Εισαγωγή
Ανάμεσα στους διψασμένους για αίμα βρικόλακες, στους κτηνώδεις λυκάνθρωπους, στα φρικιαστικά ζόμπι, στους αδίστακτους serial killers, στα στοιχειωμένα σπίτια με τα τρομακτικά φαντάσματα που βασανίζουν τους ζωντανούς, υπάρχει άλλη μια απειλητική ομάδα «κακών» στο cinema τρόμου που ενίοτε κεντρίζει την προσοχή μας: τα αυτοκίνητα και τα φορτηγά! Στιλάτα, εφετζίδικα, γρήγορα αλλά και πολύ αγριεμένα, τα οχήματα αυτά αποδεικνύονται δεινές φονικές μηχανές όταν ενσωματωθούν αποτελεσματικά στα δρώμενα μιας ταινίας τρόμου. Μπορεί οι ταινίες «car horror» θεματολογίας να είναι λίγες αριθμητικά συγκριτικά με τις άλλες κατηγορίες τρόμου, αλλά αυτή η σποραδικότητά τους τις καθιστά ξεχωριστές και ευκολομνημόνευτες παρότι δεν πιάνουν πάντοτε υψηλά ποιοτικά standards. Η παρουσίαση που ακολουθεί ίσως να μην είναι η πληρέστερη όσον αφορά τον αριθμό των σχετικών ταινιών, περιλαμβάνει όμως όλες τις απαραίτητες ταινίες τρόμου που διαμόρφωσαν το σταθερό μοτίβο του «τρόμου στην άσφαλτο». Μαζί με τις πιο δημοφιλείς συνυπάρχουν και κάποιες λιγότερο γνωστές προσπάθειες που πιστεύουμε ότι αξίζουν της προσοχής σας. Δέστε λοιπόν καλά τις ζώνες σας και απολαύστε την ξέφρενη κούρσα που ακολουθεί!
Δεκαετία 1970
Αφετηρία του ταξιδιού μας είναι τα ιδιαίτερα ποιοτικά για τη σκηνή του τρόμου 70s. Στην δεκαετία αυτή, δύο είναι οι σημαντικότερες ταινίες που οριοθετούν το μοτίβο «τρόμος στην άσφαλτο» θέτοντας γερές βάσεις για τη συνέχεια: το θρυλικό «Duel» του 1971 με τη σφραγίδα του κορυφαίου Steven Spielberg και το «The Car» του 1977 από τον Elliot Silverstein. Και οι δύο ταινίες προσφέρουν πολλές σκηνές ανθολογίας. Ξεκάθαρα όμως αφεντικό της δεκαετίας είναι η ταινία του Spielberg (η οποία είναι και η πρώτη του!) όντας ανώτερη σε όλα τα επίπεδα. Αλίμονο, Spielberg είναι αυτός! Το «Duel» επικεντρώνεται στην καταδίωξη ενός οδηγού από ένα τεράστιο φορτηγό-tanker. Ο σπουδαίος Dennis Weaver στον ρόλο του ταλαίπωρου οδηγού δίνει μεγάλη ερμηνεία με τους βασανιστικούς μονολόγους του να ξεχωρίζουν στο φιλμ. Ένα φιλμ που μας φιλοδωρεί με πολυάριθμες σκηνές δράσης και σασπένς και μαζί με τις περίτεχνες λήψεις του Spielberg απογειώνεται σε μεγάλα ύψη.
Το «The Car» προσφέρει με τη σειρά του αρκετές σκηνές ανθολογίας που ενθουσιάζουν τους λάτρεις του είδους. Το μυστηριώδες αυτοκίνητο μάρκας Lincoln Continental Mark III τρομοκρατεί μια μικρή πόλη στη Utah και ο βαρύς James Brolin στο ρόλο του σερίφη προσπαθεί να το σταματήσει. Σ’ αυτό το διασκεδαστικό φιλμ ο θεατής απολαμβάνει μεταξύ άλλων κατακρήμνιση ποδηλατών από μια γέφυρα στο κενό, φονικά χτυπήματα του αμαξιού σε πεζούς, speedαριστά ντου σε τροχόσπιτα και άλλα τέτοια «όμορφα». Μεταξύ των δύο προαναφερθέντων ταινιών υπάρχει και το λίγο πιο διαφορετικό «Killdozer», ένα άγνωστο, παρακμιακό φιλμ τρόμου/φαντασίας του 1974 περιστρεφόμενο γύρω από μια «δαιμονισμένη» κατά κάποιο τρόπο μπουλντόζα που επιτίθεται στο εργατικό προσωπικό ενός εργοταξίου σ’ ένα νησί του Ειρηνικού. Το εν λόγω φιλμ εκτός από φτηνιάρικο είναι και πολύ βαρετό, με πιο αξιομνημόνευτη στιγμή τη μονομαχία, ή ορθότερα τιτανομαχία, μεταξύ της μπουλντόζας και ενός εκσκαφέα!
