Η ανθρώπινη ματαιοδοξία έχει, τελικά, όρια;
Ο Φάουστ στο ομώνυμο έργο του Γκαίτε πουλάει την ψυχή του στο διάβολο για να κερδίσει ξανά την αίσθηση και την ευλογία της νιότης και της σφριγηλότητας.
Στην εποχή μας, η εμμονή τη διατήρηση της νεότητας εμφανίζεται πιο έκδηλη, διότι πλέον η Επιστήμη βοηθάει σε μεγάλο βαθμό να έχουμε μία φρέσκια εμφάνιση εις πείσμα του χρόνου που διαβρώνει τα πάντα.
Σε κανέναν δεν αρέσει η ιδέα της φθοράς, αλλά μέχρι ποιο βαθμό θα έφτανε κάποιος προκειμένου να αντιστρέψει τη φυσική νομοτέλεια των πραγμάτων;
Έρχεται η Κοραλί Φαρζό επτά χρόνια μετά το Revenge και ασκεί έντονη κριτική και σάτιρα με το The Substance, ταινία που επαναφέρει την μοιραία Demi Moore στο κινηματογραφικό προσκήνιο, με την ίδια να δίνει την ίσως καλύτερη ερμηνεία στα 61 της χρόνια.
Ειρωνικό ότι πρωταγωνίστρια είναι μία ηθοποιός, η οποία ενδεχομένως αξιοποίησε την ουσία και βρέθηκε πολλές φορές αντικείμενο σχολιασμού για τις επεμβάσεις στο πρόσωπο.
Περισσότερο από ταινία τρόμου, η Ουσία είναι ένας κοινωνικός σχολιασμός απέναντι στην εξοντωτική πίεση που δέχονται γυναίκες του θεάματος -και όχι μόνο -ώστε να παραμένουν νέες, δροσερές και λαμπερές.
Η ανθρώπινη ματαιοδοξία που τραυματίζεται από το πέρασμα του χρόνου, προσπαθεί να αναχαιτίσει την παντοδυναμία του, όσο και αν γνωρίζει πως στο τέλος εκείνος θα πει την τελευταία λέξη.
Γενναίες δόσεις body horror, άφθονο αίμα και ένα τέλος ολίγον κουλό και ανούσιο; περισσότερο από αυτά μία παρωδία για τα στάνταρ ομορφιάς της βιομηχανίας του θεάματος απέναντι στις γυναίκες, επιθυμώντας να δημιουργήσει με ακραίες σκηνές πρόκλησης και βίας αποστροφή.
Η Moore στα 61 της παραδίδει την ίσως καλύτερη ερμηνεία της και μέσα σε ένα φεμινιστικό μπλέντερ ανακατεύει προσωπική ματαιοδοξία, βιομηχανικές απαιτήσεις, την ανάγκη μας να μη θέλουμε να αποχωριστούμε το γλυκό πουλί της νιότης.
Από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, αξίζει παρακολούθησης, σε αυτή την περίπτωση έχουμε την προσπάθεια παρωδίας και απομυθοποίησης στερεοτύπων που διαχρονικά στέκουν ως άκαμπτοι δικαστές και βασανιστές της ευχαρίστησης της ζωής και της καλλιέργειας ουσιαστικής αγάπης στον εαυτό, ανεξαρτήτως οποιουδήποτε αριθμού που μάθαμε ότι μας ορίζει.
