Smile 2 Review: Το δαιμονικό πλάσμα που μετατρέπει τους ανθρώπους σε χαμογελαστούς αυτόχειρες είναι πάλι εδώ

Ακόμα και όσοι από εμάς είχαν δει το πρώτο τίμιο Smile του 2022 και ήξεραν το format της συγκεκριμένης ιστορίας, δε θα μπορούσαν να φανταστούν το level up που πέτυχε η δεύτερη ταινία. Ένα level up σεναριακό και οπτικοακουστικό, χωρίς να προσδίδει βάθος στη κατάρα του Smile. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…

Το Smile 2 ξεκινά από εκεί που το αφήσαμε, με τον καταραμένο Joel (Kyle Gallner), να παλεύει να σώσει τη ζωή του με παράνομο αλλά ευγενή τρόπο (kudos to him for that) και να αποτυγχάνει παταγωδώς. Έτσι, το creepy θέατρο του παραλόγου κάνει restart. Αυτή τη φορά, η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας είναι η Skye Riley, μια pop star που κάνει το comeback της μετά από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Σχεδόν στα 100 από τα 127 λεπτά αυτής της ταινίας, η Skye (Naomi Scott) περνάει τα πάνδεινα. Η παρουσία που την στοιχειώνει, τρέφεται από τα τραύματα του παρελθόντος της και το σενάριο αγγίζει θέματα όπως τον άκρως πιεστικό κόσμο της μουσικής βιομηχανίας , τα ναρκωτικά, τη κατάθλιψη, τη διαταραχή μετατραυματικού στρες, τον αυτοτραυματισμό, τη διαχείριση πόνου και πένθους.

Σε όλη αυτή τη παράνοια, η ηθοποιός δράττεται της ευκαιρίας να κάνει σχεδόν τα πάντα και να τα φέρει εις πέρας αριστοτεχνικά. Η ηρωίδα μας τραγουδά, χορεύει, δείχνει τις δραματικές της ικανότητες και γίνεται scream queen με αποτέλεσμα να δίνει μία από τις καλύτερες horror ερμηνείες των τελευταίων ετών δικαίως συνοδευόμενη από υποψηφιότητες για αρκετά βραβεία.

Η πρωταγωνίστρια Naomi Scott δήλωσε ότι διαμόρφωσε τον χαρακτήρα της ποπ τραγουδίστριας Skye Riley με βάση την εικόνα της Lady Gaga. Μάλιστα το όνομα GAGA φαίνεται σε μια σκηνή που εστιάζει στο κινητό της.

Η σκηνοθεσία του Parker Finn δε βάζει όρια και χρησιμοποιεί ένα ξεκάθαρα μεγαλύτερο budget για να δημιουργήσει έναν εφιάλτη από τον οποίο ούτε η πρωταγωνίστρια του αλλά ούτε και εμείς ως θεατές δε μπορούμε να ξυπνήσουμε καθ’ όλη τη διάρκεια του. Η επιτυχία της ταινίας είναι ότι βλέπουμε τις καταστάσεις μέσα από τα μάτια της Skye, ζούμε τον πόνο της, μπερδευόμαστε, απελπιζόμαστε και τρομάζουμε μαζί της. Αυτός είναι και ο λόγος που όταν έρχονται τα καθοριστικά πλάνα που μας επαναφέρουν στη πραγματικότητα, μας επηρεάζουν πολύ περισσότερο.

Το σενάριο του Finn στήνει ένα εφιάλτη σφιχτοδεμένο με easter eggs και προοικονομίες αν και κάποιες στιγμές του μπορεί να μην βγάζουν νόημα. Στα μάτια μου, αυτό δείχνει πόσο μαεστρικά παραπλανητικό και παρανοϊκό είναι όλο το οικοδόμημα του Smile 2 αλλά strictly speaking κάποιες τελείες πρακτικά δεν ενώνονται.

Με λίγα λόγια, η ταινία δεν κουράζει, κρατά σε εγρήγορση και με στόμα ανοιχτό σε αρκετές στιγμές. Το τέλος διχάζει, αλλά η αλληγορική οπτική που στηρίζει ο δημιουργός του, μου ακούγεται legit. After all, τo horror σαν είδος είναι φύσει θέση αρχέγονο και συνδέεται βαθιά με κοινωνικές ανησυχίες και την ανθρώπινη φύση.

Τέλος, για το αν θα χαμογελά κανείς μετά το τέλος της ταινίας, δε το νομίζω. Αν και ένα χαμόγελο ικανοποίησης για το rollercoaster της εμπειρίας ίσως εμφανιστεί…

Καλοδομημένο σενάριο.
Εντυπωσιακή ατμόσφαιρα, σκηνοθεσία και sound design.
Δυνατό casting choice για τη πρωταγωνίστρια μιας και η Naomi Scott κουβαλά τη ταινία στους ώμους της.

Η πλοκή μπορεί να μπερδέψει σε φάσεις.
Η ταινία δεν προσθέτει κάποιο λιθαράκι στο lore της ταινίας.
Το τέλος θα μπορούσε να είναι διαφορετικό.

H αριστοτεχνικά χορογραφημένη σκηνή οπού το χορευτικό ensemble στοιχειώνει την Skye στο σαλόνι της. Epic!
O Ray Nicholson, γιος του Jack, να χαμογελά μόνο για τα μάτια της Skye φέρνοντας στο κοινό Jack Torrance μνήμες από το Τhe Shining.
H opening scene της ταινίας που κλείνει το storyline του Joel. Γρήγορη, αποτελεσματική και προφητική.