευση. Από την άλλη όμως υπάρχουν και ταινίες τρόμου με φονικές κούκλες που προσφέρουν γνήσιο feeling τρόμου, αυθεντικές ανατριχίλες, σοκαριστικές σκηνές και διακρίνονται από πειστική και σκοτεινή ατμόσφαιρα εφάμιλλη άλλων παρακλαδιών τρόμου.
Στο παρόν αφιέρωμα του horrormovies.gr σας παρουσιάζουμε τις 12 καλύτερες ταινίες τρόμου με φονικές/τρομακτικές κούκλες ώστε να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νεότεροι θεατές το πιο αξιόλογο σχετικό υλικό σύμφωνα με τα κριτήρια αξιολόγησης της συντακτικής ομάδας της ιστοσελίδας μας. Πρόκειται για ένα δύσκολο εγχείρημα καθώς το ξεχώρισμα των σπουδαιότερων ταινιών μέσα από μια αμφιλεγόμενη και ιδιαίτερη υποκατηγορία τρόμου απαιτεί προσεκτική έρευνα για να αποφέρει καρπούς. Ελπίζουμε πως με την παρουσίαση που ακολουθεί, θα βρεθούν ταινίες που θα πείσουν ακόμα και τους πιο συγκρατημένους και αυστηρούς θεατές. Οπωσδήποτε είναι μια λίστα που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον και όλο και κάποιο κρυμμένο ή ξεχασμένο διαμαντάκι μπορεί να προκύψει πέρα από τις γνωστότερες παραγωγές. Καλή ανάγνωση!
12. The Inheritance (Από την τηλεοπτική σειρά τρόμου «Friday the 13th») (1987)
Όσοι υπήρξαν θερμοί φίλοι της σκηνής του cinema τρόμου στα τέλη των 80s και στις αρχές των 90s πιθανότατα θα θυμούνται εκείνη την συμπαθητική σειρά τρόμου που προβαλλόταν τα βράδια της Παρασκευής στην ιδιωτική τηλεόραση με τον ψαρωτικό ελληνικό τίτλο «Το Μυστήριο της Παρασκευής». Το «Friday the 13th: The Series» ή αλλιώς «Friday’s Curse», όπως ήταν οι αγγλικοί τίτλοι του, περιστρεφόταν γύρω από δύο ξαδέρφια που με τη βοήθεια ενός ακόμα άνδρα αναζητούσαν καταραμένα αντικείμενα που είχε πουλήσει ο θείος τους από το μαγαζί με αντίκες που λειτουργούσε. Ο θείος τους είχε κάνει συμφωνία με τον διάβολο και τα αντικείμενα που πουλούσε ήταν ικανά να προξενήσουν μεγάλο κακό στους αγοραστές τους ή στους γύρω τους. Τα ξαδέρφια που κληρονόμησαν το κατάστημα μετά το θάνατο του θείου τους προσπαθούσαν να εντοπίσουν το κάθε αντικείμενο και να το κλείσουν μια για πάντα στο κατάστημα.
Στο πρώτο επεισόδιο της σειράς με τίτλο «The Inheritance», ατραξιόν τρόμου ήταν μια διαβολική κοριτσίστικη κούκλα που παρέσερνε σε κακές πράξεις ένα ανυποψίαστο κοριτσάκι. Η κούκλα ήταν αρκετά τρομακτική οπτικά και το επεισόδιο προσέφερε μερικές πολύ δυνατές και διασκεδαστικές σκηνές ταυτόχρονα όπως αιματηρά σκισίματα λαιμών, επικίνδυνες πτώσεις από σκάλες, επιθέσεις με βομβαρδισμό δίσκων (!), απόπειρες στραγγαλισμού κ.α. Οι ανατριχιαστικοί μορφασμοί της κούκλας συμπλήρωναν ιδανικά εκείνο το χορταστικό επεισόδιο. Η συμπερίληψή του λοιπόν στο παρόν αφιέρωμα κρίνεται δικαιολογημένη.
Σκηνοθεσία: Franc Mancuso Jr, Larry B. Williams
Σενάριο: Franc Mancuso Jr, Larry B. Williams
Ηθοποιοί: Louise Robey, Chris Wiggins, John D. LeMay
11. Puppet Master (1989)
Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και στις αρχές των 90s παρατηρούμε έναν ήπιο «βομβαρδισμό» ταινιών τρόμου με κούκλες ο οποίος φαινόταν να οδηγεί σε κάποια μικρή επικράτηση της συγκεκριμένης υποκατηγορίας τα επόμενα χρόνια. Αν και τελικά τέτοια επικράτηση δεν υπήρξε ποτέ, είναι γεγονός ότι εκείνη την σύντομη χρονική περίοδο είδαμε ορισμένες από τις σπουδαιότερες ταινίες τρόμου, με τις κούκλες ως πρωταρχικό ντεκόρ τρόμου. Σ’ αυτό το διάστημα κυκλοφόρησε το αξιοπρόσεκτο «Puppet Master» το οποίο απέκτησε σύντομα το στάτους του cult και μεταξύ άλλων μας χάρισε μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες φονικές κούκλες σε μία μόνο ταινία! Μπορεί τα πολυάριθμα αχρείαστα και «στημένα» sequels να κηλίδωσαν κάπως τη φήμη του πρώτου και ιστορικού «Puppet Master», όμως για το πιο ενημερωμένο cult κοινό η ταινία διατηρεί την αξιοπρέπειά της μέχρι σήμερα.
