Το μπάνιο δεν είναι μόνο εκείνο το αγαπημένο μέρος του σπιτιού στο οποίο επιθυμούμε να κρυφτούμε και να χαλαρώσουμε όποτε επιστρέφουμε κουρασμένοι από μία αδυσώπητη μέρα στη δουλειά.
Δεν είναι εκείνο το μέρος που θα τρέξουμε να χωθούμε, με το ζεστό νερό και το αφρόλουτρο να μας χαρίζει στιγμές απόδρασης και φευγιού από τη ρουτίνα μας.
Το μπάνιο έγινε σύμβολο τρόμου, μέρος έμπνευσης για άφθονες ανατριχίλες στις ταινίες τρόμου.
Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ τραβάει την κουρτίνα της χαλάρωσης και της ανεμελιάς, προσδίδοντας δολοφονική απόχρωση και εγκληματική υφή στο μέρος που ταυτίζεται με την καθαριότητά μας και την περιποίησή μας.
Μπορεί αυτό να έχει και μία αλληγορική έννοια, μία ειρωνική διάθεση με τον καθαρισμό του σώματος αλλά και με το ηθικό κηλίδωμα από τη διάπραξη ενός εγκλήματος.
Έρχεται με το αξεπέραστο “Ψυχώ” και ανατρέπει την έννοια του θρίλερ, κάνοντας τη Τζάνετ Λι να μη μπορεί να κάνει ξανά μπάνιο με κλειστή την κουρτίνα, μένοντας ο φόβος της σκηνής που σημάδεψε το σινεμά τρόμου σα στάμπα στην ψυχή της.
Ο Άντονι Πέρκινς, εμφανίζεται αρχικά ως ένας ευγενικός ιδιοκτήτης πανδοχείου, ο οποίος στη συνέχεια ξετυλίγει τα πολύπλοκα κομμάτια της ψυχής του και της αρρωστημένης/κτητικής σχέσης και αγάπης που είχε για τη μητέρα του. Είναι η πρώτη φορά που το σινεμά κάνει ψυχαναλυτική προσέγγιση στην εγκληματική φυσιογνωμία ενός πρωταγωνιστή, ο οποίος φαίνεται πως παλεύει με δύο προσωπικότητες που βρίσκονται μέσα του.
Η κορυφαίου σκηνή του μπάνιου γυρίστηκε 77 φορές, μέχρι να εγκριθεί η τελική της μορφή, ενώ το αίμα στην πραγματικότητα ήταν.. σοκολάτα.
Μπορεί αρχικά ο φόνος να εμφανίστηκε ως η τιμωρία για την ηθική παρατυπία της κλοπής, αλλά ο Χίτσκοκ κατάφερε να δημιουργήσει ένα δεύτερο αρχικό σενάριο που ακολουθεί ως φυσική συνέχεια από την προσπάθεια διαφυγής της ηρωίδας. Βλέπουμε τον παρανοϊκό χαρακτήρα του ήρωα να ξεδιπλώνεται σιγά -σιγά.
Παρόλα αυτά, η σκηνή της δολοφονίας στο μπάνιο από το κλασικό τζάλο “Blood and black Lace” του μεγάλου Ιταλού Mario Bava, θεωρώ πως είναι καλύτερη. Όχι μόνο διότι το χρώμα της ταινίας είναι έγχρωμο, αλλά και γιατί το τελευταίο πλάνο με το άψυχο και ανέκφραστο πρόσωπο της ηρωίδας και με το αίμα που κάνει κόκκινο το νερό του μπάνιου, αναδεικνύει ακόμα περισσότερο τη βιαιότητα και του πόσο απεχθής είναι η αφαίρεση μίας ανθρώπινης ζωής.
Κάνεις το ντους σου ανέμελος, μέχρι να ακούσεις φασαρία στο σαλόνι τη στιγμή που όλοι λείπουν. Βγάζεις για λίγο το κεφάλι σου έξω από την κουρτίνα, προσπαθώντας να καταλάβεις αν αυτό που ακούστηκε είναι αέρας ή κάποιος που έχει εισβάλλει στο χώρο μας και έχει κακές προθέσεις.
Πρακτικά, σκηνές με έγκλημα στο μπάνιο θα μπορούσαν να προκαλέσουν τρόμο και αγωνία επειδή το θύμα δε θα μπορούσε και εύκολα να αμυνθεί, καθώς είναι και γυμνό και η επίθεση το βρίσκει απροετοίμαστο εντελώς.
Οι μεγάλοι του τρόμου αυτό το είχαν αντιληφθεί και για αυτό η βιομηχανία του τρόμου από τα πρώιμα βήματά της μέχρι τις πιο σύγχρονες παραγωγές της βλέπει σε αυτό το μέρος που πραγματικά γεννά τις καλύτερες σκηνές που κόσμησαν τα διασημότερα έργα της..