Δεκαετία 1980
Τα 80s είναι αναμφίβολα μια από τις πιο παραγωγικές περιόδους για την κατηγορία που εξετάζουμε. Το πρώτο χτύπημα έρχεται στην αυγή της δεκαετίας με το «The Hearse» (1980), με τον ελληνικό τίτλο του να είναι πιο εφετζίδικος, τουτέστιν «Ο Άνθρωπος με τη Νεκροφόρα». Στο φιλμ αυτό, το κακό αυτοκίνητο είναι μια νεκροφόρα που άλλοτε πολιορκεί στο σπίτι της και άλλοτε κυνηγά στην άσφαλτο την τρομαγμένη Trish Van Devere. Ο σπουδαίος συμπρωταγωνιστής της Joseph Cotten αποτελεί άλλο έναν λόγο για να ασχοληθεί κανείς με το ψιλοανιαρό αλλά ατμοσφαιρικό αυτό εργάκι. Το δεύτερο χτύπημα είναι και το πιο ισχυρό της δεκαετίας. Δεν είναι άλλο από το κλασικό «Christine» του 1983, σκηνοθετημένο από τον μάστορα του τρόμου John Carpenter. Το «Christine» είναι μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος του Stephen King, μια από τις καλύτερες μεταφορές βιβλίου του στη μεγάλη οθόνη κατά γενική ομολογία. Η ερυθρή Plymouth Fury -μοντέλο του 1958- θα μείνει στην ιστορία ως ένα από τα απειλητικότερα οχήματα στη σκηνή του τρόμου και από τα πλέον αναγνωρίσιμα. Η ισχυρή έλξη που ασκεί η Christine στον νεαρό οδηγό της έχει μοιραία αποτελέσματα για τους γύρω του και ειδικά για όσους προσπαθούν να μπουν ανάμεσα σ’ αυτόν και στο αυτοκίνητό του. Για πολλούς το «Christine» του Carpenter μαζί με το «Duel» του Spielberg αποτελούν τα καλύτερα δείγματα στην υποκατηγορία του αυτοκίνητου τρόμου, μια άποψη που αν και μπορεί κατά τη γνώμη μας να αμφισβητηθεί, εντούτοις κρίνεται ασφαλώς δικαιολογημένη λαμβάνοντας υπόψη την υψηλού επιπέδου σκηνοθεσία των δύο γιγάντων που περιποιήθηκαν το υλικό τους με τον καλύτερο τρόπο.
Το 1983 δεν έδωσε όμως μόνο το κλασικό φιλμ του Carpenter. Οι πιο ψαγμένοι πιθανώς θα θυμούνται εκείνη την σπονδυλωτή κιτς ταινία τρόμου υπό την κοινότοπη ονομασία «Nightmares» που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβρη του 83, δύο μήνες δηλαδή πριν το «Christine». Σκηνοθετημένη από τον ιδιαίτερα ενεργητικό στον τομέα της τηλεόρασης Joseph Sargent και με συμμετοχή αξιόλογων ηθοποιών όπως οι Emilio Estevez, Christina Raines και Lance Henriksen, κεντρίζει το ενδιαφέρον μας για την τρίτη ιστορία με τίτλο «The Benediction». Εκεί ο σοβαρός και πάντα ατσαλάκωτος Lance Henriksen υποδύεται τον απογοητευμένο ιερέα που χάνει την πίστη του μετά το θάνατο ενός μικρού παιδιού. Ο Θεός –κατά τα φαινόμενα– πρόκειται να τον δοκιμάσει βάζοντάς του ένα πρωτότυπο μαρτύριο: καθώς ο ιερέας απομακρύνεται από το μοναστήρι του με το αυτοκίνητό του, δέχεται αλλεπάλληλες επιθέσεις από ένα μαύρο Chevrolet 4Χ4 που ξεφύτρωσε από το πουθενά! Παρότι το τέλος της ιστορίας είναι τουλάχιστον αστείο και απλοϊκό, η πειστική παρουσία του Henriksen και η πετυχημένη συμπύκνωση δυναμικών σκηνών δράσης στο σύντομο διάστημα που απαιτεί μια ιστορία σπονδυλωτού φιλμ, καθιστούν το «The Benediction» τουλάχιστον συμπαθητικό στα μάτια μας.