Μπορεί να έχει σεναριακές αδυναμίες και αφέλειες, μπορεί να μην παίρνουμε το 100% της απόδοσης των καθόλου αδιάφορων ηθοποιών, μπορεί ο ρυθμός της να μην είναι τόσο γοργός όσο θα θέλαμε, όμως η ταινία κατορθώνει να αντισταθμίσει όλα τα χτυπητά μειονεκτήματά της χάρη σε εκείνη την υπέροχη ομάδα δολοφονικών κούκλων που κεντρίζουν την προσοχή μας. Είναι κατά βάση η τρομερή παρέα των Blade, Pinhead (όχι ο δαίμονας από το «Hellraiser») Tunneler, Jester και Leech Woman που διαμορφώνουν την cult φήμη του «Puppet Master». Αυτή η εμπνευσμένη ποικιλία φονικών κούκλων με την καθεμιά να διαθέτει την δική της ξεχωριστή φονική μέθοδο ανάλογα με τα τεχνικά/ανατομικά χαρακτηριστικά της είναι ο πρωταρχικός λόγος που το «Puppet Master» βρίσκεται σχεδόν σε κάθε best of λίστα με φονικές κούκλες. Θύματά τους, οι διορατικοί (σ.σ. μέντιουμ) επισκέπτες ενός πανδοχείου. Δώστε μια ευκαιρία σ’ αυτή την φονική και γοητευτικά cheesy παρέα. Αν δεν τρομάξετε, τουλάχιστον θα το διασκεδάσετε.
Σκηνοθεσία: David Schmoeller
Σενάριο: David Schmoeller, Charles Band, Kenneth J. Hall
Ηθοποιοί: Paul Le Mat, William Hickey, Irene Miracle
10. Child’s Play 2 – Η Κούκλα του Σατανά 2 (1990)
Η επιστροφή του Chucky στις αρχές των 90s ήταν κάτι παραπάνω από απλά ικανοποιητική. Περισσότερο βίαιος αλλά και αστείος, ο διαβολικός «κούκλος» προσπαθεί να μπει στο σώμα του μικρού Andy μετά την αποτυχημένη απόπειρα του πρώτου μέρους και στο διάβα του σπέρνει τον θάνατο με ποικίλους τρόπους. Ηλεκτροπληξία, πνιξίματα, μαχαιρώματα, ξυλοδαρμοί με βέργες και διάφορες ακόμα φονικές μέθοδοι περιλαμβάνονται στο αιματηρό μενού της απειλητικής κούκλας που οι φίλοι του franchise σίγουρα θα απολαύσουν.
Στο πόστο του σκηνοθέτη βρίσκουμε αυτή τη φορά τον John Lafia, σεναριογράφο του πρώτου «Child’s Play» και μπορούμε να πούμε ότι ο ταλαντούχος Αμερικανός κάνει εξαιρετική δουλειά πλάθοντας μια ταινία τρόμου που κυλάει πολύ ευχάριστα και αποδεικνύεται άξιος συνεχιστής του θρυλικού πρώτου φιλμ του 1988. Ο νεαρός Alex Vincent διακρίνεται άλλη μια φορά δίνοντας μια σπουδαία για τα κυβικά της ταινίας ερμηνεία ενώ δυναμική είναι και η εμφάνιση της συμπαθητικής Christine Elise ως η θετή αδερφή του Andy που τον βοηθά με θέρμη και αποφασιστικότητα στο δύσκολο έργο αντιμετώπισης του Chucky.
Σκηνοθεσία: John Lafia
Σενάριο: Don Mancini
Ηθοποιοί: Alex Vincent, Jenny Agutter, Gerrit Graham
9. The Doll Master – Ο Αφέντης των Ψυχών (2004)
Άλλη μια έκπληξη από το ασιατικό cinema, αυτή τη φορά όχι από τη συνήθη ύποπτο Ιαπωνία αλλά από την γειτονική Νότια Κορέα. Το «The Doll Master» (πρωτότυπος τίτλος «Inhyeongsa») είναι μια από τις πιο αλλόκοτες ταινίες της συνομοταξίας των φονικών κούκλων. Σ’ αυτό, υπεύθυνη για τα φονικά είναι μια κούκλα ντυμένη με ερυθρό κιμονό, η οποία δολοφονεί με κτηνώδεις τρόπους τους νεαρούς επισκέπτες μιας γκαλερί, απομονωμένης μέσα στα δάση της Κορέας. Το ενδιαφέρον έγκειται στο ότι η επιλογή των θυμάτων δεν είναι τυχαία καθώς η γκαλερί κρύβει ένα σατανικό μυστικό και οι ιδιόρρυθμοι συντηρητές της παίζουν ύποπτο παιχνίδι. Ποιος ο λόγος που κλήθηκαν οι επισκέπτες εκεί; Πόσο εύκολο είναι να σταματήσουν τη δολοφονική οργή της κούκλας; Τα ερωτήματα αυτά βρίσκουν απαντήσεις μόνο αν παρακολουθήσετε το «The Doll Master».
