Σίγουρα όλοι θα έχετε ακούσει τον όρο snuff με τον οποίο χαρακτηρίζονται διάφορες ταινίες. Snuff film ονομάζεται οποιοδήποτε βίντεο περιέχει πραγματικούς φόνους ανθρώπων χωρίς την χρήση ειδικών εφέ με σκοπό την εμπορική εκμετάλλευση ή την «ψυχαγωγία». Ο όρος πρωτοεμφανίζεται το 1971 στο βιβλίο «The Family: The Story of Charles Manson’s Dune Buggy Attack Battalion» του Αμερικανού συγγραφέα, ακτιβιστή και τραγουδιστή Ed Sanders ο οποίος ισχυρίστηκε ότι η περιβόητη Οικογένεια Manson είχε φτιάξει βίντεο με τους φόνους που διέπραξε.
Ετυμολογικά το snuff προέρχεται από την αρχαία αγγλική λέξη «snithan» που σήμαινε «σφάζω και διαμελίζω» και χρησιμοποιούταν για δεκάδες ή εκατοντάδες χρόνια από τα λαϊκά στρώματα του Λονδίνου. Παρότι έχουν υπάρξει ερασιτεχνικά βίντεο με αληθινούς θανάτους και δολοφονίες, συνήθως δεν θεωρούνται snuff films καθώς δεν είχαν εμπορικό προσανατολισμό.
Αν και υπάρχουν ταινίες γύρω από το concept του snuff από τις αρχές της δεκαετίας του ’60, το πρώτο φιλμ που κατέστησε δημοφιλή στο ευρύ κοινό την συγκεκριμένη έννοια ήταν το «Snuff» του 1976 του Michael Findlay. Πρόκειται για ένα εντελώς παρακμιακό φιλμ που διαφημίστηκε ως snuff εκμεταλλευόμενο την διάδοση της συγκεκριμένης έννοιας και λόγω του ψεύτικου θανάτου μιας ηθοποιού σ’ ένα υποτιθέμενο studio εντός της ταινίας η οποία προκάλεσε πολλές αντιδράσεις και κινητοποιήσεις πολιτών.
Μιας και το snuff γίνεται ολοένα και πιο δημοφιλές ως μοτίβο πλοκής στον νεότερο κινηματογράφο ετοιμάσαμε μια λίστα με τις 10 καλύτερες ταινίες τρόμου (χωρίς ποιοτική σειρά) που καταπιάνονται με την ιδέα του snuff. Στο τέλος βάλαμε και μια bonus ταινία που χρήζει ειδικής μνείας.
1. Peeping Tom – Ο Ηδονοβλεψίας (1960)
Μια από τις σπουδαιότερες ταινίες του κλασικού τρόμου έμελλε να είναι και η πρώτη στον κινηματογράφο που επικεντρώνεται στην έννοια του snuff. Πρόκειται για το εφιαλτικό «Peeping Tom» του Michael Powell στο οποίο ο πρωταγωνιστής-δολοφόνος φτιάχνει «ντοκιμαντέρ» που περιέχουν τα ειδεχθή εγκλήματά του. Ένα καταπληκτικό φιλμ ψυχολογικού τρόμου με φανερή χιτσκοκική επιρροή που αρχικά επικρίθηκε αλλά στη συνέχεια επιβραβεύτηκε για την «ψυχαναλυτική» προσέγγισή του και τελικά καθιερώθηκε ως κλασικό στον horror κινηματογράφο.
Οι έννοιες του φόβου και της ηδονοβλεψίας αποτελούν βασικά θέματα που η εξαιρετική σκηνοθεσία του Powell τα αναδεικνύει στο μέγιστο βαθμό. Για τον ίδιο τον serial killer που υποδύεται άψογα ο γερμανο-αυστριακής καταγωγής ηθοποιός Karlheinz Böhm δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Είναι απλά από τους πιο παρανοϊκούς εγκεφάλους που έχουμε δει. Οι ανατριχιαστικές εκφράσεις του προσώπου των θυμάτων του είναι το αναμενόμενο αποτέλεσμα των νοσηρών πράξεων του. Απαραίτητη η παρακολούθηση του Peeping Tom από κάθε φίλο του ποιοτικού cinema τρόμου.
