Λυκάνθρωποι! Μια τόσο επιβλητική, άγρια και τρομακτική ομάδα τεράτων του cinema τρόμου που παραδόξως δεν έχει αξιοποιηθεί στο βαθμό που της αναλογεί. Είναι αλήθεια ότι οι ταινίες τρόμου με λυκάνθρωπους είναι σχετικά λίγες συγκριτικά με αυτές που αναδεικνύουν άλλα διάσημα κινηματογραφικά «τέρατα» όπως βρικόλακες, ζόμπι, φαντάσματα κλπ. Αυτή η παραδοξότητα ενδεχομένως προκαλεί αρνητική έκπληξη στους απανταχού «λυκανθρωπόφιλους» αφού πράγματι είναι απορίας άξιο γιατί ένα τόσο τρομερό και εξαιρετικά δυνατό τέρας όπως παραδοσιακά είναι ο λυκάνθρωπος δεν αποτέλεσε ποτέ μια από τις συνηθέστερες επιλογές των κινηματογραφιστών. Η όλη εικόνα μοιάζει με μια κατάσταση αυτοπεριορισμού της σκηνής του τρόμου η οποία αφήνει παραγκωνισμένο ένα από τα πιο ισχυρά χαρτιά της.
Βέβαια -και για να βάλουμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση- έχουν κυκλοφορήσει και πολλές αδύναμες δουλειές στην υποκατηγορία των werewolf movies που δεν έπεισαν το κοινό. Η μετριότητα μιας μερίδας κυκλοφοριών όμως, δεν μπορεί να συσκοτίσει το ιδιαίτερα αξιόλογο υλικό που υπάρχει και το οποίο δικαιούται ανάδειξης και αναγνώρισης. Σ’ αυτό το πλαίσιο λοιπόν, το horrormovies.gr προσπάθησε να ξεχωρίσει για τους αναγνώστες του τις 15 καλύτερες ταινίες με λυκάνθρωπους που πιστεύουμε ότι αξίζουν της προσοχής σας. Μερικές μάλιστα απ’ αυτές που περιέχονται στη λίστα μας είναι διαχρονικά «must see» φιλμ τρόμου που κάθε φίλος του ποιοτικού τρόμου οφείλει να τσεκάρει. Σημειώνουμε επίσης ότι η ακόλουθη 15άδα δεν περιλαμβάνει sequels αλλά μόνο τις πρώτες ταινίες. Πιθανόν μετά την ανάγνωση της λίστας, αρκετοί φίλοι του τρόμου να δουν με πιο θετικό μάτι τους λυκάνθρωπους. Για πάμε λοιπόν! Α, και να θυμάστε να έχετε μαζί σας κάποιο ασημένιο όπλο κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης. Ποτέ δεν ξέρετε ποιος μπορεί να είναι λυκάνθρωπος. Ίσως και ο γείτονας της διπλανής πόρτας…
15. Big Bad Wolf (2006)
Παρότι δεν είναι ιδιαίτερα παλιό, το «Big Bad Wolf» είναι σχετικά άγνωστο στην Ελλάδα. Ελπίζουμε πως με το παρόν αφιέρωμα θα γίνει γνωστότερο καθώς αποτελεί μια ευχάριστη mini έκπληξη από τη νεότερη εποχή που αξίζει προσοχής. Μετά την δυναμική εισαγωγή όπου ένας λυκάνθρωπος εξαπολύει την βίαιη επίθεσή του σε μια μικρή ομάδα κυνηγών κάπου στις ζούγκλες του Καμερούν, το φιλμ μάς μεταφέρει στο σπίτι ενός άτολμου νεαρού ονόματι Derek που ζει με τη μητέρα του και τον πατριό του. Ο νεαρός οργανώνει με την παρέα του μια εκδρομή στην καλύβα του πατριού του. Εκεί πέφτουν θύματα ενός αιμοδιψούς λυκάνθρωπου που…μιλάει(!) και μόνο ο Derek με την ροκού κοπέλα του διασώζονται. Στην συνέχεια τα δύο παιδιά αρχίζουν να υποπτεύονται πως ο πατριός του Derek είναι ο λυκάνθρωπος που ευθύνεται για το μακελειό και με τη βοήθεια του θείου του Derek (ο οποίος επιβίωσε από την αρχική επίθεση στο Καμερούν) προσπαθούν να τον εξουδετερώσουν. Όμως ο φοβερός λυκάνθρωπος δεν τρώει κουτόχορτο και ετοιμάζει την αντεπίθεσή του…
Σίγουρα το «Big Bad Wolf» έχει σεναριακά ξεχειλώματα και λίγα ακόμα μειονεκτήματα, με κυριότερο την ομιλία του λυκάνθρωπου που φαντάζει εντελώς παράταιρη σε ταινία λυκανθρωπίας. Τελικά όμως το έργο κατορθώνει να κερδίσει τη συμπάθειά μας με την ευχάριστη ροή του, το νεανικό αέρα του, τους αξιόλογους χαρακτήρες του και το πλούσιο gore. Ειδικά αυτό το τελευταίο είναι όλα τα λεφτά, με βίαιους αποκεφαλισμούς, ανατριχιαστικούς ακρωτηριασμούς και ζουμερά ξεκοιλιάσματα να ανεβάζουν τον δείκτη αιματοκυλίσματος στα ύψη. Οι λάτρεις του splatter σίγουρα θα την καταβρούν. Αλλά και οι φίλοι του λυκανθρωπικού τρόμου γενικότερα κερδίζουν άλλη μια αξιόλογη ταινία στις πιθανές επιλογές τους.
Σκηνοθεσία: Lance W. Dreesen.
Σενάριο: Lance W. Dreesen.
Ηθοποιοί: Trevor Duke-Moretz, Kimberly J. Brown, Richard Tyson.