Σημαντικότατο όμως ήταν και το έτος 1986 με δύο πολύ γνωστές ταινίες τρόμου στην άσφαλτο. Τον Φεβρουάριο κάνει την εμφάνισή του το βίαιο «The Hitcher» του Robert Harmon που έχει καθιερωθεί στη συλλογική συνείδηση των Ελλήνων οπαδών ως «Το Ωτο Στοπ του Τρόμου». Σ’ αυτό το φιλμ, απειλή δεν είναι κάποιο δολοφονικό αμάξι αλλά ένας παρανοϊκός φονιάς που τρομοκρατεί τον αμερικανικό επαρχιακό αυτοκινητόδρομο κάνοντας ωτοστόπ και στη συνέχεια σκοτώνοντας τα θύματά του βίαια. Ο Rutger Hauer αναλαμβάνει τον συγκεκριμένο ρόλο και πραγματικά του πάει γάντι! Το παρανοϊκό βλέμμα του με εκείνο το μάτι που γυαλίζει απειλητικά και η εν γένει ψυχωτική συμπεριφορά του, τον καθιστούν νούμερο ένα απειλή στην άσφαλτο και ταυτόχρονα αναστατώνουν τους θεατές. Η δυναμική κόντρα με τον C. Thomas Howell φτάνει σε υψηλά επίπεδα έντασης και βίας αφήνοντας τον θεατή με το στόμα ορθάνοιχτο. Μπορεί το «The Hitcher» να διαφέρει αισθητά από τις ταινίες που περιγράφονται στο παρόν αφιέρωμα αφού ο τρόμος προέρχεται ξεκάθαρα από ποικίλες ανθρώπινες ενέργειες και όχι από ένα αυτοκίνητο καθαυτό, ωστόσο, οι εκτεταμένες χρονικά σκηνές δράσης που εκτυλίσσονται στην άσφαλτο και η παρατεταμένη χρήση οχημάτων ως μέσο επιθέσεων, καθιστούν την συμπερίληψή του λογική και απαραίτητη. Εξάλλου μιλάμε για μια πολύ καλή ταινία τρόμου-δράσης που θεωρείται «κλασική», τουλάχιστον για τα 80s.
Η δεύτερη και ίσως πιο κλασική ταινία με φονικά οχήματα μετά το «Christine» στη δεκαετία του ’80 είναι το «Maximum Overdrive». Το σενάριο βασίζεται χαλαρά στην σύντομη ιστορία του Stephen King με τίτλο «Trucks». Με τον Emilio Estevez στο ρόλο του πρωταγωνιστή περιέχει πρωτοποριακές σκηνές φόνων που υλοποιούνται από «τρελά» ακυβέρνητα φορτηγά αλλά κι από τις πιο απίθανες μηχανές όπως αυτόματα μηχανήματα αναψυκτικών. Επίσης έχει μείνει στην ιστορία για το ότι είναι η πρώτη και μοναδική ταινία που σκηνοθέτησε ο Stephen King καθώς και για το έξοχο soundtrack με κομμάτια των θρύλων του Hard Rock AC/DC. Παρότι το «Maximum Overdrive» λατρεύεται από πολλούς οπαδούς του παρακμιακού τρόμου των 80s, οι επαγγελματίες κριτικοί έθαψαν την ταινία για τα καλά ενώ την αποκήρυξε σε πρόσφατη συνέντευξή του και ο ίδιος ο King. Δικαίωμά τους βέβαια αλλά και δικαίωμά μας να διαφωνούμε μαζί τους…
Πριν φύγουμε όμως από το 1986 (και από τα 80s γενικότερα) αξίζει να αναφέρουμε άλλο ένα κιτς φιλμάκι με φονικό αμάξι και αλλόκοτο οδηγό που έσκασε μύτη εκείνη τη χρονιά. Πρόκειται για το «The Wraith» (σκηνοθεσίας Mike Marvin) με τον πιασάρικο ελληνικό τίτλο «Εκδικητής Φάντασμα» που κινείται μεταξύ sci-fi, τρόμου και δράσης. Εκεί ένας νεαρός Charlie Sheen με τη μορφή μυστηριώδους επισκέπτη α
πό το «υπερπέραν» επιστρέφει στον κόσμο των ζωντανών για να εκδικηθεί τα μέλη μιας συμμορίας που τον δολοφόνησαν και της οποίας ηγείται ο Nick Cassavetes. Ο φουτουριστικός εκδικητής με την αγωνιστική στολή και τη μεταλλική θωράκιση οργώνει την άσφαλτο με ένα μαύρο Dodge M4S Turbo Interceptor με το οποίο σκοτώνει τους πάνκηδες της συμμορίας αφού πρώτα κοντραριστεί μαζί τους σε ταχύτατες κούρσες μέχρις εσχάτων! Πέρα από το αστείο σενάριο ξεχωρίζουμε το υπέροχο soundtrack που στην πλήρη μορφή του απαρτίζεται από πολλούς σπουδαίους καλλιτέχνες της ροκ και ποπ μουσικής σκηνής (Billy Idol, Bonnie Tyler, Robert Palmer, Ozzy Osbourne, Motley Crue κ.α.).
