Το έχουμε ξαναγράψει: τα horror δράματα δεν είναι εύκολη δουλειά για πολλούς κινηματογραφιστές. Απαιτούν προσεκτικά ισορροπημένη αξιοποίηση των διαθέσιμων «υλικών κατασκευής» ώστε από τη μία οι ταινίες να διατηρούν τις τρομακτική τους υφή αλλά ταυτόχρονα να σε αγγίζουν και να σε προβληματίζουν με τον ψυχικό πόνο που βιώνουν οι κεντρικοί χαρακτήρες. Το Nanny της σκηνοθέτριας και σεναριογράφου Nikyatou Jusu από τη Σιέρα Λεόνε προσπαθεί να συνδυάσει τρόμο και δράμα φτάνοντας όμως σε αμφιλεγόμενο αποτέλεσμα.
Πάμε στην υπόθεση τώρα. Μια γυναίκα και μητέρα από τη Σενεγάλη προσπαθεί να φτιάξει τη ζωή της στη Νέα Υόρκη δουλεύοντας ως νταντά στο σπίτι μιας σχετικά ευκατάστατης αλλά προβληματικής οικογένειας προσέχοντας το μικρό κοριτσάκι. Ταυτόχρονα αναμένει στην Αμερική τον μικρό της γιο που παραμένει στην Αφρική με την ξαδέρφη της ελπίζοντας να τους εγκαταστήσει μόνιμα στην πόλη μέσω των αποταμιεύσεών της.
Τα πράγματα όμως δεν πάνε όπως τα περιμένει η ηρωίδα μας. Αρχικά προβληματίζεται από τη συμπεριφορά των γονιών του κοριτσιού που προσέχει. Οι δύο γονείς εμφανίζουν αλλοπρόσαλλες αντιδράσεις ενώ καμιά φορά και το κοριτσάκι τους τής δημιουργεί προβλήματα. Επιπλέον, τρομακτικά όνειρα και παραισθήσεις αναστατώνουν την νταντά επηρεάζοντας δραματικά την καθημερινή της ψυχική ισορροπία. Φαίνεται πως κάτι απροσδιόριστα κακό την πλησιάζει ως οιωνός δυσάρεστων γεγονότων…
Το «Nanny» είναι το πρώτο φιλμ τρόμου της κινηματογραφίστριας Nikyatu Jusu που κέρδισε το βραβείο Grand Jury φεστιβάλ Sundance.
Ας ξεκινήσω με τα θετικά του Nanny. Κατ’ αρχάς η πρωταγωνίστριά του δίνει εξαιρετική ερμηνεία, γεμάτη ρεαλισμό και συναίσθημα. Οι αντιδράσεις της όταν απογοητεύεται από την συμπεριφορά της οικογένειας-εργοδότη της είναι φοβερά αληθοφανείς. Το ίδιο και όταν σοκάρεται από διάφορα γεγονότα που της επιφυλάσσει η μοίρα. Μου άρεσαν επίσης τα ειδικά εφέ και τα κουστούμια στις (ελάχιστες είναι η αλήθεια) σκηνές τρόμου. Έχουν σκηνοθετηθεί προσεκτικά, με φινέτσα και δημιουργικότητα που τις κάνει να μην δείχνουν τετριμμένες ή ασόβαρες.
Η ατμόσφαιρα σε γενικές γραμμές μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα τρομακτική, ωστόσο, διατηρεί μια αίσθηση απειλής και αβεβαιότητας στη μεγαλύτερη διάρκεια της ταινίας. Υποψιάζεσαι ρε παιδί μου ότι κάτι δεν πάει καλά αλλά δεν μπορεί να καταλάβεις τι ακριβώς. Οι δραματικές στιγμές λίγο πριν το φινάλε σε αγγίζουν βαθιά. Από την άλλη το φινάλε που έρχεται μετά από λίγο είναι εντελώς απότομο. Ίσως η σκηνοθέτρια έπρεπε να δώσει περισσότερο χρόνο στο Nanny να εξελιχθεί για να κολλήσει καλύτερα με τις προηγούμενες εξελίξεις. Δεν υπήρχε λόγος να βιαστεί τόσο πολύ στο κλείσιμο του έργου της.
Ταυτόχρονα μπορούσε να ξεπεράσει γρηγορότερα μερικές σκηνές χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Σε αυτές συναντάμε χαρακτήρες που τελικά δεν αξιοποιούνται από την πλοκή – άλλο ένα αποτυχημένο εγχείρημα της σκηνοθέτριας/σεναριογράφου. Επιπλέον, το σενάριο αφήνει μερικά ερωτήματα ανοικτά χωρίς να δικαιολογείται αυτή η επιλογή διότι τα εν λόγω ζητήματα μας απασχόλησαν για μεγάλο διάστημα. Το φιλμ μοιάζει να έκανε ξαφνική στροφή και να τα ξέχασε. Κακή επιλογή.
Εν τέλει, το Nanny είναι μια ταινία με ξεχωριστό χαρακτήρα, με ενδιαφέρουσα σημειολογία γύρω από τους οιωνούς αλλά και κάπως άνευρη. Είναι από εκείνες τις παραγωγές που διχάζουν τους θεατές διότι άλλα περιμένουν και άλλα βλέπουν. Δεν είναι άσχημη ως φιλμική εμπειρία αλλά υστερεί σε ένταση και ρυθμό ενώ μας αποχαιρετά υπερβολικά απότομα. Συνεπώς προτείνεται μόνο στους θεατές με μπόλικη υπομονή και που δεν είναι αποκλειστικά λάτρεις του καθαρόαιμου τρόμου αλλά αρέσκονται και σε πιο ήπιες, δραματικές καταστάσεις.