14. The Wolfman – Ο Λυκάνθρωπος (2010)
Ok, μπορεί το συγκεκριμένο remake του κλασικού «The Wolf Man» του 1941 να στερείται «γνησιότητας» και φρεσκάδας, αλλά δεν παύει να αποτελεί μια απολαυστική ταινία τρόμου όπου η επιβλητική δύναμη των λυκάνθρωπων προβάλλεται εφετζίδικα και εντυπωσιάζει με την άρτια εικόνα που προσφέρουν τα σημερινά υπερσύγχρονα εφέ. Ας μην ξεχνάμε και το εξαίρετο επιτελείο ηθοποιών που ανεβάζει τον ποιοτικό δείκτη ψηλά, αφήνοντας μια γεύση επάρκειας και ικανοποίησης για το σπουδαίο θέαμα που παρακολουθήσαμε. Ο Benicio Del Toro ως ο πρωταγωνιστής γιος που επιστρέφει στη γενέτειρά του, ο Anthony Hopkins στο ρόλο του αποξενωμένου πατέρα του, η Emily Blunt ως η τραγική αρραβωνιαστικιά του αδερφού του επαναπατρισθέντα γιου και ο ατσαλάκωτος Hugo Weaving στο ρόλο του ιστορικού επιθεωρητή Aberline σχηματίζουν μαζί με το υπόλοιπο cast μια δυνατή ομάδα που με την αποδοτική παρουσία της, μας κρατά ευχάριστη συντροφιά σε όλη την διάρκεια της ταινίας.
Η σκοτεινή φωτογραφία, η μουντή ατμόσφαιρα, η χορταστική δράση, τα προσεγμένα εφέ και μια τρομερή μονομαχία μεταξύ λυκάνθρωπων υπόσχονται ένα διασκεδαστικό βραδινό. Παρά το κράξιμο των κριτικών και την αποτυχία στο box office, το «The Wolfman» είναι ένα remake από αυτά που σέβονται το παρελθόν και έχουν νόημα ύπαρξης, κάτι που για πολλά remakes δεν μπορεί να ειπωθεί εύκολα. Προσφεύγει σε ενδιαφέρουσες σεναριακές διαφοροποιήσεις σε σχέση με το original φιλμ που το κάνουν να δείχνει αυτοτελές και ανεξάρτητο. Υπενθυμίζουμε επίσης ότι τσίμπησε και ένα Όσκαρ καλύτερου μακιγιάζ. Ε, δε νομίζετε λοιπόν ότι αξίζει να του δώσετε μια ευκαιρία;
Σκηνοθεσία: Joe Johnston.
Σενάριο: Andrew Kevin Walker, David Self.
Ηθοποιοί: Benicio Del Toro, Anthony Hopkins, Emily Blunt.
13. Werewolf Of London – Ο Λύκος Του Λονδίνου (1935)
Έξοχος προπολεμικός τρόμος που περιμένει καρτερικά στο σκοτάδι να τον ανακαλύψουν…Μπορεί το «The Wolf Man» του 1941 να έχει μείνει στην ιστορία ως η νούμερο ένα κλασική ταινία λυκανθρωπίας της Universal, όμως η ιστορία της μεγάλης εταιρείας καταμαρτυρεί την ύπαρξη μίας ακόμα σπουδαίας ταινίας παρόμοιου περιεχομένου με αξιοσημείωτη κληρονομιά. Ο λόγος για το «Werewolf Of London» (σας θυμίζει κάτι ο τίτλος;) του 1935 που έχει μείνει αδίκως κρυμμένο κάτω από τη σκιά του «The Wolf Man». Το παραγκωνισμένο «Werewolf Of London» -που είναι και το πρώτο δημοφιλές φιλμ του Χόλιγουντ με θέμα την λυκανθρωπία- αφηγείται την ιστορία ενός Λονδρέζου βοτανολόγου που καθώς έψαχνε ένα σπάνιο βότανο στα όρη του Θιβέτ, δαγκώθηκε από έναν λυκάνθρωπο κολλώντας την ασθένεια της λυκανθρωπίας. Μετά την επιστροφή του στην Αγγλία θα τρομοκρατήσει το Λονδίνο έχοντας μεταμορφωθεί σε λυκάνθρωπο. Άραγε υπάρχει σωτηρία από την κατάρα που τον έχει κυριεύσει;
Η ταινία υποβαθμίστηκε μεταξύ άλλων και λόγω της μεγάλης ομοιότητάς της με το κλασικό φιλμ «Dr. Jekyll and Mr. Hyde» που είχε κυκλοφορήσει τρία χρόνια νωρίτερα, όμως σίγουρα η ξεχωριστή ποιότητά της μόνο αμελητέα δεν είναι. Το μινιμαλιστικό make-up του λυκάνθρωπου επιτρέπει την ανάδειξη ποικίλων εκφράσεων του προσώπου παρουσιάζοντας ένα πιο εξανθρωπισμένο κτήνος κι αυτό δένει άρτια με την δραματική και συναισθηματική ιστορία που εκτυλίσσεται μέχρι την έλευση του τραγικού φινάλε. Η επιρροή του «Werewolf Of London» στη μετέπειτα ροή του κινηματογράφου έχει να επιδείξει το αριστουργηματικό φιλμ τρόμου «An American Werewolf of London» (1981) καθώς και το sequel «An American Werewolf In Paris» (1997) αλλά δεν σταματά εκεί. Πέρα από τον κινηματογράφο το φιλμ γονιμοποίησε το κλασικό τραγούδι «Werewolves Of London» του ροκ καλλιτέχνη Warren Zevon, ένα video game με παρόμοια ονομασία ενώ δύο φορές έγινε και μυθιστόρημα.
Σκηνοθεσία: Stuart Walker.
Σενάριο: John Colton.
Ηθοποιοί: Henry Hull, Warner Oland, Valerie Hobson.