Δεκαετία 1990
Η δεκαετία του ‘90 είναι ποιοτικά φτωχότερη συγκριτικά με τις υπόλοιπες καθώς οι ελάχιστες σχετικές ταινίες τρόμου βρίσκονται σε απελπιστικά χαμηλά επίπεδα με μια εξαίρεση. Οι δύο πρώιμες για τα 90s «car horror» ταινίες εμφανίζουν εκ διαμέτρου αντίθετη εικόνα. Αρχικά έχουμε το κουραστικό και μονοδιάστατο «Wheels of Terror» (1990) με το άκρως ενοχλητικό για τον μέσο άνθρωπο θέμα της κακοποίησης μικρών κοριτσιών. Το όχημα του διεστραμμένου οδηγού είναι ένα μαύρο Dodge Charger της δεκαετίας του ’70 και μ’ αυτό τρομοκρατεί μια μικρή πόλη στην έρημο της Αριζόνα απαγάγοντας, κακοποιώντας και σκοτώνοντας ανήλικα κορίτσια. Μέχρι που μια θαρραλέα μητέρα και οδηγός σχολικού αποφασίζει να τον βάλει στη θέση του δια παντός και να σώσει την απαχθείσα κόρη της.
Το δεύτερο φιλμ του 1990 που μας αφορά είναι το εξαιρετικά δυσεύρετο «Mirage» του μουσικοσυνθέτη Bill Crain που μερικοί ίσως να είχαν προλάβει σε κάποια μεταμεσονύχτια προβολή της ιδιωτικής τηλεόρασης. Πρόκειται για ταινία-έκπληξη που συνδυάζει ιδανικά τροχοφόρο τρόμο και slasher. Ο παρανοϊκός οδηγός που πραγματοποιεί τα φονικά οδηγεί ένα μαύρο τζιπ και στοχοποιεί μια παρέα νέων που κάνουν διακοπές στην…καυτή έρημο. Αιματηροί φόνοι, αγωνιώδεις καταδιώξεις, ατμόσφαιρα απομόνωσης και απελπισίας συνθέτουν ένα εθιστικό φιλμ τρόμου που δυστυχώς μεγάλο μέρος του horror κοινού αγνοεί. Από το 1990 πάμε στο 1997 για να βρούμε το επόμενο και τελευταίο σχετικό φιλμ της δεκαετίας αυτής. Αναφερόμαστε στο «Trucks» το οποίο αποτελεί πιο πιστή μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου του Stephen King σε σχέση με το «Maximum Overdrive». Δυστυχώς πέρα από περιστασιακές στιγμές αγωνίας και δράσης, το φιλμ αποδεικνύεται ανήμπορο να σηκώσει το βάρος της πένας του βασιλιά του συγγραφικού τρόμου.