Σκηνοθεσία: Michael Powell
Σενάριο: Leo Marks
Ηθοποιοί: Karlheinz Böhm, Anna Massey, Moira Shearer
2. Faces of Death – Ο Άνθρωπος, Αυτό το Κτήνος (1978)
Οι παλαιότεροι θα θυμούνται το σοκαριστικό εξώφυλλο της ελληνικής βιντεοκασέτας με τον θανατοποινίτη στην ηλεκτρική καρέκλα που κέντριζε την προσοχή μας όταν επισκεπτόμασταν το ράφι των ταινιών τρόμου στα video clubs. Το «Faces of Death» είναι βασικά μια ταινία τρόμου-ψευδοντοκιμαντέρ με κεντρικό θέμα τον θάνατο ανθρώπων και ζώων. Υποτίθεται ότι ακολουθεί την αφήγηση του Dr. Francis B. Gröss ο οποίος μάς ταξιδεύει σε διάφορα μέρη του κόσμου για να γίνουμε μάρτυρες φρικαλεοτήτων, εκτελέσεων, φονικών, κανιβαλισμών, βιαιοπραγιών εις βάρος ανθρώπων και ζώων κ.α. παίρνοντας έτσι εικόνα των ποικίλων προσώπων του θανάτου.
Ο περιβόητος δόκτορας της ταινίας είναι φυσικά ο παλιός ηθοποιός Michael Charr και τα περισσότερα πλάνα βίαιων σκηνών είναι ψεύτικα εξυπηρετώντας τον shocking χαρακτήρα του φιλμ. Παρόλα αυτά το Faces of Death όσο παρωχημένο κι αν είναι σαν κινηματογραφικό προϊόν έμεινε στην ιστορία για τρεις λόγους: α) Ένα μικρό ποσοστό πλάνων είναι αληθινό όπως οι νεκροψίες στο ξεκίνημα. β) Με έναν πενιχρό προϋπολογισμό 450.000 δολαρίων κατόρθωσε να κάνει περισσότερα από 35 εκατομμύρια δολάρια σε εισπράξεις από προβολές παγκοσμίως χωρίς να υπολογιστούν οι ενοικιάσεις στα video clubs. γ) Γονιμοποίησε πολυάριθμα sequels και αντιγραφές παρά τον παρακμιακό και δυσάρεστο χαρακτήρα του. Αν λοιπόν θέλετε οπωσδήποτε να δείτε ένα φιλμ της mondo horror σκηνής ανατρέξτε στην πιο χαρακτηριστική στιγμή της που δεν είναι άλλη από το Faces of Death.
Σκηνοθεσία: John Alan Schwartz
Σενάριο: John Alan Schwartz
Ηθοποιοί: Michael Carr, Samuel Berkowitz, Mary Ellen Brighton
3. Cannibal Holocaust – Το Ολοκαύτωμα των Καννίβαλων (1980)
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στο συγκεκριμένο «ανοσιούργημα» από την Ιταλία που εκπροσωπεί επάξια την snuff film συνομοταξία. Βρισκόμαστε στην αυγή των 80s και ο Ιταλός σκηνοθέτης Ruggero Deodato παραδίδει μια από τις πιο βίαιες και αμφιλεγόμενες ταινίες τρόμου όλων των εποχών. Το «Cannibal Holocaust» πηγαίνει το επίπεδο της νοσηρότητας ένα σκαλί παραπάνω σε σχέση με παρόμοια φιλμ κανιβαλικής θεματολογίας. Βλέπετε το βίντεο του συνεργείου που εξαφανίστηκε στη ζούγκλα του Αμαζονίου και εντόπισε ένας καθηγητής ανθρωπολογίας περιέχει ό,τι πιο βάρβαρο μπορείτε να φανταστείτε: βίαιους φόνους ανθρώπων και ζώων δοσμένους με ωμό ρεαλισμό που σοκάρει ακόμα και τον πιο σκληρόπετσο θεατή.