12. Bad Moon – Ο Λυκάνθρωπος (1996)
Με πρωταγωνίστρια την Mariel Hemingway και στο ρόλο του λυκάνθρωπου τον Michael Pare, το «Bad Moon» αφηγείται την δραματική ιστορία ενός φωτορεπόρτερ που μολύνθηκε από την «κατάρα» του λυκάνθρωπου και κάθε βράδυ μεταμορφώνεται στο γνωστό αιμοδιψές τριχωτό τέρας. Θέλοντας να νιώσει την οικογενειακή αγάπη, ο άνθρωπος που κρύβεται πίσω από το λυκάνθρωπο μετακομίζει με το τροχόσπιτό του δίπλα στο σπίτι της αδερφής του. Όμως ο σκύλος της καταλαβαίνει την φρικτή δεύτερη ταυτότητα του αδερφού της αφεντικίνας του και προσπαθεί να προστατέψει την ίδια και το μικρό της γιο από τις κτηνώδεις ορέξεις του λυκάνθρωπου. Το «Bad Moon» μένει στην ιστορία κυρίως για δύο λόγους: 1) επιχειρεί να απομυθοποιήσει ορισμένα κλισέ του θρύλου γύρω από τους λυκάνθρωπους όπως η μεταμόρφωση μόνο όταν έχει πανσέληνο ή την σημασία του ασημιού στην θανάτωσή τους. Στο παρόν φιλμ δεν έχουν καμιά ισχύ όλα αυτά και μάλιστα υπάρχει μια σκηνή που ο ίδιος ο λυκάνθρωπος τα χλευάζει στην ανθρώπινη μορφή του. 2) Αφήνει ευρύ πεδίο δράσης στον σκύλο ο οποίος επηρεάζει αποφασιστικά τις εξελίξεις. Σημειώστε εδώ ότι στο μυθιστόρημα (Thor) όπου βασίζεται το «Bad Moon» τα γεγονότα αφηγούνται από την οπτική του σκύλου.
Γενικά πρόκειται για ένα φιλμ λυκανθρωπίας που βλέπεται άνετα από ευρύτερο κοινό και έχει να επιδείξει δυναμικούς χαρακτήρες, ειδικά στην προσωπικότητα του λυκάνθρωπου ο οποίος πασχίζει να απαλλαχτεί από την «κατάρα» του, όντας η τραγική φιγούρα της ταινίας. Υπάρχουν σκηνές υψηλής έντασης και αγωνίας αλλά και πιο συναισθηματικές στιγμές που συγκινούν. Ο λυκάνθρωπος έχει απειλητική όψη και τρομαχτικό βλέμμα και αν τα εφέ μεταμόρφωσης ήταν πιο προσεγμένα θα μιλούσαμε για πολύ σπουδαία ταινία. Ακόμα κι έτσι όμως το «Bad Moon παραμένει μια ικανοποιητική επιλογή για όποιον επιθυμεί λυκανθρωπικό τρόμο στο πλαίσιο μιας ενδιαφέρουσας και σφιχτοδεμένης ιστορίας. Αναζητήστε το.
Σκηνοθεσία: Eric Red.
Σενάριο: Eric Red.
Ηθοποιοί: Mariel Hemingway, Michael Paré, Mason Gamble.
11. The Curse Of The Werewolf – Η Κατάρα Του Λυκάνθρωπου (1961)
Από τις σπάνιες καταχωρήσεις της ιστορικής Hammer Films στο πεδίο της λυκανθρωπίας. Το «The Curse of the Werewolf» φαίνεται μοναχικό αλλά και ξεχωριστό, αφού διαθέτει όλα εκείνα τα απαραίτητα στοιχεία που επιθυμεί ο σοβαρός ταινιόφιλος: ατμοσφαιρική και φινετσάτη σκηνοθεσία, σφιχτοδεμένο σενάριο και σπουδαίους ηθοποιούς με τον μεγάλο Oliver Reed να επωμίζεται τον δύσκολο ρόλο του λυκάνθρωπου με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Η ιδιαιτερότητα του φιλμ έγκειται στην απόκτηση της λυκανθρωπίας όχι μέσω δαγκώματος λυκάνθρωπου όπως συμβαίνει πολύ συχνά στις ταινίες του είδους, αλλά λόγω «καταραμένης» γέννησης ενός ανθρώπου που είχε την ατυχία να έρθει στον κόσμο έξω από τα ιερά δεσμά του γάμου, ανήμερα τα Χριστούγεννα. Ο λυκάνθρωπος αποτελεί τον «απαγορευμένο» καρπό της σαρκικής ένωσης μιας γυναίκας μ’ έναν παρακμιακό ζητιάνο, με την κατάρα να τον συνοδεύει από τα γεννοφάσκια του χωρίς ελπίδα λύτρωσης…Ή μήπως αυτή βρίσκεται στην αγάπη μιας γυναίκας;
Ναι, η ταινία παρά την φαινομενικά άγρια φύση της διαθέτει και πινελιές ερωτισμού στην ιδανική αναλογία με τα horror στοιχεία. Η δράση μπορεί να είναι σχετικά λίγη αλλά αυτό παραδόξως δεν ενοχλεί, αφού η δύναμη της ταινίας βρίσκεται στην συναισθηματική και έντονα δραματική ιστορία που ξετυλίγεται αριστοτεχνικά από τα παιδικά χρόνια του λυκάνθρωπου καθώς και στους καλογραμμένους χαρακτήρες που την στηρίζουν. Παρά τις δεκαετίες που κουβαλάει λοιπόν στην πλάτη του, το «The Curse of the Werewolf» μπορεί να ειδωθεί ευχάριστα κι από τον σημερινό θεατή. Ίσως βέβαια μερικοί να χαλαστούν από τα ξεπερασμένα εφέ λυκανθρωπίας, όμως κοιτάζοντας το φιλμ βαθύτερα είναι πολύ εύκολο να κατανοήσουν το μεγαλείο του.