Πρόκειται για μια σκοτεινή ταινία γεμάτη τρομακτικές σκηνές που παγώνουν το αίμα, γεμάτη ανατριχιαστικούς φόνους που σοκάρουν, γεμάτη μυστήριο και απόκοσμη ατμόσφαιρα που συναρπάζουν. Σε όλα αυτά προστίθεται και η παραμυθένια αφήγηση του παρελθόντος της κούκλας που δίνει μια «ποιητική» νότα στην ταινία, απόλυτα ταιριαστή με το όλο κλίμα και καθόλου παραπανίσια. Για άλλη μια φορά βγάζουμε το καπέλο στους Ασιάτες, οι οποίοι με πειστικές δουλειές όπως το «The Doll Master» αποδεικνύουν ότι είναι οι πλέον αρμόδιοι στη δημιουργία σκοτεινών, απόκοσμων ταινιών.
Σκηνοθεσία: Yong-ki Jeong
Σενάριο: Yong-ki Jeong
Ηθοποιοί: Yu-mi Kim, Eun-kyeong Lim, Hyeong-tak Shin
8. Amelia (Από την ανθολογία «Trilogy of Terror») (1975)
Σ’ αυτή την cult ανθολογία τρόμου με πρωταγωνίστρια την γοητευτική Karen Black και στις τρεις ιστορίες, γινόμαστε μάρτυρες μιας από τις πιο αγωνιώδεις μάχες μεταξύ φονικής κούκλας και ανθρώπινου θύματος. Στην τρίτη ιστορία υπό την ονομασία «Amelia», η λατρευτική κούκλα της ινδιάνικης φυλής Zuni εξελίσσεται σε απόλυτο εφιάλτη για μια γυναίκα που την αγόρασε με σκοπό να την δωρίσει στον αγαπημένο της. Όταν το μαγικό αλυσιδάκι που κρατάει κοιμισμένο το πνεύμα του Zuni κυνηγού πέφτει κατά λάθος από το σώμα της κούκλας, αυτή εξαπολύει σφοδρότατη επίθεση στην ιδιοκτήτριά του μέσα στο διαμέρισμά της κι εμείς οι θεατές απολαμβάνουμε δυναμικές σκηνές τρόμου και αγωνίας που μας καθηλώνουν για τα καλά στη θέση μας.
Η επίθεση της κακομούτσουνης κούκλας –η οποία είναι τρομακτική και μόνο στην όψη- είναι τόσο άγρια, τόσο λυσσασμένη και αποφασιστική που μόνο μια ανάλογη αντεπίθεση μπορεί να την συγκρατήσει. Το φινάλε του εν λόγω segment από το «Trilogy of Terror» είναι απρόβλεπτο, συγκλονιστικό και άκρως ανατριχιαστικό. Παρότι η διάρκεια της επίθεσης είναι μικρή, καταφέρνει να σημαδέψει τη μνήμη μας για καιρό αποδεικνύοντας ότι η ιστορία αυτή μόνο απαρατήρητη δεν περνά. Άλλωστε η επιβλητική σκηνοθεσία του μαέστρου του τρόμου Dan Curtis δεν θα μπορούσε να επιτρέψει κάτι υποδεέστερο. Η ιστορία αυτή βασίζεται σε μικρή ιστορία του μεγάλου συγγραφέα Richard Matheson με τίτλο «Prey».
Σκηνοθεσία: Dan Curtis
Σενάριο: Richard Matheson
Ηθοποιοί: Karen Black
7. Ventriloquist’s Dummy (Από την ανθολογία «Dead of Night») (1945)
Ταινία -ή ορθότερα ιστορία μέσα σε σπονδυλωτή ταινία- με μεγάλη ιστορική σημασία για την υποκατηγορία που εξετάζουμε. Το μοτίβο του άρρωστου ψυχικά εγγαστρίμυθου και του νοσηρού δεσίματος με την κούκλα των show του, είναι το κύριο θέμα αυτής της ιστορίας. Μιας ιστορίας ιδιαίτερα καλογραμμένης και προσεγμένης σκηνοθετικά, που θριαμβεύει με την ανατριχιαστική ερμηνεία του πρωταγωνιστή της Michael Redgrave. Οι κούκλες εγγαστρίμυθων φαίνεται ότι κρύβουν κάτι τρομακτικό και στο «Ventriloquist’s Dummy» αυτός ο φόβος απεικονίζεται με μεγάλη μαεστρία.