Τα παραπάνω οδήγησαν το φιλμ στα δικαστήρια με τον σκηνοθέτη να αναγκάζεται να φέρει τους ηθοποιούς στη δικαστική αίθουσα προκειμένου να αποδείξει ότι είναι ζωντανοί και δεν σκοτώθηκαν στα αλήθεια. Αυτό μπορεί να ισχύει για τους ανθρώπους όχι όμως και για τα δύσμοιρα ζώα που κατακρεουργήθηκαν στην πραγματικότητα για τις «ανάγκες» της ταινίας. Η σοκαριστική θανάτωση 6 ζώων «on screen» προκαλεί αηδία και ο Deodato δήλωσε ότι έχει μετανιώσει γι’ αυτή την επιλογή. Όπως και να ‘χει πάντως το Cannibal Holocaust παραμένει ένα από τα κορυφαία φιλμ τρόμου με κανίβαλους μέχρι σήμερα και από τα πιο προσεγμένα σκηνοθετικά του ιταλικού exploitation κινηματογράφου. Φυσικά δεν θα χάσει ποτέ την θέση του στις λίστες με τα πιο αμφιλεγόμενα φιλμ όλων των εποχών.
Σκηνοθεσία: Ruggero Deodato
Σενάριο: Gianfranco Clerici, Giorgio Stegani
Ηθοποιοί: Robert Kerman, Francesca Ciardi, Perry Pirkanen
4. Videodrome – Βιντεοδρόμιο (1983)
Μια από τις καλύτερες ταινίες τρόμου του David Cronenberg καταπιάνεται μεταξύ άλλων και με την ιδέα snuff. To πρωτοποριακό «Videodrome» ακολουθεί έναν τηλεοπτικό παραγωγό που εντοπίζει ένα πειρατικό πρόγραμμα με απεικονίσεις φόνων και βασανιστηρίων που γίνονται στην πραγματικότητα. Καθώς ο πρωταγωνιστής διεισδύει βαθύτερα στον κόσμο του εν λόγω προγράμματος θα βρεθεί μπροστά σε συνταρακτικές ανακαλύψεις που θέτουν τη ζωή του σε κίνδυνο. Σίγουρα μιλάμε για μια πολύ αλλόκοτη ταινία με λαβυρινθώδη πλοκή. Είναι μια ταινία αρκετά μπροστά για την εποχή της και που η εξέλιξη της τηλεόρασης και του διαδικτύου την καθιστά επίκαιρη.
Όλη η δύναμη του Videodrome βρίσκεται στο πλούσιο περιεχόμενο. Σεναριακή ευρηματικότητα, σουρεαλιστική ατμόσφαιρα, φουτουριστική αισθητική, υποβλητική μουσική, φοβερά πρακτικά εφέ, άφθονο gore και οι απαραίτητες δόσεις του αγαπημένου στον Cronenberg body horror συνθέτουν μια γεμάτη ταινία που καταφέρνει να συνδυάζει έξοχα τα sleaze/exploitation στοιχεία με την «εγκεφαλικότητα» και τους ηθικούς προβληματισμούς. Και φυσικά μην ξεχνάμε τον πάντα απολαυστικό James Woods που εδώ στο ρόλο του παραγωγού δίνει μια αξέχαστη ερμηνεία όπως και η προκλητική Deborah Harry. Το διαχρονικό σύνθημα “Death to Videodrome! Long live the New Flesh!” σφραγίζει ιδανικά και ιδεολογικά αυτή την μοναδική ταινία του «βαρόνου του αίματος».
Σκηνοθεσία: David Cronenberg
Σενάριο: David Cronenberg
Ηθοποιοί: James Woods, Debbie Harry, Sonja Smits
5. Guinea Pig: Flower of Flesh & Blood (1985)
Άλλη μια ταινία που κατέχει ξεχωριστή θέση στη λίστα μας. Ο λόγος για το ιαπωνικό «Flower of Flesh and Blood» του Hideshi Hino, δεύτερο μέρος της σειράς ταινιών ακραίου gore υπό την γενική ονομασία «Guinea Pig». Μιλάμε ουσιαστικά για ταινία μικρού μήκους που φτάνει τα 42 λεπτά και το μόνο που δείχνει είναι έναν παρανοϊκό ντυμένο σαμουράι να διαμελίζει σε ένα κρεβάτι μια κοπέλα που απήγαγε. Μέσα από νοσηρούς μονολόγους την ώρα του αποτρόπαιου έργου του μαθαίνουμε ότι ο φονιάς σκοπεύει να προσθέσει τα «λουλούδια της σάρκας και του αίματος» στη μακάβρια συλλογή του.