Σκηνοθεσία: Terence Fisher.
Σενάριο: Anthony Hinds.
Ηθοποιοί: Clifford Evans, Oliver Reed, Yvonne Romain.
10. Wolf (1994)
Άλλη μια υποτιμημένη ταινία που αντιμετωπίστηκε με αυστηρότητα και καχυποψία. Πρόκειται για το «Wolf» του Mike Nichols, που παρουσιάζει όπως και το «Werewolf Of London» μια σαφώς πιο εξανθρωπισμένη μορφή λυκάνθρωπου στο πλαίσιο μιας συμπαγούς ιστορίας, με ίντριγκες, συναίσθημα και εντάσεις. Και μόνο οι κινηματογραφικοί αστέρες που απαρτίζουν το cast καθιστούν το «Wolf» ελκυστική επιλογή για παρακολούθηση κι ας μην είναι η καλύτερη ταινία λυκανθρωπίας. Jack Nicholson, Michelle Pfeiffer, James Spader, Christopher Plummer συνθέτουν μεταξύ άλλων το λαμπερό cast του «Wolf» και με τις πλήρεις ερμηνείες τους υπόσχονται το λιγότερο μια ενδιαφέρουσα ταινία που ξέρει να αναπτύσσει αριστοτεχνικά τους χαρακτήρες της.
Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από έναν πρόσφατα απολυμένο και κερατωμένο συγγραφέα που δαγκώθηκε από λύκο, κολλώντας τα συνήθη συμπτώματα λυκανθρωπίας. Αλίμονο λοιπόν σε όποιον επιχειρήσει να μπει στο μάτι του στο πλαίσιο της εκδίκησης που θέλει να πάρει για τα κακά που τον βρήκαν. Η «ημιλυκανθρωπική» όψη του Nicholson είναι απόλυτα ταιριαστή με τα άγρια χαρακτηριστικά του μεγάλου ηθοποιού (βλέπε π.χ. μαλλί α λα Wolverine φάση ή εκείνο το ξεχωριστό απειλητικό βλέμμα) τον οποίο απολαμβάνουμε σε πολλές κτηνώδεις σκηνές εδώ. Σίγουρα θα προτιμούσαμε το μοτίβο των ολοκληρωμένων και πιο επιβλητικών μεταμορφώσεων, όμως παρά την άτολμη επιλογή των συντελεστών αναφορικά με την οπτική πραγμάτωση της λυκανθρωπίας, η ταινία είναι πειστική στη συνολική της διάσταση. Συνυπολογίστε και το υπέροχο soundtrack του συνήθη ύποπτου Ennio Morricone και έχετε άλλον έναν λόγο για να ασχοληθείτε με το «Wolf».
Σκηνοθεσία: Mike Nichols.
Σενάριο: Jim Harrison, Wesley Strick.
Ηθοποιοί: Jack Nicholson, Michelle Pfeiffer, James Spader.
9. The Beast Must Die – Το Κτήνος Πρέπει Να Πεθάνει (1974)
Από την ιστορική αγγλική εταιρεία Amicus Productions έρχεται αυτή η συμπαθέστατη ταινία τρόμου και μυστηρίου. Συγκεκριμένα ανήκει στην τελευταία περίοδο της φιλμικής της δραστηριότητας και εδώ καταπιάνεται με το θέμα της λυκανθρωπίας, γαρνίροντάς το έξυπνα με whodunit συστατικά. Η επιρροή της Agatha Christie είναι φανερή στο «The Beast Must Die» μόνο που εδώ αντί για άνθρωπο δολοφόνο, έχουμε να κάνουμε με λυκάνθρωπο. Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από πέντε ανθρώπους που προσκαλούνται στην εξοχική κατοικία ενός πλούσιου κυνηγού και της συζύγου του. Εκεί ο κυνηγός τούς αποκαλύπτει ότι ένας από τους καλεσμένους του είναι λυκάνθρωπος και ότι σκοπεύει να τον βρει και να τον εξοντώσει. Το σπίτι παρακολουθείται στενά από κάμερες αλλά αυτό δεν εμποδίζει καθόλου τον λυκάνθρωπο να ξεκινήσει το αιματηρό έργο του καθώς η πανσέληνος πλησιάζει…
Τι κι αν λόγω περιορισμένου budget χρησιμοποιήθηκε ένας Γερμανικός Ποιμενικός για να παραστήσει τον λύκο κατά τις μεταμορφώσεις του δράστη; Το γοητευτικό μυστήριο γύρω από την ταυτότητα του δράστη σε συνεπαίρνει ενώ το πρωτότυπο τέχνασμα που κάνει η ταινία προς το φινάλε διακόπτοντας για 30 δευτερόλεπτα την δράση ώστε να μαντέψει ο θεατής τον ένοχο, της δίνει ξεχωριστή γλύκα. Με άλλα λόγια δεν μπορείς να μην συμπαθήσεις αυτή την ταινία παρά τα μικροπροβλήματά της. Συμμετοχές όπως αυτή του αγαπημένου Peter Cushing την καθιστούν ακόμα πιο ελκυστική. Αξίζει τον κόπο να αναζητήσετε αυτό το ξεχασμένο φιλμ. Άραγε θα μαντέψετε σωστά τον λυκάνθρωπο;
Σκηνοθεσία: Paul Annett.
Σενάριο: Michael Winder.
Ηθοποιοί: Calvin Lockhart, Peter Cushing, Marlene Clark.