Δεκαετία 2000
Την ξηρασία των σχετικά άνυδρων 90s έρχεται να δροσίσει η αφθονία ενδιαφέροντος υλικού «car horror» κατεύθυνσης των 00s. Πράγματι η προηγούμενη δεκαετία μας προσέφερε μερικές ιδιαίτερα αξιομνημόνευτες ταινίες τρόμου στην άσφαλτο, ορισμένες από τις οποίες θεωρούνται από πολλούς μοντέρνα «cult». Χαρακτηριστικό παράδειγμα το «Jeepers Creepers» του 2001, δημιούργημα του ανερχόμενου Victor Salva. Αν και η βασική ατραξιόν του είναι ο τερατώδης Creeper που ξυπνά κάθε 23η άνοιξη για να τραφεί από ανθρώπινα μέλη για 23 μέρες, το παλιατζούρικο φορτηγό που οδηγεί και με το οποίο κυνηγά τα δύο αδέρφια-πρωταγωνιστές κάθε άλλο παρά ακίνδυνο είναι. Άλλο παράδειγμα είναι το «Joy Ride» του δημιουργικού John Dahl που εμφανίστηκε το ίδιο έτος λίγο μετά το «Jeepers Creepers». Σ’ αυτό το ξέφρενο road horror φιλμ, τρεις νέοι που ταξιδεύουν στην άσφαλτο με το αυτοκίνητό τους γίνονται στόχος ενός παρανοϊκού φορτηγατζή με το παρατσούκλι «Rusty Nail». Ο φρενήρης οδηγός καταδιώκει τα θύματά του με το τεράστιο φορτηγό του σε μια αγωνιώδη κούρσα μέχρι τελικής πτώσεως κι όποιος αντέξει. Αν μη τι άλλο η ταινία μας διδάσκει να μην κάνουμε κακόγουστες φάρσες σε άγνωστα άτομα που ο αυτοκινητόδρομος είναι το ορμητήριό τους. Ποτέ δεν ξέρουμε ποιος οδηγεί δίπλα μας, μπροστά μας, πίσω μας….
Περιττό να πούμε βέβαια ότι και τα δύο φιλμ γονιμοποίησαν τα αντίστοιχα sequel –το 2003 και 2008 αντίστοιχα– διατηρώντας ακμαίο τον τρόμο στην άσφαλτο με ακόμη μεγαλύτερη αιματοχυσία! Δεν χρειάζεται να απομακρυνθούμε πολύ χρονικά από τις προαναφερθείσες ταινίες μέχρι να ξανασυναντηθούμε με τον τρόμο της ασφάλτου. Το 2003 είναι η χρονιά άλλων δύο συγγενικών ταινιών τρόμου. Το Μάιο του εν λόγω έτους κυκλοφορεί το «Black Cadillac», ένα ενδιαφέρον, σκοτεινό και παράξενο φιλμ στο οποίο τρομοκράτης της ασφάλτου αναδεικνύεται μια μαύρη Cadillac του 1957, όπως υποδηλώνεται κι από τον τίτλο. Οι δρόμοι εδώ ντύνονται στα λευκά λόγω του πλούσιου χιονιού που καλύπτει το Wisconsin και ο μυστηριώδης οδηγός της Cadillac καταδιώκει τρεις ιδιόρρυθμους νέους που επιστρέφουν στα σπίτια τους στη Minnesota μετά από έναν καυγά σε μπαρ. Παρότι η ταινία υστερεί στον τομέα των απαντήσεων, εντούτοις προσφέρει απολαυστικό κυνηγητό και συγκρούσεις στην άσφαλτο, περιέχει καλογραμμένους διαλόγους και χαρακτήρες ενώ φροντίζει να διατηρεί την ατμοσφαιρικότητά της σε όλη σχεδόν τη διάρκεια.
Η δεύτερη ταινία τρόμου που μας ενδιαφέρει από το ίδιο έτος είναι η επίσης αλλόκοτη, σκοτεινή, ατμοσφαιρική και ενίοτε χιουμοριστική γαλλοαμερικανική δημιουργία που ακούει στο όνομα «Dead End». Το όχημα που ευθύνεται για τον τρόμο –πέρα από το αμάξι των απελπισμένων πρωταγωνιστών που έχουν χαθεί στη νυχτερινή άσφαλτο– είναι μια νεκροφόρα που «φιλοξενεί» έναν έναν τους άτυχους πρωταγωνιστές που υποκύπτουν σε κάποια δυσκολία…συνήθως στο θάνατο. Παρότι το «Dead End» φτιάχτηκε με χαμηλό budget, κατόρθωσε να μαζέψει 77 εκατομμύρια δολάρια από πωλήσεις DVD, επιβεβαιώνοντας τη συμπάθεια του horror κοινού γι’ αυτό. Μόνο αν έχετε ευρεία αίσθηση του χιούμορ ή όρεξη για φτηνιάρικο χαβαλέ, θα μπορούσατε να απολαύσετε το «Blood Car» του 2007. Πρόκειται για μια μαύρη κωμωδία τρόμου, εξευτελιστικά χαμηλού προϋπολογισμού που τοποθετεί τα γεγονότα στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, όπου η τιμή της βενζίνης έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη! Γι’ αυτό το λόγο ένας ψυχάκιας χορτοφάγος δάσκαλος νηπιαγωγείου εφευρίσκει ένα αυτοκίνητο που καταναλώνει αίμα ως καύσιμα αντί για βενζίνη! Χιούμορ, τρέλα, χαβαλές, αιματοχυσίες και αχόρταγο σεξ είναι η συνταγή για αυτό το «τόσο κακό που είναι καλό» ψυχαγωγικό φιλμάκι.