Κι όμως αυτό που κάνει την ταινία «ιστορική» είναι τα γεγονότα έξω απ’ αυτήν! Τα απίστευτα ρεαλιστικά ειδικά εφέ των σκηνών διαμελισμού τράβηξαν την προσοχή του διάσημου ηθοποιού Charlie Sheen ο οποίος το 1991 κατήγγειλε την ταινία με αποτέλεσμα να κινητοποιηθεί μέχρι και το FBI πραγματοποιώντας σχετική έρευνα. Τελικά αποδείχτηκε ότι δεν υπήρξε πραγματικός φόνος αφού οι υπεύθυνοι της παραγωγής εξήγησαν τα ρεαλιστικά εφέ στο ντοκιμαντέρ του 1986 «Making of Guinea Pig». Πέρα απ’ αυτά, η αρρωστημένη και φουλ αιματοβαμμένη αυτή ταινία συστήνεται μόνο στους αμετανόητους λάτρεις του splatter (που δεν είναι και λίγοι εδώ που τα λέμε) καθώς θέλει πραγματικά πολύ γερό στομάχι για να την δει κανείς. Εμείς σας προειδοποιήσαμε…
Σκηνοθεσία: Hideshi Hino
Σενάριο: Hideshi Hino
Ηθοποιοί: Hiroshi Tamura, Kirara Yûgao
6. Henry: Portrait of a Serial Killer – Χένρι, Το Πορτρέτο ενός Δολοφόνου (1986)
Το πρώτο ενδιαφέρον στοιχείο του Henry: Portrait of a Serial Killer είναι ότι βασίζεται σε δύο πραγματικούς κατά συρροή δολοφόνους, τους Henry Lee Lucas και Otis Toole που συγκλόνισαν τις ΗΠΑ τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 με τις κτηνώδεις δολοφονίες που διέπραξαν. Το δεύτερο αφορά τις ημερομηνίες κυκλοφορίας αφού το φιλμ επρόκειτο αρχικά να κυκλοφορήσει το 1986 αλλά το κατάφερε το 1990 λόγω των προβλημάτων με τη λογοκρισία που δημιούργησε η αποκρουστική εικόνα του δυσκολεύοντας την εύρεση διανομέα. Προηγουμένως είχε προβληθεί σε κάποια φεστιβάλ κινηματογράφου μόνο.
Γενικά μιλάμε για μια από τις πιο αποτρόπαιες ταινίες με serial killers στο cinema τρόμου. Ο ανελέητος Henry μαζί με τον βοηθό του Otis σπέρνουν τον τρόμο στους δρόμους του Σικάγο εξολοθρεύοντας με βίαιες μεθόδους και ευρηματικό σαδισμό ανυποψίαστα θύματα, ξεκληρίζοντας ακόμα και ολόκληρες οικογένειες! Κάποια στιγμή βιντεοσκοπούν το ειδεχθές έργο τους απολαμβάνοντάς το αργότερα από το διαμέρισμά τους. Κάπου εδώ λοιπόν έρχονται και τα στοιχεία snuff, γεγονός που καθιστά απαραίτητη την ένταξη της ταινίας στο αφιέρωμα. Η νοσηρή ατμόσφαιρά, το εφιαλτικό μουσικό θέμα και η δυναμική ερμηνεία του Michael Rooker στο ρόλο του Henry είναι μερικά από τα highlights που σε σημαδεύουν.
Σκηνοθεσία: John McNaughton
Σενάριο: Richard Fire, John McNaughton
Ηθοποιοί: Michael Rooker, Tracy Arnold, Tom Towles
7. Mute Witness – Σιωπηλή Μάρτυρας (1995)
To «Mute Witness» είναι ένα ξεχασμένο αλλά ανέλπιστα καλό φιλμ τρόμου από τα μέσα των αδικημένων 90s. Η ιδιαιτερότητά του είναι ότι γυρίστηκε στη Ρωσία, κυρίως με ντόπιο, ρωσικό επιτελείο ηθοποιών. Καταπιάνεται κι αυτό με το θέμα «snuff film» και των υποτιθέμενων αληθινών φόνων που γίνονται σ’ αυτά. Αυτή την φρικτή πραγματικότητα ανακαλύπτει η όμορφη Ρωσίδα Marina Zudina στο ρόλο της μουγκής Billy η οποία αφού υπήρξε μάρτυρας ενός φόνου σε snuff ταινία, προσπαθεί να ξεφύγει από τους δολοφόνους που την αντιλήφθηκαν και να πείσει τις δύσπιστες αστυνομικές αρχές ότι πράγματι συνέβη ο εν λόγω φόνος.