8. The Company Of Wolves – Η Παρέα Των Λύκων (1984)
Η δεύτερη full length ταινία του σπουδαίου Neil Jordan ανήκει στο λυκανθρωπικό τρόμο αλλά σίγουρα είναι κάτι παραπάνω από μια συνηθισμένη ταινία με λυκάνθρωπους. Βασισμένο στην ομότιτλη ιστορία της Angela Carter, το «The Company of Wolves» αφηγείται διάφορες φολκλορικές ιστορίες που αναδεικνύουν τη λυκανθρωπία αλλά μαζί μ’ αυτήν και ιδιαίτερα θέματα που σηκώνουν φροϋδικές αναλύσεις όπως το τέλος της παιδικής αθωότητας, ο φόβος για τη σεξουαλικότητα ή η επιθυμία γι’ αυτήν. Επίσης παρουσιάζει και μια διαφοροποιημένη εκδοχή του παραμυθιού της κοκκινοσκουφίτσας, προσαρμοσμένης στα horror πλαίσια.
Γενικά πρόκειται για ένα θεσπέσιο παραμύθι τρόμου με ασυνήθιστη δομή, μαγευτικά σκηνικά, όμορφα κουστούμια, ονειρική ατμόσφαιρα γοτθικής αισθητικής και αξιοπρόσεκτους χαρακτήρες από τους οποίους ξεχωρίζει η πρωταγωνίστρια «κοκκινοσκουφίτσα» Sarah Patterson και η ομιλητική γιαγιά της, Angela Lansbury. Βέβαια, παρά την παραμυθένια διάθεση, η ταινία δείχνει πού και πού το πιο σκληρό της πρόσωπο με μερικούς βίαιους αποκεφαλισμούς λόγου χάριν, αλλά η αιχμή του δόρατος βρίσκεται στην δυναμική αφήγησή της και στους εξέχοντες χαρακτήρες. Πιθανόν μερικοί από εσάς, μετά την παρακολούθηση του «The Company of Wolves» να μην ξαναδείτε με το ίδιο μάτι όσους ανθρώπους έχουν ενωμένα φρύδια. Χε χε…
Σκηνοθεσία: Neil Jordan.
Σενάριο: Angela Carter, Neil Jordan.
Ηθοποιοί: Angela Lansbury, David Warner, Sarah Patterson.
7. The Wolf Man (1941)
Η ιστορική αυτή ταινία της Universal αποδείχτηκε κομβικής σημασίας στην καθιέρωση της λυκανθρωπίας ως ένα αποδεκτό και υπολογίσιμο παρακλάδι τρόμου στη συλλογική συνείδηση των φίλων της παγκόσμιας horror σκηνής. Συγκεντρώνοντας ένα λαμπρό cast από αστέρες της εποχής, το «The Wolf Man» αναδεικνύει τη λυκανθρωπία με τον δικό του μοναδικό τρόπο θέτοντας τα θεμέλια για μια δυναμική συνέχεια, άσχετα αν οι μελλοντικοί κινηματογραφιστές δίστασαν να ασχοληθούν συχνά και σοβαρά με το θέμα αυτό. Ο Lon Chaney Jr αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας μια ιστορική αποστολή που τον καθιέρωσε, συμμετέχοντας σταθερά και στα αξιόλογα sequels που διαδέχτηκαν το αρχικό φιλμ. Υποδύεται τον Larry Talbot που επιστρέφει στη γενέτειρά του στην Ουαλία μετά τον θάνατο του αδερφού του για να συμφιλιωθεί με τον ιδιότροπο πατέρα του. Εκεί δαγκώνεται από έναν λύκο και η κατάρα της λυκανθρωπίας τον επηρεάζει άμεσα. Τα επόμενα βράδια μεταμορφώνεται σε λυκάνθρωπο και σουλατσάρει στη γύρω περιοχή με άγριες διαθέσεις. Οι συμμετοχές του Claude Rains στο ρόλο του πατέρα του και της Evelyn Ankers στο ρόλο του στιγμιαίου του πόθου κάνουν το φιλμ ακόμα πιο πικάντικο και δραματικό. Άξια αναφοράς είναι και η σύντομη συμμετοχή του μεγάλου Bela Lugosi.
Στο «The Wolf Man» προτιμήθηκε το πιο πλούσιο make-up που προσέδωσε ακόμα πιο τερατώδη φύση στον λυκάνθρωπο σε σχέση με την πιο εξανθρωπισμένη εικόνα του προγενέστερου «Werewolf Of London». Πάντως ακόμα οι λυκάνθρωποι του cinema τρόμου παρέμεναν σε φυσιολογικό ανθρώπινο ανάστημα διατηρώντας όμως την επιθετικότητά τους. Όπως είναι ευνόητο, δεν περιμένουμε εδώ ούτε ποταμούς αίματος, ούτε εντυπωσιακές σκηνές δράσης σαν κι αυτές που συναντάμε στις μεταγενέστερες ταινίες με λυκάνθρωπους. Το «The Wolf Man» γοητεύει αξιοποιώντας κυρίως την πυκνή και ομιχλώδη ατμόσφαιρά του, και προβάλλοντας τους καλοφτιαγμένους χαρακτήρες του. Η διάρκειά του είναι μικρή για τα σημερινά δεδομένα αλλά αν αναλογιστούμε την παλαιότητα του φιλμ και ότι το werewolf ιδίωμα βρισκόταν ακόμα σε νηπιακό, πειραματικό στάδιο κατανοούμε εύκολα την αυτοσυγκράτηση που υπάρχει. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε αυτήν εδώ την ταινία άρχισε να αναδεικνύεται ο ρόλος του ασημιού στην επιτυχή αντιμετώπιση της λυκανθρωπίας. Respect to the classics!
Σκηνοθεσία: George Waggner.
Σενάριο: Curt Siodmak.
Ηθοποιοί: Lon Chaney Jr, Claude Rains, Warren Williams, Ralph Bellamy.
