Πρόκειται για μια σειρά που γεννήθηκε από καθαρό κέφι, μεράκι και…μπόλικο φαγοπότι! Όχι δεν κάνουμε πλάκα αλλά κυριολεκτούμε! Βλέπετε ο δημιουργός αυτής της horror τηλεοπτικής σειράς Mick Garris προσκάλεσε για κρασοκατάνυξη πολλές φορές από το 2002 διάφορα «ιερά τέρατα» της horror σκηνής στο πλαίσιο της προσπάθειάς του να φτιάξει μια δημιουργική σειρά τρόμου υψηλής ποιότητας.
Το «Masters Of Horror» είναι ο καρπός αυτής της σπάνιας και παραγωγικής ένωσης horror δυνάμεων. Διάσημοι και καταξιωμένοι σκηνοθέτες της σκηνής του τρόμου έχουν περιποιηθεί σκηνοθετικά τα επεισόδια της σειράς, η οποία προβλήθηκε στο αμερικάνικο δίκτυο Showtime από το 2005 μέχρι και το 2007. Τα ονόματα σκηνοθετών που συναντάμε προκαλούν δέος! Οι John Carpenter, Dario Argento, Stuart Gordon, Tobe Hooper, John Landis, Takashi Miike, Larry Cohen, Tom Holland, Joe Dante, Don Coscarelli κ.α. καθώς και ο ίδιος ο Mick Garris προσφέρουν το ταλέντο τους στις επιταγές του τρόμου μέσα από τις τρομακτικές και ιδιαίτερα αιματοβαμμένες ιστορίες της τηλεοπτικής αυτής ανθολογίας.
Τα επεισόδια συχνά προέρχονται από ιστορίες σπουδαίων συγγραφέων του τρόμου και του φανταστικού όπως οι H.P. Lovecraft, Edgar Allan Poe, Clive Barker, Richard Matheson, F. Paul Wilson κ.α. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι μιλάμε για ένα τεράστιο από άποψη σύλληψης εγχείρημα που έχει πολύ ψωμί και δεν θα μπορούσε να αφήσει αδιάφορο κανέναν horror fan. Ας δούμε όμως τι έχουν να μας πουν οι δύο ξεχωριστοί κύκλοι του «Masters of Horror».
1ος Κύκλος
Αποτελούμενος από 13 επεισόδια διάρκειας σχεδόν μίας ώρας, ο πρώτος κύκλος στέκεται σε υψηλότατα standards χαρίζοντας πολυάριθμες στιγμές γνήσιου τρόμου και πλούσιων λουτρών αίματος. Η έμπνευση είναι διάχυτη στη σκηνοθεσία (αλίμονο!) και στο σενάριο ενώ εκτός από καθαρόαιμα horror στοιχεία, ενίοτε κάνουν την εμφάνισή τους ισορροπημένα κωμικά στοιχεία (Homecoming), fantasy στοιχεία (Deer Woman), οι πολεμικές τέχνες (Incident On and Off a Mountain Road) ενώ δεν απουσιάζει και η επιστημονική φαντασία ή τα μετα-αποκαλυπτικά μοτίβα όπως στο επεισόδιο «Dance of the Dead» όπου πρωταγωνιστεί μεταξύ άλλων ένας απολαυστικός Robert Englund!
Τα καλύτερα επεισόδια του κύκλου είναι κατά τη γνώμη μου τα εξής:
– Cigarette Burns (8ο επεισόδιο) του John Carpenter: Ένας σκηνοθέτης αναζητά ένα φιλμ που θεωρείται χαμένο και φημολογείται ότι όσοι το είδαν έγιναν ψυχοπαθείς με φονικές τάσεις.
– Deer Woman (7ο επεισόδιο) του John Landis: Ένας ντετέκτιβ αναζητά μια γυναίκα-ελάφι της ινδιάνικης λαογραφίας που θεωρείται υπεύθυνη για μια σειρά φόνων -αντρών κυρίως- που μαστίζουν την περιοχή.
– Pick Me Up (11ο επεισόδιο) του Larry Cohen: Οι επιβάτες ενός επαρχιακού λεωφορείου γίνονται υποψήφια θύματα δύο αντιμαχόμενων serial killers.