Η ταινία είναι εξαιρετικά συναρπαστική και σε κρατάει αγχωμένο μέχρι το τέλος. Το κορυφαίο highlight είναι η αγωνιώδης σεκάνς καταδίωξης της πρωταγωνίστριας στις εγκαταστάσεις του κινηματογραφικού studio, μια από τις καλύτερες που έχουμε δει σε ταινία τρόμου. Στα συν η συμμετοχή έκπληξη του μεγάλου Άγγλου ηθοποιού Alec Guinness (Lawrence of Arabia, The Bridge on the River Kwai κλπ.) που φιγουράρει ως ο μυστηριώδης guest star του φιλμ. Τσεκάρετέ το.
Σκηνοθεσία: Anthony Waller
Σενάριο: Anthony Waller
Ηθοποιοί: Marina Zudina, Fay Ripley, Evan Richards
8. Τhesis – Tesis (1996)
Πρόκειται για το αξιοπρόσεκτο ντεμπούτο του Alejandro Amenabar, του χαρισματικού σκηνοθέτη του «The Others». Εδώ ο ισπανοχιλιανός καταπιάνεται το θέμα των snuff ταινιών μέσω μιας φοιτήτριας κινηματογράφου σε πανεπιστήμιο της Μαδρίτης. Η κοπέλα βρήκε τον καθηγητή της νεκρό σε μια αίθουσα της σχολής ενώ παρακολουθούσε μια ταινία από την ταινιοθήκη του πανεπιστημίου. Η φοιτήτρια βλέπει την ταινία με έναν συμφοιτητή της και ανακαλύπτουν ότι η κοπέλα που ξυλοκοπείται και δολοφονείται σ’ αυτήν ήταν φοιτήτρια στη σχολή τους και είχε εξαφανιστεί μυστηριωδώς πριν από δύο χρόνια. Η φοιτήτρια ερευνά βαθύτερα την υπόθεση θέτοντας τη ζωή της σε κίνδυνο καθώς όποιος διέπραξε το ειδεχθές έγκλημα στο snuff film, δεν φαίνεται να βρίσκεται και πολύ μακριά.
Γενικά η δουλειά του Amenabar είναι ενδιαφέρουσα και εμπνευσμένη. Ο προικισμένος σκηνοθέτης γεμίζει το φιλμ του με σκοτεινή ατμόσφαιρα, μυστήριο, σασπένς καθώς και ένα ρεαλιστικό κλίμα απαισιοδοξίας που αγγίζει τον θεατή. Ενίοτε μάς φιλοδωρεί με αληθινές τρομάρες όπως στην αγωνιώδη σεκάνς που οι δύο φοιτητές αναζητούν απεγνωσμένα διέξοδο από ένα υπόγειο της σχολής τους. Βέβαια δεν είναι όλα τόσο προσεγμένα αφού η ταινία έχει και μερικές αδυναμίες με κυριότερες το παραφουσκωμένο σενάριο και την αχρείαστα μεγάλη διάρκεια. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι μιλάμε για ντεμπούτο και ως τέτοιο τα πάει μια χαρά.
Σκηνοθεσία: Alejandro Amenabar
Σενάριο: Alejandro Amenabar
Ηθοποιοί: Ana Torrent, Fele Martínez, Eduardo Noriega
9. Vacancy – Αδιέξοδο (2007)
Άλλη μια αξιόλογη ταινία τρόμου που εκπροσωπεί την ιδέα του snuff είναι το «Vacancy» του ουγγρικής καταγωγής σκηνοθέτη Nimród Antal (Predators, Metallica Through the Never). Περιστρέφεται γύρω από τον δραματικό αγώνα επιβίωσης ενός ζευγαριού, το οποίο ανακαλύπτει ότι στο motel που διαμένει γυρίζονται snuff ταινίες με θύματα τους επισκέπτες. Τώρα είναι σειρά του εν λόγω ζευγαριού να «πρωταγωνιστήσει» στις αρρωστημένες ταινίες των ιδιοκτητών του motel εκτός αν καταφέρει να διαφύγει.