6. Silver Bullet – Ασημένια Σφαίρα (1985)
Τα 80s είναι ίσως η καλύτερη δεκαετία των ταινιών με λυκάνθρωπους, κρίνοντας από ένα συνδυασμό ποσότητας-ποιότητας. Μέσα στις σπουδαίες werewolf movies που κυκλοφόρησαν την εν λόγω δεκαετία συναντάμε και το εξαιρετικό «Silver Bullet» από την πένα του βασιλιά του συγγραφικού τρόμου Stephen King. Αλλά και η ίδια η ταινία βασίζεται στο βιβλίο του King που τιτλοφορείται «Cycle of the Wolf». Στο «Silver Bullet» λοιπόν, ένας τρομερός λυκάνθρωπος τρομοκρατεί την φανταστική πόλη του Tarker’s Mills στο Maine και ένα αγόρι με κινητικά προβλήματα προσπαθεί να πείσει τους γύρω του για την ύπαρξη του φοβερού κτήνους αλλά κανείς δεν τον πιστεύει. Αναμενόμενα όλοι νομίζουν ότι πρόκειται για κάποιο άγριο ζώο του δάσους και μόνο το αγόρι ξέρει την αλήθεια. Ο λυκάνθρωπος γνωρίζοντας ότι το αγόρι τον «ξέρει» ετοιμάζει το επόμενο χτύπημά του με στόχο το αγόρι, την αδερφή του και τον θείο τους με τον οποίο διαμένουν τα δύο παιδιά.
Η αφηγηματική δομή του «Silver Bullet» με την αδερφή του αγοριού να διηγείται τα γεγονότα, κρίνεται αρχικά πετυχημένη. Ο λυκάνθρωπος από σχεδιαστική άποψη δεν είναι ο καλύτερος που έχουμε δει, ωστόσο, τα κοντινά πλάνα στο πρόσωπό του αποκαλύπτουν ένα βλοσυρό και ιδιαίτερα απειλητικό βλέμμα που παγώνει το αίμα. Ένα άλλο αξιοπρόσεκτο χαρακτηριστικό του «Silver Bullet» είναι η whodunit μορφή του αφού ο λυκάνθρωπος αποτελεί τη δεύτερη ταυτότητα ενός εκ των κατοίκων της πόλης και ο θεατής δύσκολα θα αποφύγει τις μαντεψιές. Επίσης η ταινία θίγει ικανοποιητικά το θέμα των διπλών προσωπικοτήτων και παράλληλα διατηρεί τα κλισέ των ιστοριών λυκανθρωπίας όπως η ασημένια σφαίρα ως το απόλυτο φονικό όπλο ενάντια σ’ έναν λυκάνθρωπο. Σίγουρα μιλάμε για μια καλή επιλογή στο πεδίο των λυκανθρώπων, με ευχάριστη ροή, σπουδαίο cast και λίγες σκηνές ακραίου gore που ανεβάζουν τον δείκτη «επικινδυνότητας» αισθητά.
Σκηνοθεσία: Daniel Attias.
Σενάριο: Stephen King.
Ηθοποιοί: Gary Busey, Everett McGill, Corey Haim.
5. Ginger Snaps – Η Μεταμόρφωση (2000)
Στην αυγή της προηγούμενης δεκαετίας εμφανίστηκε αυτό το ιδιαίτερο φιλμ λυκανθρωπίας από τον Καναδά και σύντομα απέκτησε το status του cult. Το «Ginger Snaps» είναι οπωσδήποτε πολυεπίπεδη και ψαγμένη δουλειά που αναδεικνύει έξυπνα μέσα από μια δυναμική ιστορία λυκανθρωπίας ποικίλα θέματα όπως την ταραγμένη εφηβεία, την ανάδυση της σεξουαλικότητας και την αδερφική αγάπη. Οι δύο κοπέλες που πρωταγωνιστούν δίνουν εξαιρετικές ερμηνείες, γεμάτες συναίσθημα, ένταση και πάθος. Υποδύονται δύο αδερφές που αρέσκονται σε μια ιδιόμορφη κουλτούρα θανάτου και γοτθικής αισθητικής. Όταν η μεγαλύτερη αδερφή ονόματι Ginger δαγκώνεται από έναν λυκάνθρωπο μια νύχτα με πανσέληνο, η μικρότερη αδερφή της προσπαθεί να βρει αντίδοτο με τη βοήθεια ενός παρασκευαστή ναρκωτικών ουσιών. Εν τω μεταξύ η Ginger δεν μπορεί να συγκρατήσει την ορμή της και την σαρκοβόρα όρεξή της και επιδίδεται στο αναμενόμενο αιματηρό φαγοπότι.
Το φιλμ παίρνει πολλούς πόντους από τους δυναμικούς χαρακτήρες και την δραματική εξέλιξη χωρίς να υποβαθμίζει τις λυκανθρωπικές προεκτάσεις. Αυτή η ικανοποιητική ισορροπία λυκανθρωπικής δράσης και αφηγηματικής/ερμηνευτικής δύναμης είναι μάλλον η συνταγή της επιτυχίας του. Οι λυκάνθρωποι του «Ginger Snaps» ίσως είναι ασυνήθιστα άτριχοι σε σχέση με τις παραδοσιακές φιγούρες λυκάνθρωπων που έχουμε δει, δεν παύουν όμως να διατηρούν την αίσθηση απειλής και μια αρκετά τρομακτική εικόνα. Υπάρχει πλούσιο gore, ενώ προσεγμένα είναι και τα εφέ τα οποία –κι αυτό είναι το αξιοσημείωτο– δεν περιλαμβάνουν CGI αλλά προσθετικά και make-up.
Σκηνοθεσία: John Fawcett.
Σενάριο: Karen Walton, John Fawcett.
Ηθοποιοί: Emily Perkins, Katharine Isabelle, Kris Lemche.