Το εν λόγω segment από την βρετανική cult ανθολογία τρόμου «Dead of Night» δεν είναι η πρώτη ταινία που καταπιάνεται με αυτό το θέμα, καθώς το δραματικό μιούζικαλ «The Great Gabbo» (ένα από τα πρώιμα φιλμ με ήχο) κατέχει τα πρωτεία. Όμως στη σκηνή του τρόμου αποτελεί τον πρωτεργάτη και δάσκαλο για μερικές ακόμα ταινίες που επρόκειτο να κυκλοφορήσουν στο μακρινό μέλλον οι οποίες τελειοποίησαν τα μαθήματα του δασκάλου τους (σ.σ. δείτε παρακάτω). Πάντως ακόμα και σήμερα, μετά από ένα τεράστιο χρονικό διάστημα που υπερβαίνει τον μισό αιώνα (!), το «Ventriloquist’s Dummy» διατηρεί την τρομακτική ταυτότητά του φτύνοντας τον χρόνο κατάμουτρα. Βέβαια όλο το «Dead of Night» είναι must για κάθε φίλο του παλιού ποιοτικού τρόμου αλλά για χάρη του παρόντος αφιερώματος επίκεντρο αποτελεί η συγκεκριμένη ιστορία. Για πολλούς είναι και η καλύτερη όλης της ανθολογίας και δεν βρίσκω το λόγο να διαφωνήσω. Τόσο καλή είναι αυτή η ιστορία.
Σκηνοθεσία: Alberto Cavalcanti
Σενάριο: John Baines
Ηθοποιοί: Allan Jeayes, Michael Redgrave, Frederick Valk
6. Dead Silence – Νεκρική Σιγή (2007)
Μια από τις πρώτες προσπάθειες του μαλαισιανής καταγωγής σκηνοθέτη James Wan που έχει περάσει ψιλοαπαρατήρητη λόγω των μεγαλύτερων επιτυχιών του όπως τα «Saw», «Insidious» και «The Conjuring». Κακώς. Το «Dead Silence» προσφέρει πολλές και πειστικές δόσεις τρόμου και περιέχει ανατροπές που σοκάρουν. Παρότι η ταινία αποτελεί σε μεγάλο βαθμό μια τυπική «ghost story» εκδίκησης, εντούτοις αφήνει αρκετό περιθώριο και στις ανατριχιαστικές της κούκλες για να τρομάξουν τον θεατή. Η ταινία επικεντρώνεται στην δραματική ιστορία μιας εγγαστρίμυθου η οποία κατηγορήθηκε από τους κατοίκους μιας μικρής πόλης ότι σκότωσε ένα μικρό παιδί που αμφισβήτησε την αληθοφάνεια του show της. Η Mary Shaw λοιπόν, όπως ήταν το όνομά της, δολοφονήθηκε από τους ντόπιους αφού πρώτα της έκοψαν τη γλώσσα και στη συνέχεια θάφτηκε ως κούκλα σύμφωνα με δική της επιθυμία. Το ανήσυχο φάντασμά της όμως δεν έκατσε ήσυχο και επέστρεψε για να εκδικηθεί αυτούς που την σκότωσαν καθώς και τους απογόνους τους.
Όταν λοιπόν η σύζυγος ενός νεαρού άνδρα δολοφονείται άγρια στο διαμέρισμά τους, αυτός επιστρέφει στην πόλη όπου εμφανιζόταν η Mary Shaw καθώς ο φόνος της αγαπημένης του φαίνεται ότι συνδέεται με την δολοφονημένη εγγαστρίμυθο. Εκτός από το φρικιαστικό φάντασμα της Mary Shaw, το «Dead Silence» φιλοδωρεί το κοινό με τρομάρες μέσω των κούκλων που ανήκουν στη συλλογή της εγγαστρίμυθου. Από την σχετική ποικιλία πιο τρομακτική κούκλα αναδεικνύεται ο Billy (σας θυμίζει κάτι αυτό το όνομα από άλλη ταινία του James Wan μήπως;) που τον βλέπουμε και περισσότερη ώρα. Ο ψαρωτικός τρόπος με τον οποίο κουνάει απειλητικά τα μάτια του σηκώνει την τρίχα μας κάγκελο. Το ίδιο κάνει και άλλη μια κούκλα κλόουν σε μια πολύ creepy συνάντηση με τον πρωταγωνιστή. Αξιολογότατη ταινία που αν είχε καλύτερο πρωταγωνιστή θα απογειωνόταν σε μεγάλα ύψη.