– Jenifer (4ο επεισόδιο) του Dario Argento: Ένας αστυνομικός σώζει τη ζωή μιας παραμορφωμένης κοπέλας αλλά αυτή τον μπλέκει σε ένα άλυτο κουβάρι νέων φόνων και αιματοβαμμένων καταστάσεων.
– Imprint (13ο επεισόδιο) του Takashi Miike: Στη Βικτωριανή εποχή ένας Αμερικανός επιστρέφει σ’ ένα ιαπωνικό νησί για να ξαναβρεί μια πόρνη που είχε ερωτευτεί πριν από μερικά χρόνια αλλά έρχεται αντιμέτωπος με συνταρακτικές και πολύ τρομακτικές εκπλήξεις. Το εν λόγω επεισόδιο δεν προβλήθηκε ποτέ στο Showtime καθώς θεωρήθηκε υπερβολικά βίαιο και ακραίο! Όντως έτσι είναι!
Η πιο αδύναμη στιγμή νομίζω πως εντοπίζεται στο 5ο επεισόδιο (Chocolate) του δημιουργού της σειράς Mick Garris. Δεν είναι κακό επεισόδιο απλά δεν έχει την δυναμική και την έμπνευση που συναντάμε στα περισσότερα επεισόδια.
Οι ερμηνείες στα περισσότερα επεισόδια είναι το λιγότερο ικανοποιητικές και όπου χρειάζεται έχουν προσαρμοστεί στο λιγότερο ή περισσότερο ανάλαφρο κλίμα. Το gore αφθονεί σε πολλά επεισόδια ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις που το αιματηρό θέαμα απαιτεί γερό στομάχι για να χωνευτεί.
Αξιοπρεπή είναι και τα ειδικά εφέ (με λίγες εξαιρέσεις) ενώ το αποκορύφωμα βρίσκεται στο 10ο επεισόδιο (Sick Girl) όπου οι μεταμορφώσεις ανθρώπων σε τερατώδη ανθρωποειδή έντομα είναι εντυπωσιακές και μας φέρνουν στο νου μεγάλες body horror στιγμές όπως η «Μύγα» του Cronenberg.
Βαθμολογία:
2ος Κύκλος
Και ο δεύτερος κύκλος αποτελείται από 13 επεισόδια εξηντάλεπτης διάρκειας με μια εξαίρεση. Το τελευταίο επεισόδιο (Dream Cruise) εμφανίστηκε ως εξηντάλεπτο στην τηλεόραση αλλά η κυκλοφορία του σε DVD περιέχει την ενενηντάλεπτη έκδοση παρότι στο οπισθόφυλλο αναγράφεται λανθασμένα η εξηντάλεπτη.
Η γενικότερη εντύπωση που αφήνει η δεύτερη σεζόν είναι αυτής της μικρής πτώσης στη συνολική ποιότητα των επεισοδίων. Αν και περιέχει μερικά πραγματικά εξαιρετικά επεισόδια, συναντάμε περισσότερες αδιάφορες στιγμές, ευτυχώς όμως όχι τόσες πολλές ώστε να πλήξουν σημαντικά τη σεζόν.
Τα καλύτερα επεισόδια του δεύτερου κύκλου κατ’ εμέ είναι τα ακόλουθα:
– Family (2ο επεισόδιο) του John Landis: Ένας φαινομενικά φιλήσυχος εργένης που ζει σε μια επαρχιακή αμερικάνικη πόλη κρύβει ένα διεστραμμένο μυστικό: φτιάχνει εικονική οικογένεια από τους σκελετούς των ανθρώπων που σκοτώνει και πρόσφατα έχει βάλει στο μάτι ένα νεαρό ζευγάρι που μετακόμισε δίπλα του.
– Sounds Like (4ο επεισόδιο) του Brad Anderson: Ένας μεσήλικας χτυπημένος από τη μοίρα ανακαλύπτει ότι η αίσθηση της ακοής του έχει επικίνδυνα οξυνθεί κι αυτό τον οδηγεί εκτός εαυτού με αιματηρές συνέπειες…
– Pelts (6ο επεισόδιο) του Dario Argento: Ένας έμπορος γούνας προσπαθεί να φτιάξει την τέλεια γούνα για να κερδίσει τη γυναίκα που ποθεί. Όταν όμως παίρνει δέρμα από τα ρακούν ενός μυστηριώδους «ιερού» τόπου τα δέρματα απαντούν με αιματηρό τρόπο σ’ αυτούς που τα επεξεργάζονται ή τα χρησιμοποιούν.
