Η ώρα πέρασε, δώδεκα η ώρα στο ρολόι ενός απομονωμένου πύργου στην Τρανσυλβανία της Ρουμανίας.
Ένα δωμάτιο με παράθυρα κλειστά, ένα γραφείο με ένα μελανοδοχείο, ένα σημείωμα και ένα βιβλίο αποτελούν αυτό το νεκρό τοπίο που θυμίζει πίνακα του Πολ Σεζάν.
Αράχνες υφαίνουν ιστούς σε τοίχους, δεν υπάρχει ρανίδα φωτός πουθενά.
Το άδειο τοπίο συμπληρώνει η παρουσία ενός μακρόστενου μπαούλου, το οποίο με ένα μυαλό που μοιάζει πιο τρομακτικό, θα πήγαινε στον ορισμό της νεκροφόρας.
Όσο η νύχτα γίνεται πιο έντονη, μία απειλητική ησυχία απλώνεται σε ένα άδειο σπίτι.
Άξαφνα, η πόρτα του μπαούλου δείχνει να κουνιέται. Υπάρχει άνθρωπος που ζει κρυμμένος από το φως, εξοστρακισμένος από τη συναναστροφή με ανθρώπους;
Μία μορφή ξεπετάγεται που δεν ταιριάζει με την εμφάνιση που έχουμε συνδυάσει πως έχει ένας άνθρωπος.
Μάτια πιο ξεπεταγμένα, δόντια που εξέχουν από το στόμα με διαφορετικό σχήμα από εκείνο της ανθρώπινης οδοντοστοιχίας και μία οντότητα με μαύρα ρούχα.
Ο Κόμης Δράκουλας με τη μορφή του αθάνατου Μπέλα Λουγκόζι αποτελεί μία από τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες του Κινηματογράφου.
Διψασμένος για αίμα, η αποκρουστική του μορφή επιβεβαιώνει τις αφηγήσεις που χάνονται στο βάθος των χρόνων για την εμφάνιση του βαμπίρ.
Ο Μπέλα Λουγκόζι με τη μπέρτα, την άγρια όψη, τη μαύρη ενδυμασία αποτελεί μία από τις πιο διάσημες φιγούρες στο κινηματογραφικό είδος του τρόμου. Σε μία εποχή που ο τρόμος δεν προσπαθούσε να γεννηθεί από ακραία εφέ, ο θεατής ανακάλυπτε εκείνη την κινηματογραφική αίσθηση του τρόμου που είναι τόσο κατανοητή, πειστική και γήινη, ακόμα και αν ο Δράκουλας αφορά ένα πλάσμα που ξεπερνά την ανθρώπινη διάσταση.
Ο άνθρωπος που δήλωνε ότι έγινε τυχαία ηθοποιός και ότι θα μπορούσε απλά να έχει γίνει υδραυλικός, έμεινε στην ιστορία σε έναν ρόλο που λειτούργησε και αντίστροφα. Τον καταξίωσε και τον εγκλώβισε παράλληλα.
Ο Λουγκόζι θα έπρεπε πάντοτε να υποδύεται ρόλους σχετικούς με αυτόν, όπως σε πολλές πιο πρόχειρες παραγωγές που τον δείχνει να περπατά στις μύτες των ποδιών του, να ανεβαίνει σιγανά τις σκάλες και να μεταμορφώνεται τη νύχτα σε έναν κίνδυνο για τη ζωή των ανθρώπων.
Όλες οι ταινίες που έπαιξε κινούνταν σε αυτό το μοτίβο, μην επιτρέποντας στον ίδιο να ξεδιπλώσει το ταλέντο του και σε άλλους διαφοροποιημένους ρόλους.
Ωστόσο, ο ρόλος του Δράκουλα του χάρισε την αθανασία, η μορφή του έγινε συνώνυμη με ένα πλάσμα που συναντάται στους περισσότερους λαούς και γεννήθηκε μέσα από λαϊκούς μύθους που εδραίωσαν την πίστη σε πλάσματα που ξυπνάνε το βράδυ και πίνουν αίμα για να τραφούν.
Ο Κόμης Δράκουλας του Μπραμ Στρόκερ εδραίωσε τον μύθο του Δράκουλα και μέσα από τη μνημειώδη ερμηνεία του Λουγκόζι και αργότερα του Κρίστοφερ Λι, εδραίωσαν τη μορφή του όχι μόνο στον Κινηματογράφο, αλλά ως μία μορφή της ποπ κουλτούρας.
Ο Λουγκόζι φοβάται το φως, περπατάει στο σκοτάδι, ενδεχομένως να τον τρέπει σε φυγή το σκόρδο. Όπως όλα τα καθαρόαιμα βαμπίρ, ξεδιπλώνει τις δράσεις του τη νύχτα, συνηθίζει να δαγκώνει απαλά το λαιμό των θυμάτων του και να τους αφήνει το ίχνος της δαγκωματιάς του στο λαιμό τους.
Και με αυτό τον τρόπο, καταφέρνει να μείνει στην ιστορία της Έβδομης Τέχνης ως μία από τις πιο τρομακτικές μορφές της..