Σκηνοθεσία: James Wan
Σενάριο: Leigh Whannell, James Wan
Ηθοποιοί: Ryan Kwanten, Amber Valletta, Donnie Wahlberg
5. Tourist Trap (1979)
Το «Tourist Trap» είναι ένα ξεχασμένο διαμαντάκι από τα τέλη των 70s που πολλοί φίλοι του τρόμου –και κυρίως οι νεότεροι– αγνοούν. Ε, καιρός λοιπόν να το μάθουν και να το αναζητήσουν καθώς πρόκειται για ένα ξεχωριστό φιλμ τρόμου που αξίζει μνείας για διάφορους λόγους. Τα απόκοσμα ηχητικά εφέ όπως ψίθυροι ονομάτων των θυμάτων, η εξαιρετική, απόκοσμη μουσική επένδυση του μετρ Pino Donaggio, η ατμοσφαιρική σκηνοθεσία του «ειδικού» στις low budget ταινίες τρόμου David Schmoeller, η σκοτεινή φωτογραφία και κυρίως ο ασταμάτητος και άκρως απειλητικός κακός με τα εξίσου απειλητικά και επικίνδυνα κέρινα ομοιώματα που διακοσμούν το «μουσείο» είναι οι κύριοι λόγοι για να ασχοληθείτε με την παρούσα ταινία. Κούκλες βιτρίνας που στριφογυρίζουν τα μάτια τους απειλητικά, κακομούτσουνες κούκλες-γριές που γελούν κοροϊδευτικά την ώρα που ο θάνατος ζυγώνει, ινδιάνοι και καουμπόηδες της άγριας δύσης που πυροβολούν ακατάπαυστα…Τεράστια ποικιλία κούκλων έχει το μενού, έτοιμη να ικανοποιήσει τους πάντες.
Η κλισαρισμένη υπόθεση θέλει μια παρέα νέων να απομονώνονται σ’ ένα μακρινό μέρος της επαρχίας λόγω βλάβης του αυτοκινήτου τους και να βρίσκουν καταφύγιο σ’ ένα μουσείο κέρινων ομοιωμάτων. Ο κατασκευαστής τους και ιδιοκτήτης του μουσείου υποδέχεται φιλικά στην αρχή τους επισκέπτες, όμως στην πορεία ένας μυστηριώδης μασκοφόρος φονιάς αρχίζει να ξεπαστρεύει τους νέους αλλά όχι μόνος του. Βλέπετε…κάτι πολύ περίεργο συμβαίνει με τις κούκλες και τα ομοιώματα του χώρου αλλά και τις τηλεκινητικές δυνάμεις που τα κινητοποιούν με κακό σκοπό. Οι νέοι βρίσκονται μπροστά σ’ έναν ανείπωτο εφιάλτη απ’ τον οποίο δεν φαίνεται να υπάρχει διαφυγή. Ο έξοχος συνδυασμός slasher και supernatural μοτίβων είναι από τα βασικά ατού του «Tourist Trap» και παρά τις αναμενόμενες μικροαφέλειες και απλουστεύσεις στο σενάριο, μπορώ να πω με ασφάλεια ότι βάζει τα γυαλιά σε πολλές «γκλαμουράτες» ταινίες τρόμου που διαφημίστηκαν περισσότερο. Α, είναι κι εκείνος ο ανατριχιαστικός φόνος με φονικό όπλο…τον γύψο που χρησιμοποιείται για να προκαλέσει βασανιστική ασφυξία σ’ ένα θύμα! Μιλάμε για μια αληθινά shocking σκηνή που θα αργήσετε να ξεχάσετε!
Σκηνοθεσία: David Schmoeller
Σενάριο: David Schmoeller, J. Larry Carroll
Ηθοποιοί: Chuck Connors, Jocelyn Jones, Jon Van Ness
4. Pin – Διχασμένος Δολοφόνος (1988)
Ο Καναδάς είναι χώρα των εκπλήξεων στη σκηνή του τρόμου παρότι δεν χτυπά τόσο συχνά όσο άλλες κινηματογραφικές σχολές. Όταν όμως χτυπάει, το κάνει με τόσο ξεχωριστό τρόπο που τον θυμόμαστε για καιρό. Το «Pin» του 1988 είναι μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις της καναδέζικης σχολής και φυσικά δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από την παρούσα λίστα. Το τρομακτικό θέμα των σχιζοφρενικών προσωπικοτήτων εγγαστρίμυθων που απελευθερώνουν την παράνοιά τους μέσω της «ζωντανής» κούκλας τους, αποτελεί σημείο αναφοράς στο «Pin» το οποίο προήλθε από μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος του διάσημου συγγραφέα Andrew Neiderman (ο δημιουργός του «The Devil’s Advocate»). Ο τίτλος της ταινίας αναφέρεται στο όνομα μιας ιατρικής κούκλας μεγέθους πραγματικού ανθρώπου την οποία χρησιμοποιεί ένας πατέρας-γιατρός για να διδάξει στα μικρά παιδιά του την ανατομία του ανθρώπινου σώματος. Έλα όμως που ο γιός του ο Leon, αναπτύσσει σχιζοφρενική συμπεριφορά και δένεται στενά με τον Pin σε…ανησυχητικό βαθμό. Όταν μάλιστα αναπτύσσει και την ικανότητα εγγαστρίμυθου η κατάσταση ξεφεύγει από τα φυσιολογικά όρια.
