Το παίρνει από το χέρι ως νήπιο και το βοηθά να ξεκινήσει τα πρώτα του αργά και δειλά βήματα, μέχρι να καθιερωθεί ως ενήλικη και αυτόνομη ύπαρξη στον πλανήτη του σινεμά τρόμου. Παίρνει και το δικό μου μυαλό και το συστήνει με τον τρόμου στην παρθένα, πρωτόγνωρη μορφή του. Σήμερα, το The Girl Who Knew Too Much, θεωρείται επισήμως η πρώτη τζάλο ταινία.
Ο Bava είναι πρωτοπόρος στις τζάλο ταινίες, οι οποίες νομιμοποίησαν στον κόσμο του Ιταλικού κινηματογράφου τη θεματολογία που αφορά τον τρόμο, το σκοτεινό, το μυστήριο.
Στην οροσειρά του τρόμου στο κινηματογραφικό στερέωμα θα συναντήσεις το όνομά του με χρυσά γράμματα, δίπλα σε εκείνο του Άλφρεντ Χίτσκοκ, του Michael Powell, του Georges Franju. Για εμένα, ίσως είναι και ο σπουδαιότερος σκηνοθέτης ταινιών τρόμου, πρωταγωνιστεί σε μεγάλο βαθμό στον κόσμο μου και στην κοσμοθεωρία μου για το κινηματογραφικό στερέωμα και γίγνεσθαι.
Ο Bava είναι τρομερά καινοτόμος σκηνοθέτης, ανακατεύει τη φαντασία με την πραγματικότητα, επειδή γνωρίζει πως και οι δύο είναι τρόποι καταφυγής της ανθρώπινης ψυχής. Επειδή ξέρει ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι τόσο πολυεπίπεδη και δυσανάγνωστη, που η πραγματικότητα δεν αρκεί από μόνη της για να περιγράψει τα μέρη στα οποία κρύβεται για να αποκαλυφθεί και να αναδημιουργηθεί. Το έρεβος και το βάθος του ανθρώπινου μυαλού καλείται να εξερευνήσει ακόμα και μία ταινία τρόμου; τα πάθη, η άγρια φύση του ανθρώπου, η εκδίκηση, η βία, ορμέμφυτα ένστικτα που δεν έχουν γαλουχηθεί με παιδεία ώστε να μπορούν να ελέγχονται και να μπαίνουν στη σφαίρα της λογικής και της ενσυναίσθησης. Και μία τέτοια ταινία καλείται να επεξεργαστεί τα σκοτάδια μας, να δώσει φως στις ζοφερές πλευρές μας, στο μυστήριο που ακόμα δεν έχει ξεδιαλυθεί για την αγριότητα της ανθρώπινης φύσης.
Στα δύο διαχρονικά του αριστουργήματα, το Blood and Black Lace και το A Bay of Blood, παρατηρούμε και τα δύο στοιχεία της ανθρώπινης φύσης να ξεδιπλώνονται. Στην πρώτη ταινία κυριαρχεί περισσότερο η πλοκή και λιγότερο η βία. Ένας κατά συρροή δολοφόνος προσπαθεί να βρει ένα χαμένο ημερολόγιο το οποίο αναστατώνει έναν οίκο μόδας. Μία μασκοφορεμένη μορφή σκοτώνει και προκαλεί τρόμου, αποτελώντας την παρθενική μορφή στην οποία στηρίχθηκαν πολλοί διάσημοι κατά συρροή δολοφόνοι ταινιών τρόμου στον πλανήτη που λέγεται κινηματογραφική τέχνη. Η δολοφονία της Tao Li στο μπάνιο είναι για εμένα ανώτερη από την κλασική σκηνή φόνου στο «Ψυχώ», καθιερώνοντας το μπάνιο ως το καινούργιο μέρος που γεννά το φόβο και προκαλεί τρόμου.
Στη δεύτερη η βία και το αίμα κυριαρχεί, καθιστώντας τη την πιο βίαιη ταινία σε ολόκληρη την καριέρα του. Μία ταινία στην οποία χρωστάει ίσως και την ίδια της την ύπαρξη το κλασικό slasher, Friday the 13th. Η βιαιότητα των φόνων, οι οποίοι αποδίδονται με ωμό ρεαλισμό και με έμφαση στο αίμα που χύνεται από τα νεκρά σώματα, καθιστά το ίδιο μία από τις πιο βίαιες ταινίες όχι μόνο του ίδιου αλλά και του Παγκόσμιου Κινηματογράφου.
Ακόμα μία σπουδαία ταινία του αποτελεί το Black Sabbath, τρεις αυτοτελείς ιστορίες με αφηγητή έναν ακόμα σπουδαίο του τρόμου, τον Boris Karloff και βασισμένες σε έργα των Άντον Τσέχωφ και του Aleksey Tolstoy. Με τη δεύτερη ταινία να έχει πρωταγωνίστρια και τη δική μας, Ρίκα Διαλυνά.
Όσο περισσότερο το σκέφτομαι, τόσο περισσότερο αντιλαμβάνομαι πως ο Mario Bava είναι η κορυφή του σινεμά τρόμου. Και νομίζω πως θα παραμείνει για πάντα εκεί, πρωταγωνιστής στον Ιταλικό τρόμο (αλλά και στον κόσμου μου)..