Με ατού τους διάσημους stars Luke Wilson/Kate Beckinsale στο ρόλο του πρωταγωνιστικού ζεύγους το «Vacancy» κρατάει ευχάριστη παρέα στον μέσο horror θεατή παρά τα κλισέ και τον ψιλοπροβλέψιμο χαρακτήρα του. Σε αντίθεση με τις περισσότερες ταινίες γύρω από το snuff το παρόν φιλμ είναι στερημένο από πλούσια λουτρά αίματος. Ωστόσο σε αποζημιώνει με το έντονο σασπένς και τον γρήγορο ρυθμό του ενώ μένουμε ικανοποιημένοι και από την επαρκή ανάδειξη της έννοιας του snuff που παρουσιάζεται ολοκληρωμένα ξεκινώντας από την αρχή (την καταγραφή της βίας) μέχρι το τέλος του (την πώλησή ταινιών σε «προμηθευτές»). Επίσης μας άρεσε και ο Frank Whaley (Pulp Fiction) στο ρόλο του αλλόκοτου πανδοχέα που εδώ δείχνει να πατά κάπως καλύτερα από τους δύο συμπρωταγωνιστές του. Όσο για το «Vacancy 2: The First Cut» που ακολούθησε το 2008 ως prequel του Vacancy δεν χρειάζεται να ασχοληθείτε καθώς είναι εμφανώς υποδεέστερο.
Σκηνοθεσία: Nimród Antal
Σενάριο: Mark L. Smith
Ηθοποιοί: Kate Beckinsale, Luke Wilson, Frank Whaley
10. A Serbian Film (2010)
Ό, τι κι αν πεις κανείς δεν είναι αρκετό για να περιγράψει αυτό το αξεπέραστο σε προκλητικότητα και νοσηρότητα φιλμ τρόμου από την κοντινή μας Σερβία. Το τερατώδες «A Serbian Film» έχει μόνιμα στρογγυλοκαθίσει στις απανταχού λίστες με τα πιο απαγορευμένα φιλμ στον παγκόσμιο κινηματογράφο. Αφηγείται την ιστορία του Milos, ενός Σέρβου μεσήλικα και πρώην πορνοστάρ που για να ενισχύσει οικονομικά την οικογένειά του δέχεται να συμμετάσχει σε ένα «καλλιτεχνικό» φιλμ του οποίου όμως ο σκηνοθέτης δεν αποκαλύπτει το σενάριο. Σύντομα ο ανυποψίαστος άνδρας θα βρεθεί παγιδευμένος στα δίχτυα του διεστραμμένου σκηνοθέτη και των μπράβων του που κινηματογραφούν snuff films με βιασμούς, παιδεραστίες, νεκροφιλίες, βασανιστήρια και αποτρόπαιες δολοφονίες των ηθοποιών με τον Milos να είναι άθελά του πρωταγωνιστής στο σιχαμερό θέαμα.
Το «A Serbian Film» προκάλεσε δικαιολογημένα διεθνή κατακραυγή με το αρρωστημένο και ηθικά απαράδεκτο περιεχόμενό του. Σε πολλές χώρες απαγορεύτηκε ενώ σε άλλες κυκλοφόρησε σε λογοκριμένες εκδόσεις. Οι fans του ακραίου exploitation κινηματογράφου ενδεχομένως θα το βρουν ενδιαφέρον ενώ άλλοι απλά θα αηδιάσουν κατακεραυνώνοντας τους φιλικά προσκείμενους στο σπάνιο αυτό ανοσιούργημα. Ανεξάρτητα από την στάση που θα κρατήσει κανείς για το φιλμ, η αλήθεια είναι ότι αν εξαιρέσουμε 2-3 δύσκολες περιπτώσεις με παιδιά, οι υπόλοιπες σκηνές σεξουαλικής βίας και αιματοκυλίσματος δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί. Η ωμότητά τους είναι ίδια με αντίστοιχες σκηνές άλλων ταινιών. Απλά εδώ ο δείκτης του σοκ ανεβαίνει κι από το θέμα του snuff που εντάχτηκε στην πλοκή της ταινίας.