– Right To Die (9ο επεισόδιο) του Rob Schmidt: Η σύζυγος ενός άντρα πέφτει σε κώμα με το δέρμα της καμένο ολοσχερώς ύστερα από τροχαίο δυστύχημα. Κι ενώ ο ίδιος εξετάζει το ενδεχόμενο να την αφήσει να πεθάνει συντηρώντας παράλληλα έναν παράνομο ερωτικό δεσμό, το ανήσυχο πνεύμα της συζύγου αντιδρά με βίαιο τρόπο!
– The Black Cat (11ο επεισόδιο) του Stuart Gordon: Πρόκειται για μία ακόμα μεταφορά στην οθόνη του ομότιτλου αριστουργήματος του Edgar Alan Poe. Σε αυτή την αξιοπρεπέστατη μεταφορά πρωταγωνιστεί ο ατσαλάκωτος Jeffrey Combs ενσαρκώνοντας τον Poe ο οποίος αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα αλλά και προσωπικά καθώς η σύζυγός του ταλαιπωρείται από βαριά ασθένεια. Ταυτόχρονα ο μαύρος γάτος της συζύγου κάνει τη ζωή του συγγραφέα μαρτύριο και είτε θα τον αναγκάσει να προβεί σε μοιραίες πράξεις είτε θα τον παρακινήσει να γράψει την θρυλική ομότιτλη ιστορία του.
Η πιο αδύναμη στιγμή βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο 1ο επεισόδιο «The Damned Thing» (του Tobe Hooper) και στο 10ο «We All Scream For Ice Cream» (του Tom Holland) χωρίς κανένα απ’ αυτά να είναι εντελώς κακό. Άνιση εικόνα παρουσιάζει το 3ο επεισόδιο (The V World) όπου ο βετεράνος Michael Ironside υποδύεται πειστικά τον βρικόλακα. Το πρώτο μισό είναι σκοτεινό και φουλ τρομακτικό αλλά η συνέχεια κατεβάζει στροφές αφήνοντας ημιτελή την φιλότιμη προσπάθεια των Ernest R. Dickerson και Mick Garris.
Το πιο τρελό επεισόδιο από άποψη σύλληψης είναι το συμπαθητικό «The Washingtonians» του Peter Medak (12ο επεισόδιο) όπου ένας οικογενειάρχης ανακαλύπτει ένα γράμμα το οποίο αποδεικνύει ότι ο George Washington και οι συνεργάτες του ήταν στην πραγματικότητα κανίβαλοι! Η συνέχεια του επεισοδίου με τη μυστική οργάνωση κανιβάλων που θέλουν να προστατέψουν το μυστικό πάση θυσία και το ξεκαρδιστικό τελείωμα με αναφορά στον George W. Bush κλέβουν την παράσταση χωρίς το επεισόδιο να είναι το καλύτερο σε καμία περίπτωση.
Το gore, όπως και στον πρώτο κύκλο, εκτινάσσεται και εδώ στα ύψη. Τέλος οι συμμετοχές αστέρων της κοινωνίας του θεάματος όπως οι Ron Perlman (Pro-Life) και Meat Loaf (Pelts) καθιστούν τον κύκλο αρκετά πικάντικο!
Βαθμολογία:
Συμπέρασμα
Συμπερασματικά, όλη αυτή η σπουδαία προσπάθεια των «horror masters» απέδωσε καρπούς και μπορεί να σταθεί επάξια δίπλα σε παλιότερες θρυλικές σειρές τρόμου με μορφή ανθολογίας. Το «Masters of Horror» θα καλύψει τις προσδοκίες των φίλων της σκηνής παρά τις σποραδικές αδυναμίες του. Η αίσθηση ότι «περιμέναμε περισσότερα» απ’ όλους αυτούς τους horror αστέρες ναι μεν υπάρχει (κυρίως στον δεύτερο κύκλο) και πρέπει να συνυπολογιστεί στην αξιολόγησή μας. Όμως αν λάβουμε υπόψη ότι πολλές από τις παλιές καραβάνες των συμμετεχόντων κινηματογραφιστών βρίσκονται στη δύση της καριέρας τους και όχι στην top στιγμή τους, το αποτέλεσμα ήταν κάτι παραπάνω από απλά ικανοποιητικό.