Το 2007 μας έδωσε επίσης άλλο ένα αξιοσημείωτο φιλμ παράνοιας στην άσφαλτο αν και δεν το λες καθαρόαιμο φιλμ τρόμου με τίποτα (παρότι θα το βρείτε συχνά στο section των ταινιών τρόμου στα video clubs). Αναφέρομαι φυσικά στο τρελό «Death Proof» του Quentin Tarantino το οποίο αποτελεί φόρο τιμής στα slasher και στις exploitation ταινίες αναπαράγοντας την Grindhouse αισθητική παλιότερων δεκαετιών. Στην ξέφρενη ταινία του εκκεντρικού σκηνοθέτη ένας ψυχάκιας πρώην κασκαντέρ υποδυόμενος από τον μαγκίτη Kurt Russel, τρομοκρατεί με δύο διαφορετικά, εσωτερικά θωρακισμένα αυτοκίνητα, δύο διαφορετικές παρέες καυτών και προκλητικών γυναικών. Το σοκ που λαμβάνουμε από την χαρακτηριστική, λεπτομερή σκηνή της μετωπικής σύγκρουσης του οχήματος του κασκαντέρ με αυτό που οδηγεί η μία από τις δύο γυναικείες παρέες είναι πραγματικά μεγάλο και αρκεί για να συμπεριληφθεί όλη η ταινία στο αφιέρωμα, παρότι περιλαμβάνει και άλλες αξιομνημόνευτες σκηνές βίαιου χαρακτήρα. Τα επικίνδυνα αυτοκίνητα που κουμαντάρει ο παρανοϊκός στο «Death Proof» είναι ένα Chevy Nova του 1971 και ένα Dodge Charger του 1969.
Δεκαετία 2010
Η τρέχουσα δεκαετία δεν φαίνεται να έχει δώσει μέχρι στιγμής κάτι αξιόλογο που να εκπροσωπεί την car horror θεματολογία. Το ελεεινό και κουραστικό «Super Hybrid» (γνωστό και ως σκέτο «Hybrid») του 2010 στο οποίο ένα τερατώδες αυτοκίνητο που αλλάζει μορφές κατασπαράζει ανθρώπους, προκαλεί περισσότερο την χλεύη των φίλων του τρόμου με τη γενικότερη ανοησία που το διακατέχει παρά την εκτίμηση. Το κυρίως μακελειό διεξάγεται σ’ ένα γκαράζ της αστυνομίας του Σικάγο με θύματα μια ομάδα μηχανικών. Τα ανεπαρκή εφέ, οι αφελείς χαρακτήρες και η βλακώδης ταυτότητα του μυστηριώδους σαρκοβόρου αυτοκινήτου θα σας κάνουν να ξενερώσετε….αν και πάντα θα βρίσκονται και οι αντιφρονούντες, όπως σε όλα σχεδόν τα φιλμ.
Επίλογος
Το μέλλον της car horror συνομοταξίας παραμένει αβέβαιο. Ένα πράγμα όμως είναι σίγουρο. Πρόκειται για ένα παρακλάδι ταινιών τρόμου που δεν είναι καθόλου κορεσμένο όπως τα slasher ή οι ιστορίες φαντασμάτων για παράδειγμα. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει περιθώριο για νέες προσθήκες που θα το εμπλουτίσουν, προσφέροντας στους φίλους της σκηνής του τρόμου νέες συγκινήσεις. Αρκεί βέβαια οι μελλοντικοί κινηματογραφιστές να παραδειγματιστούν από τους παλιότερους μετρ του είδους που με τα ιστορικά έργα τους έδειξαν με σαφήνεια πώς φτιάχνεται μια γνήσια car horror ταινία στρώνοντας το δρόμο για τους διαδόχους τους…