4. Wolfen – Λυκάνθρωποι (1981)
Το «Wolfen» δεν είναι ακριβώς μια ταινία με λυκάνθρωπους αλλά με κάτι πολύ παρεμφερές. Πρόκειται για πανάρχαιες οντότητες που επιζούν μέχρι σήμερα έχοντας γίνει αντικείμενο του ινδιάνικου φολκλόρ. Αυτές οι οντότητες ευθύνονται για μια σειρά μυστηριωδών θανάτων που καταγράφονται στη Νέα Υόρκη. Τα σημάδια των θυμάτων υποδεικνύουν ότι οι θάνατοι προήλθαν από άγρια ζώα και ένας ντετέκτιβ αναλαμβάνει να λύσει το μυστήριο και να φτάσει στην πηγή του κακού. Η προσπάθειά του όμως αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολη αφού αυτό που έχει να αντιμετωπίσει είναι κάτι διαφορετικό, ακατανόητο, κάτι που υπερβαίνει την ανθρώπινη ισχύ.
Το «Wolfen» είναι σκοτεινό, ατμοσφαιρικό και μυστικιστικό ταυτόχρονα πετυχαίνοντας την ανάμειξη αστικών και υπερφυσικών στοιχείων μέσα από το φιλοσοφικό μονοπάτι της ινδιάνικης σκέψης και κουλτούρας. Θαυμάσια μουσικά θέματα συνοδεύουν την ταινία ενώ οι πρωτοποριακές λήψεις μέσα από τα μάτια των φονικών πλασμάτων τής δίνουν ξεχωριστό χρώμα. Σοβαρές είναι και οι ερμηνείες από την γενικά αξιόλογη ομάδα ηθοποιών. Επιβάλλεται η παρακολούθησή του από τους φίλους του λυκανθρωπικού τρόμου κι ας μην έχουμε να κάνουμε με καθαρόαιμους λυκάνθρωπους εδώ. Η παράδοση εντάσσει στέρεα το «Wolfen» στο werewolf ρεπερτόριο. Άλλωστε οι λύκοι και τα άγρια ζώα γενικότερα είναι αναπόσπαστο μέρος τους ινδιάνικου φολκλόρ. Δεν υπάρχει λόγος να πάμε κόντρα στην παράδοση. Απλά απολαύστε αυτό το εξαιρετικό φιλμ.
Σκηνοθεσία: Michael Wadleigh.
Σενάριο: David Eyre, Michael Wadleigh.
Ηθοποιοί: Albert Finney, Diane Venora, Edward James Olmos.
3. The Howling – Το Ουρλιαχτό (1981)
Απλά μία από τις κορυφαίες ταινίες του ιδιώματος. Το «The Howling» του ταλαντούχου Joe Dante συνδυάζει υπέροχα λυκανθρωπία, τρόμο, σκοτεινή ατμόσφαιρα, ερωτισμό και άγρια φύση σ’ ένα αξέχαστο μείγμα που είναι αδύνατον να μην σε αγγίξει. Το «The Howling» αφηγείται την δραματική και τρομακτική ιστορία μιας παρουσιάστριας ειδήσεων η οποία μετά από μια τραυματική και παρ’ ολίγον θανάσιμη συνάντηση μ’ έναν serial killer, μεταβαίνει για «ψυχοθεραπεία» σε μια αλλόκοτη υπαίθρια κοινότητα έξω από την πόλη. Εκεί θα βρεθεί μπροστά σε συγκλονιστικές ανακαλύψεις για το χώρο και τους κατοίκους του. Ανακαλύψεις που σχετίζονται με λυκανθρωπία βεβαίως κι αυτό ο Dante φροντίζει να μας το επικοινωνεί με ποικίλους τρόπους. Άλλοτε με τα καλοσχεδιασμένα σκίτσα λύκων, άλλοτε με τα ανατριχιαστικά ουρλιαχτά λύκων από τα βάθη τους δάσους και πολύ περισσότερο με τις τρομακτικές όψεις λυκάνθρωπων που δεσπόζουν επιβλητικά.
Το αξιολογότατο επιτελείο ηθοποιών προσδίδει σοβαρότητα στο «The Howling» το οποίο επιστρατεύοντας δύο εξαιρετικής ποιότητας μεταμορφώσεις (αξιοζήλευτες ακόμα και σήμερα) και 2-3 ακόμα μνημειώδεις σκηνές ανθολογίας (όπου χρησιμοποιούνται επιτυχώς μέχρι και κινούμενα σχέδια ως εφέ!) δείχνει τα κοφτερά δόντια του με περηφάνια και επιβλητικότητα. Πρόκειται για ένα φιλμ που βρίσκεται δικαίως πολύ ψηλά στην εκτίμηση των φίλων του παλιού, ατμοσφαιρικού τρόμου. Εκείνο δε το συγκλονιστικό φινάλε αφήνει τους πάντες αποσβολωμένους και πιθανόν είναι το καλύτερο τελείωμα ταινίας τρόμου με λυκάνθρωπους. Must see!
Σκηνοθεσία: Joe Dante.
Σενάριο: John Sayles, Terence H. Winkless.
Ηθοποιοί: Dee Wallace, Patrick Mcnee, Dennis Dugan.
2. Dog Soldiers – Πανσέληνος (2002)
Όταν μια ταινία τρόμου γίνεται πολύ σύντομα «cult» στη συλλογική συνείδηση των φίλων του τρόμου, τότε η αξία της δεν μπορεί παρά να είναι τεράστια. Τέτοια περίπτωση συνιστά το φοβερό και ήδη κλασικό «Dog Soldiers» του ανερχόμενου Βρετανού κινηματογραφιστή Neil Marshall πού έκανε τη μεγάλη έκπληξη στο πρώτο μισό της προηγούμενης δεκαετίας. Στο εν λόγω φιλμ ο Marshall συνδυάζει τρόμο και δράση σ’ ένα εκρηκτικό μείγμα που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο από κανέναν. Η υπόθεση παρακολουθεί μια ομάδα στρατιωτών που έχουν βγει για πολεμική άσκηση στα σκωτσέζικα Highlands αλλά σύντομα καταλήγουν σε μια καλύβα μέσα στο δάσος όπου υπερασπίζονται τις ζωές τους από μια αγέλη αιμοδιψών λυκάνθρωπων που τους πολιορκούν.