Η ψυχωτική, υπερπροστατευτική συμπεριφορά του μεγαλύτερου πια Leon απέναντι στην αδερφή του, ωθεί τη σχέση τους στα άκρα με τον Leon να μη διστάζει να φτάσει ακόμα και στο φόνο προκειμένου να την προστατέψει από κάθε λογής εξωτερική «απειλή» όπως το νέο της «αμόρε» και την επιδραστική θεία τους. Είναι όμως ο Leon ο πραγματικός υπαίτιος για την επιθετική συμπεριφορά του ή συμβαίνει κάτι τρομακτικότερο με την κούκλα που φαίνεται να «καθοδηγεί» τον πρωταγωνιστή; Ψάξτε αυτό το υπέροχο φιλμ τρόμου και δεν θα το μετανιώσετε. Δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους ανταγωνιστές του της αμερικανικής αγοράς. Σκηνοθεσία, σενάριο, ερμηνείες…όλα βρίσκονται σε υψηλά επίπεδα στο «Pin», ενίοτε και σε υψηλότερα. Εύγε!
Σκηνοθεσία: Sandor Stern
Σενάριο: Sandor Stern
Ηθοποιοί: David Hewlett, Cynthia Preston, Terry O’ Quinn
3. Magic – Ο Δολοφόνος με τα Δύο Πρόσωπα (1978)
Άλλο ένα –και ίσως το κορυφαίο– φιλμ που επικεντρώνεται στο ενδιαφέρον θέμα των διπλών προσωπικοτήτων και της κυριαρχίας μιας κούκλας εγγαστρίμυθου πάνω στο ανθρώπινο «αφεντικό» της. Στηριζόμενο στο ομότιτλο βιβλίο του βραβευμένου συγγραφέα/σεναριογράφου William Goldman και πατώντας στις στέρεες βάσεις που οικοδόμησε η ιστορία «Ventriloquist’s Dummy» από την κλασική ανθολογία «Dead of Night» του 1945, το «Magic» ακολουθεί την ίδια συνταγή πηγαίνοντάς την όμως ένα επίπεδο παραπάνω. Η νοσηρή σχέση εγγαστρίμυθου-κούκλας απεικονίζεται με πειστικό ρεαλισμό, πλαισιωμένη από τους πιο παρανοϊκούς διαλόγους ή μονολόγους (εξαρτάται από την οπτική που το βλέπει κανείς!) που έχουμε συναντήσει στην εν λόγω υποκατηγορία. Η αρρωστημένη εξάρτηση του ήρωα από το φαινομενικά ακίνδυνο παιχνίδι του μπορεί να τον οδηγήσει στις πιο φρικτές πράξεις όταν το αχαλίνωτο «alter ego» του πρώτου βρίσκει διέξοδο προς την παράνοια μέσω της κούκλας.
Μπορεί να μιλάμε για μια άγνωστη ταινία στο ευρύ κοινό (σ.σ. ειδικά της Ελλάδας), όμως το cast του «Magic» μόνο άγνωστο ή αδιάφορο δεν είναι. Ένας νεαρός ακόμα Anthony Hopkins, μια δυναμική Ann-Marget και ένας εξαιρετικός Burgess Meredith συνθέτουν την εμπροσθοφυλακή αυτού του φοβερού φιλμ τρόμου με τις δραματικές προεκτάσεις. Η περίτεχνη, σκοτεινή σκηνοθεσία του γίγαντα Richard Attenborough καθηλώνει, αναδεικνύοντας ένα δύσκολο εκτελεστικά θέμα. Πρωταγωνιστής αναδεικνύεται φυσικά ο Hopkins στο ρόλο του σαλεμένου εγγαστρίμυθου που μέσω της ανατριχιαστικής κούκλας του με το όνομα Fat, παρασύρεται σε αποτρόπαιες ενέργειες χωρίς ελπίδα επιστροφής. Υποψήφια θύματα ο απαιτητικός ατζέντης του που θέλει να τον περάσει από ψυχολογικά τεστ, ο έρωτας της ζωής του και ο παρακμιακός σύζυγός της. Μήπως όμως το μεγαλύτερο θύμα της υπόθεσης είναι ο ίδιος ο θύτης; Πέρα από την θεσπέσια ηθοποιία, η ταινία απογειώνεται κι από το μαγευτικό soundtrack του τεράστιου Jerry Goldsmith. Αναζητείστε το «Magic» κι αν δεν τρομάξετε έστω και λίγο, μάλλον είδατε άλλη ταινία…
