Οι ταινίες τρόμου με καρχαρίες έχουν πληθύνει τα τελευταία χρόνια σε σημείο που να πλησιάζουμε τον κορεσμό. Ελάχιστες είναι αυτές που διαθέτουν υψηλή ποιότητα — αυτές που έχουν κάτι να πουν. Προετοιμασμένος λοιπόν να δω το The Last Breath είχα στο νου μου αυτά τα δεδομένα και ήλπιζα η κατάσταση να αλλάξει με το εν λόγω φιλμ. Δυστυχώς οι ελπίδες μου εξανεμίστηκαν γρήγορα.
Τι έχουμε εδώ; Κλασικά μια παρέα νεαρών ατόμων (αν και εδώ υπάρχει και ένας μεγαλύτερος ηλικιακά καπετάνιος) απομονώνεται κάπου στη θάλασσα και πολιορκείται από πεινασμένους καρχαρίες. Η πρωτοτυπία εδώ είναι το ασυνήθιστο σημείο αποκλεισμού των υποψήφιων θυμάτων: το ναυάγιο ενός πολεμικού πλοίου της εποχής του ΄Β Παγκοσμίου Πολέμου. Μάλιστα το φιλμ στο ξεκίνημά του μας δείχνει πώς το συγκεκριμένο πλοίο κατέληξε στο βυθό. Αυτή η ιστορική νότα είχε τη γλύκα της, δεν λέω, καθώς μας σύστησε και μερικούς καρχαρίες!
Το ναυάγιο έχει κάπως περίπλοκη δομή και μερικά τμήματά του έχουν διατηρήσει αέρα που μπορεί να αναπνεύσει άνθρωπος. Οι νέοι που κατέληξαν εκεί κάνοντας Scuba diving, βρίσκονται εγκλωβισμένοι και περικυκλωμένοι από τους καρχαρίες. Το οξυγόνο τους τελειώνει και πρέπει να πάρουν κρίσιμες αποφάσεις. Θα καταφέρουν να βγουν ζωντανοί από αυτόν τον απρόσμενο εφιάλτη;
Το «The Last Breath» ήταν η τελευταία ταινία όπου συμμετείχε o Julian Sands, σχεδόν ενάμιση χρόνο πριν τον θάνατό του.
Μετά από ένα βαρετό και αδιάφορο τριαντάλεπτο, το φιλμ The Last Breath μπαίνει επιτέλους στο κυρίως πιάτο. Αρχίζει η πολιορκία των δυτών από τους καρχαρίες, πού και πού τραυματίζονται σωματικά, το αίμα απλώνεται προσελκύοντας κι άλλους καρχαρίες, ενίοτε χάνεται κανά πόδι… Αλλά ούτε και η επιφάνεια της θάλασσας είναι ασφαλής. Η δράση που μόλις περιγράψαμε εξελίσσεται άτσαλα, με υπερβολικά πολλές ομιλίες και αναληθοφανείς πράξεις.
Η πλοκή σκαλώνει ανεπανόρθωτα σε μια ανιαρή κατάσταση των παγιδευμένων δυτών, και δεν πηγαίνει πουθενά. Ελάχιστο είναι το ενδιαφέρον στις εξελίξεις. Οι σκηνές δράσεις είναι ερασιτεχνικά δομημένες. Οι ερμηνείες χωλαίνουν και αναλώνονται σε ανούσιους διαλόγους, προβλέψιμους διαξιφισμούς και ενοχλητικές κραυγές αγωνίας. Μερικές σεναριακές ιδέες δεν έχουν καθόλου νόημα και μοιάζουν να βγήκαν από το πουθενά όπως μια εντελώς αστεία και εκτός κλίματος αυτοθυσία.
Ας μην ξοδέψω όμως άλλο χρόνο για το φιλμάκι The Last Breath. Νομίζω καταλάβατε τα βασικά προβλήματά του και γιατί με απογοήτευσε. Δείτε το μόνο αν θέλετε να έχετε δει όλα τα φιλμ θαλάσσιου τρόμου με το αγαπημένο μας ζωάκι. Κρίμα που ακόμα πρέπει να περιμένουμε για να δούμε μια εντυπωσιακή ταινία με καρχαρίες. Κι απ’ ό,τι φαίνεται θα πρέπει αν περιμένουμε πολύ ακόμα. Βλέπετε… η έμπνευση και η εκτέλεση δεν είναι εύκολη δουλειά.