Το καταιγιστικό tempo, η συνεχής δράση με τις γενναιόδωρες δόσεις gore, οι επιβλητικοί λυκάνθρωπου με την κτηνώδη, σκυλίσια όψη τους και μια ενδιαφέρουσα ανατροπή προς το φινάλε υπόσχονται πάνω από 100 λεπτά διασκέδασης, καθοδηγούμενης από την σκηνοθετική μαεστρία του Marshall. Εύσημα πρέπει να δοθούν και στους ηθοποιούς που στέκονται ικανοποιητικά στο ύψος των περιστάσεων καθώς και στην όμορφη φωτογραφία του δασώδους περιβάλλοντος που εμποτίζει το φιλμ με απειλητική ατμόσφαιρα τις στιγμές που η δράση μας αφήνει μικρό περιθώριο για ανάσες. Με το «Dog Soldiers» οι λυκανθρωπόφιλοι έχουν άλλη μια σπουδαία ταινία για να περηφανεύονται. Μην την χάσετε!
Σκηνοθεσία: Neil Marshall.
Σενάριο: Neil Marshall.
Ηθοποιοί: Sean Pertwee, Kevin McKidd, Emma Cleasby.
1. An American Werewolf In London – Ένας Αμερικάνος Λυκάνθρωπος Στο Λονδίνο (1981)
Αισίως, φτάσαμε στον πολυαναμενόμενο νικητή αυτού του αφιερώματος. Λίγο πολύ προβλέψιμη επιλογή θα πεις κανείς και θα ‘χει και δίκιο. Πώς να γίνει διαφορετικά όμως αφού η αριστουργηματική ταινία του John Landis βρίσκεται ένα κλικ –ίσως και παραπάνω– από τις άλλες; Έχει τα πάντα: τρόμο, χαβαλέ, πλούσιο gore, ασυναγώνιστα εφέ μεταμόρφωσης (σημαντικότατη συνισταμένη για τις ταινίες λυκανθρωπίας), ταχύ ρυθμό, καλογραμμένη ιστορία, συμπαθητικούς χαρακτήρες, υπέροχη φωτογραφία από την ουαλική ύπαιθρο και απειλητική ατμόσφαιρα, ειδικά προς το ξεκίνημα όπου οι ομιχλώδεις βαλτότοποι αναδεικνύονται ως ο πρώτος τόπος του «εγκλήματος», ήτοι η περιοχή της επίθεσης του λυκάνθρωπου σε δύο ταξιδιώτες. Γύρω από τις τραγικές μοίρες αυτών των δύο φίλων από τις ΗΠΑ περιστρέφεται το «An American Werewolf In London». Οι δύο Αμερικανοί καθώς ταξίδευαν στην αγγλική ύπαιθρο δέχτηκαν επίθεση από έναν λυκάνθρωπο με αποτέλεσμα τον βίαιο θάνατο του ενός και τον τραυματισμό του άλλου. Ο τραυματισμένος Αμερικανός μεταφέρεται σε νοσοκομείο του Λονδίνου αλλά δεν είναι τόσο τυχερός όσο νόμιζε καθώς έχει μολυνθεί από την επίθεση του λυκάνθρωπου και στην επερχόμενη πανσέληνο πρόκειται να μεταμορφωθεί ο ίδιος σε λυκάνθρωπο και να τρομοκρατήσει το Λονδίνο.
Η ταινία του Landis είναι απίστευτα εθιστική και δεν βαριέσαι να την βλέπεις ξανά και ξανά. Από τα highlights είναι οι παραισθήσεις του πρωταγωνιστή που δαγκώθηκε από τον λυκάνθρωπο. Σ’ αυτές δέχεται επισκέψεις από τον νεκρό φίλο του καθώς και από άλλα θύματά του μετά την πρώτη μεταμόρφωση. Όλοι αυτοί τον παρακινούν να βάλει τέλος στη ζωή του προκειμένου να αποφευχθεί νέα αιματοχυσία παίζοντας παράλληλα με τις τύψεις του. Παρά την κωμική διάθεση, το δράμα του πρωταγωνιστή που απορρέει από την αναπόφευκτη μοίρα του μεταδίδεται επιτυχώς στον θεατή χορηγώντας στο φιλμ τις απαραίτητες συγκινησιακές ενέσεις. Εξαιρετικό είναι και το soundtrack με jazz, blues και rock ήχους να μας συντροφεύουν αλλά η κορυφαία στιγμή δεν είναι άλλη από τη μνημειώδη μεταμόρφωση του ήρωα σε λυκάνθρωπο. Τα καταπληκτικά εφέ από τον μετρ Rick Baker χάρισαν στο φιλμ το Όσκαρ καλύτερου μακιγιάζ για το 1981 και παραμένουν πειστικά ακόμα και σήμερα. Ας σταματήσουμε εδώ τους επαίνους όμως αφού θα μπορούσαμε να γράφουμε ατελείωτα κατεβατά για το ιστορικό φιλμ του Landis. Είναι απλά εγκληματική παράλειψη να μην έχετε δει το «An American Werewolf In London», το καλύτερο φιλμ λυκανθρωπίας που γυρίστηκε ποτέ…
Σκηνοθεσία: John Landis.
Σενάριο: John Landis.
Ηθοποιοί: David Naughton, Jenny Agutter, Joe Belcher.
THE UNDERDOGS: Για τους πιο φανατικούς λυκανθρωπόφιλους προτείνονται επίσης
The Undying Monster (1942).
Night Of The Werewolf (1981).
Full Eclipse (1993).
An American Werewolf In Paris (1997).
House Of The Wolfman (2009).