Σκηνοθεσία: Richard Attenborough
Σενάριο: William Goldman
Ηθοποιοί: Anthony Hopkins, Ann-Marget, Burgess Meredith
2. Dolls – Φονικές Κούκλες (1987)
Όταν ένας διορατικός, ανοιχτόμυαλος, και αναμφισβήτητα σπουδαίος κινηματογραφιστής αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία ενός φιλμ τρόμου με κούκλες, τότε το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι καταπληκτικό. Ο λόγος για το εξαιρετικό «Dolls» του Stuart Gordon που κυκλοφόρησε το 1987 και κατέκτησε επάξια μια θέση στις καλύτερες ταινίες τρόμου της υποκατηγορίας που εξετάζουμε. Πρόκειται για μια από τις τελευταίες ταινίες της Empire Pictures του παραγωγού Charles Band πριν η εταιρεία του εκπνεύσει από το κινηματογραφικό στερέωμα ύστερα από ακανθώδη οικονομικά προβλήματα. H ταινία παρουσιάζει τα γεγονότα μιας νύχτας μόνο κι όμως αυτά είναι τόσο εφιαλτικά, τόσο πειστικά εκτελεσμένα, τόσο καλογυρισμένα (Stuart Gordon είναι αυτός!), που δύνανται να ενθουσιάσουν ή και να τρομάξουν ακόμα και τους πιο «σοβαρούς» θεατές γηραιότερων ηλικιών.
Στο «Dolls» έξι άνθρωποι των οποίων τα οχήματα ακινητοποιήθηκαν στη λάσπη κατά τη διάρκεια μιας βροχερής νύχτας, βρίσκουν καταφύγιο σ’ ένα μεγάλο σπίτι απομονωνόμενο στην ύπαιθρο. Οι μυστηριώδεις ηλικιωμένοι ιδιοκτήτες τούς υποδέχονται εγκάρδια αλλά πίσω από το ζεστό καλωσόρισμα κρύβεται ένας τρομερός κίνδυνος. Το σπίτι του ηλικιωμένου ζεύγους είναι γεμάτο από κούκλες, κουκλάκια και διάφορα ακόμα παιχνίδια ενώ το ζεύγος ασκεί την τέχνη της κουκλοποιίας. Κατά τη διάρκεια της νύχτας οι καλεσμένοι πρόκειται να αντιμετωπίσουν την δολοφονική μανία των κούκλων οι οποίες όμως δεν επιτίθενται δίχως σοβαρό λόγο. Κι εδώ είναι το όλο νόημα της ταινίας η οποία προσπαθεί να φανεί βαθύτερη και φιλοσοφημένη και τελικά το καταφέρνει χωρίς δυσκολίες. Η σκοτεινή ατμόσφαιρα εντός του σπιτιού, η σφοδρή καταιγίδα απ’ έξω, τα απειλητικά και καλοσχεδιασμένα κουκλάκια, τα πειστικά εφέ, οι ευρηματικοί φόνοι και η συμπαθητική ποικιλία χαρακτήρων εγγυώνται μια χορταστική εμπειρία προορισμένη για μεγάλη ηλικιακή γκάμα θεατών. Παρά τη μικρή διάρκειά του (λιγότερο από 80 λεπτά), το «Dolls» είναι τόσο εθιστική ταινία, που αν σου κάνει το «κλικ» δεν βαριέσαι να την βλέπεις και να την ξαναβλέπεις…αναρίθμητες φορές. Ο γράφων τουλάχιστον έχει πέσει θύμα του «Dolls» και δύσκολα θα σωθεί από τη σκοτεινή και ακαταμάχητη έλξη του..