Σκηνοθεσία: Srdjan Spasojevic
Σενάριο: Srdjan Spasojevic, Aleksandar Radivojevic
Ηθοποιοί: Srdjan ‘Zika’ Todorovic, Sergej Trifunovic, Jelena Gavrilovic
Bonus Snuff Gem:
The Last House on Dead End Street – Το Καταραμένο Σπίτι (1977)
Όσο άγνωστο είναι στο ευρύ κοινό (ειδικά στο ελληνικό), άλλο τόσο άρρωστο και διαστροφικό είναι σαν φιλμ κατέχοντας περίοπτη θέση στο αφιέρωμά μας. Ο λόγος για το «The Last House on Dead End Street» του Roger Watkins που θα μπορούσε να αποτελέσει την απόλυτη σημαία των παρακμιακών snuff ταινιών τρόμου. Αυτό το λέμε για διάφορους λόγους. Ο κυριότερος είναι ότι οι συντελεστές δεν ήταν γνωστοί στο ευρύ κοινό για πολλά χρόνια με τα ψευδώνυμα να έχουν αντικαταστήσει τα αληθινά ονόματα στα credits. Η σκοτεινή αυτή φύση της ταινίας τροφοδότησε τις φήμες ότι επρόκειτο για αληθινή snuff ταινία με πραγματικούς φόνους. Μέχρι τουλάχιστον το 2000 όπου ο δημιουργός του φιλμ Roger Watkins γνωστοποίησε σε message boards στο internet ότι αυτός σκηνοθέτησε την ταινία.
Άλλο αξιοσημείωτο στοιχείο είναι ότι διάρκεια της ταινίας αρχικά έφτανε σχεδόν τις 3 ώρες και έφερε τον τίτλο The Cuckoo Clocks of Hell. Με αυτόν τον τίτλο προβλήθηκε το 1973 σε cinema του Σικάγο και της Νέας Υόρκης προκαλώντας βίαιες αντιδράσεις. Το 1974 επαναπροβλήθηκε ως The Fun House για να καταλήξει με περιορισμένη διάρκεια (77 λεπτά) στην οριστική της μορφή το 1977 με τον τίτλο The Last House on Dead End Street εκμεταλλευόμενη τη φήμη της ταινίας του Wes Craven «The Last House on the Left» (1972) που φέρει παρόμοιο τίτλο. Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από έναν διεστραμμένο κακοποιό και πορνογράφο που για να εκδικηθεί την κοινωνία για την ενός χρόνου φυλάκισή του αποφασίζει να γυρίσει με τη βοήθεια περιθωριακών ατόμων snuff film με απίστευτα βίαιο περιεχόμενο.
Ένας ακόμα λόγος για τον οποίο τονίζουμε την ιδιαίτερη θέση του φιλμ στο αφιέρωμά μας δεν είναι μόνο ότι πραγματεύεται καθαυτό το θέμα του snuff αλλά και επειδή το κάνει με τόσο ξεχωριστό τρόπο σοκάροντας τον πρώτο τυχόντα που θα βρεθεί στο διάβα του. Διότι το περιεχόμενο των ταινιών που φτιάχνει ο παρανοϊκός πρωταγωνιστής (υποδυόμενος από τον ίδιο τον σκηνοθέτη) περιέχει ρεσιτάλ σεξουαλικών και αιματηρών ακροτήτων με αποκορύφωμα τον ανατριχιαστικό διαμελισμό μιας γυναίκας με πριόνια και κλαδευτήρια. Το παραλήρημα βίας πλαισιώνεται από αλλόκοτες μάσκες, νοσηρά γνωμικά και χορωδιακή μουσική πλάθοντας μια ιδιόμορφη ατμόσφαιρα αρρωστημένου σουρεαλισμού και νοσηρής θρησκευτικότητας που παραπέμπει στους φόνους του Manson και της σπείρας του. Η κακή ποιότητα ήχου και εικόνας ενισχύει το κλίμα σαπίλας αλλά σε καμία περίπτωση το έργο δεν ανήκει στην κατηγορία σκουπιδιών όπως το «Snuff» του 1976. Αποτελεί μοναδική εμπειρία που κάθε φίλος του ακραίου cinema πρέπει να βιώσει.
Σκηνοθεσία: Roger Watkins
Σενάριο: Roger Watkins
Ηθοποιοί: Roger Watkins, Ken Fisher, Bill Schlageter