Σκηνοθεσία: Stuart Gordon
Σενάριο: Ed Naha
Ηθοποιοί: Ian Patrick Williams, Carolyn-Purdy Gordon, Carry Lorraine
1. Child’s Play – Η Κούκλα του Σατανά (1988)
Λίγο πολύ προβλέψιμη επιλογή θα πουν πολλοί αναγνώστες και πιθανότατα θα έχουν δίκιο. Δεν γίνεται όμως διαφορετικά. Ο «Chucky» είναι κάτι σαν μικρός βασιλιάς στην φτωχή, πλην όμως αξιαγάπητη υποκατηγορία του, αυτή των φονικών κούκλων. Δεν βλέπω ποια άλλη κούκλα θα μπορούσε να του πάρει τα πρωτεία ή να επισκιάσει τη διαδεδομένη φήμη του καθώς ο αγαπητός κοκκινομάλλης «κούκλος» τα έχει όλα. Χιούμορ, χαβαλέ, ειρωνεία, εξυπνάδα, οργή, ακόρεστη δίψα για αίμα, απειλητική έκφραση, ατέρμονο πείσμα, μεθοδικότητα ως φονιάς, παράνοια στον ύψιστο βαθμό….Σαν ένας μικρός «star» της horror σκηνής στέκεται περήφανα μεταξύ των κορυφαίων ιερών τεράτων του cinema τρόμου, κι ας είναι ριγμένος εκ των πραγμάτων, αφού το πλαίσιο στο οποίο δραστηριοποιείται δεν χαίρει της «σοβαρότητας» των περισσότερων παρακλαδιών τρόμου όπως τα μεταφυσικά, τα ψυχολογικά, τα slasher, τα torture porn, οι βρικόλακες, οι λυκάνθρωποι κλπ. Βέβαια το «Child’s Play» κατηγοριοποιείται γενικά ως slasher και μάλιστα από εκείνα τα λίγα της δεκαετίας του ’80 που έδωσαν μεταφυσική χροιά στο συγκεκριμένο ιδίωμα μαζί με το «A Nightmare On Elm Street» (1984). Αλλά συγκεκριμενοποιώντας περαιτέρω την φύση του, μεταπηδά και στην συνομοταξία με τις «Φονικές Κούκλες»/«Φονικά Παιχνίδια», ως ηγέτης μάλιστα της εν λόγω ομάδας. Αυτή η ένταξη μπορεί να το υποβιβάζει (μαζί με όλες τις συγγενικές ταινίες) στα μάτια αρκετών θεατών, από την άλλη όμως δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ανάδειξη διαχρονικών cult μορφών που παραμένουν αειθαλείς στο πέρασμα του χρόνου και ξεπερνούν τα κινηματογραφικά όρια (βλέπε π.χ. τις σχετικές προς πώληση κούκλες Chucky).
Αλλά αξιολογώντας το «Child’s Play» συνολικά σαν ταινία, διαπιστώνουμε ότι πληροί τα απαραίτητα κριτήρια τόσο για να θριαμβεύει στις σχετικές best of λίστες, όσο και για να κερδίζει ευρύτερη αποδοχή μεταξύ των horror fans. Πέρα από τις αναμφισβήτητες αρετές του Chucky και τα πετυχημένα εφέ της ταινίας αναφορικά με τις κινήσεις της κούκλας, γινόμαστε μάρτυρες μιας σοβαρής, επαγγελματικής και υψηλού επιπέδου σκηνοθεσίας από τον προικισμένο Tom Holland, ο οποίος μας έχει δώσει μερικές ιδιαίτερα αξιόλογες ταινίες τρόμου στα 80s και 90s κυρίως. Ο πιτσιρικάς Alex Vincent παίζει καταπληκτικά τον ρόλο του μικρού Andy τον οποίο στοχοποιεί ο Chucky (ή ορθότερα ο εγκληματίας Charles Lee Ray που έχει εγκλωβιστεί στο σώμα της κούκλας) με απώτερο σκοπό να κατακτήσει το σώμα του βγαίνοντας από αυτό της κούκλας. Η μάνα του Andy έχει επίσης μια πολύ καλή παρουσία. Άλλα αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά του φιλμ είναι η σκοτεινή ατμόσφαιρα μέσα στο σπίτι του Andy προτού ξεκινήσει το φονικό ξέσπασμα του Chucky καθώς και λίγοι αλλά εμπνευσμένοι φόνοι που ενίοτε συνοδεύονται από τις δηλητηριώδεις ατάκες του Chucky. Το αγωνιώδες φινάλε σφραγίζει ιδανικά αυτή την ιστορική ταινία τρόμου που στην ελληνική αγορά καθιερώθηκε με τον πιο μαρκετίστικο και ψαρωτικό τίτλο «Η Κούκλα του Σατανά». Δικαίως λοιπόν το «Child’s Play» στρογγυλοκάθεται στην κορυφή πολλών σχετικών λιστών. Δεν είναι μόνο η δυναμική του Chucky ως παραδοσιακή φιγούρα τρόμου που του χαρίζει την πρωτιά αλλά και το γεγονός ότι είναι σπουδαίο σαν φιλμ τρόμου.
Σκηνοθεσία: Tom Holland
Σενάριο: Don Mancini, John Lafia, Tom Holland
Ηθοποιοί: Catherine Hicks, Chris Sarandon, Alex Vincent
ΟΙ ΠΙΟ ΦΑΝΑΤΙΚΟΙ ΑΣ ΤΣΕΚΑΡΟΥΝ ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΑ:
Τα επεισόδια The Dummy (1962), Living Doll (1963) και Caesar And Me (1964) από την τηλεοπτική σειρά «The Twilight Zone».
Puppet Master III: Toulon’s Revenge (1991), του David DeCoteau.
Dolly Dearest (1991), της Maria Lease.
Demonic Toys (1992), του Peter Manoogian.
Pinocchio’s Revenge (1996), του Kevin Tenney.
Bride of Chucky (1998), του Ronny Yu.
