Είναι φανερό ακόμα και στον πιο αδαή ότι το ισπανικό cinema τρόμου βρίσκεται σε παρατεταμένη περίοδο φόρμας τα τελευταία χρόνια προσφέροντας στο horror κοινό προσεγμένες δουλειές προσανατολισμένες κυρίως στον ψυχολογικό τρόμο. Το «Julia’s Eyes» του 2010 συνεχίζει την καλή παράδοση κινούμενο σε γνωστές και ασφαλείς διαδρομές και με το όνομα του Guillermo del Toro στην παραγωγή φιγουράρει επιβλητικά στα ράφια των καταστημάτων και των video clubs, προσελκύοντας αναπόφευκτα τον απαιτητικό θεατή που αναζητά την ποιότητα και όχι φτηνιάρικους horror εντυπωσιασμούς.
Την ποιότητα σίγουρα την βρίσκουμε στο εν λόγω φιλμ παρότι δεν είναι και η καλύτερη δουλειά της ισπανικής horror σκηνής. Η εξαιρετική Belén Rueda η οποία είχε διαπρέψει με την παρουσία της στο αναγνωρισμένο πλέον «The Orphanage» (ίσως η κορυφαία ισπανική ταινία τρόμου των τελευταίων ετών) πρωταγωνιστεί και εδώ υποδυόμενη μια ταλαιπωρημένη από μια ασθένεια γυναίκα που σταδιακά χάνει την όρασή της. Ο απρόσμενος θάνατος της δίδυμης αδερφής της είναι δύσκολο να χωνευτεί από την πρωταγωνίστρια που είναι πεπεισμένη ότι την ημέρα της «αυτοκτονίας» της, δεν ήταν μόνη στο σπίτι αλλά υπήρχε και ένας ακόμη μυστηριώδης άνδρας που σχετίζεται κατά κάποιο τρόπο με το συμβάν.
Η Julia προσπαθεί να συλλέξει πληροφορίες από όλες τις διαθέσιμες πηγές, τους γείτονες, το οφθαλμολογικό κέντρο όπου νοσηλευόταν η αδερφή της, το ξενοδοχείο όπου είχε διαμείνει στο πρόσφατο παρελθόν…Ο σύζυγός της δεν συμφωνεί μ’ αυτή την τακτική της γυναίκας του με επακόλουθο τους συχνούς διαπληκτισμούς. Όταν όμως και αυτός εξαφανίζεται μυστηριωδώς η Julia εισέρχεται σ’ ένα όλο και πιο επικίνδυνο παιχνίδι γάτας και ποντικιού με τον μυστηριώδη άντρα που αναζητά να βρίσκεται παντού και πουθενά, σαν σκιά που χάνεται στο σκοτάδι. Και όλα αυτά ενώ η όρασή της εξασθενεί τάχιστα δυσκολεύοντας την αναζήτησή της αλλά και κάνοντάς την ευάλωτη στους πιθανούς κινδύνους που ελλοχεύουν από την παρουσία της σκιώδους αντρικής μορφής.
Πρόκειται για την δεύτερη συμμετοχή του Guillermo del Toro στην παραγωγή ισπανικής ταινίας. Η πρώτη του ήταν στο «The Orphanage».
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η υπόθεση στο «Julia’s Eyes» είναι ιδιαίτερα ελκυστική και μετά το ανατριχιαστικό ξεκίνημα όπου παρακολουθούμε την «αυτοκτονία» της αδερφής της Julia σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο, η ταινία θέτει ισχυρά θεμέλια για μια δυναμική συνέχεια. Σίγουρα και στο υπόλοιπο μέρος συναντάμε πολλές τρομακτικές σκηνές που συμπορεύονται με μια ατμόσφαιρα μυστηρίου αριστοτεχνικά πλασμένης μέχρι ενός σημείου. Και λέω μέχρι ενός σημείου διότι σε μια προχωρημένη φάση γίνεται σαφής η αμηχανία του σεναρίου το οποίο παρουσιάζει εμφανή κενά, αδικαιολόγητες ευκολίες και χαρακτήρες που αναλαμβάνουν παράλογη δράση από το πουθενά, αχρείαστες ιδέες δηλαδή που καλύτερα θα ήταν να μην υπήρχαν. Οπωσδήποτε κρίνεται επιτυχής η τεχνική της αποφυγής εμφάνισης των χαρακτηριστικών 1-2 προσώπων με τα οποία έρχεται σ’ επαφή η Julia καθώς και η καλλιέργεια ενός κλίματος αβεβαιότητας σχετικά με την ταυτότητα του μυστηριώδους άντρα. Σίγουρα θα αναρωτηθείτε αν τελικά αυτή η σκιώδης μορφή υπάρχει στην πραγματικότητα ή αποτελεί αποκύημα της φαντασίας της πρωταγωνίστριας.
Εν κατακλείδι το «Julia’s Eyes» είναι μια αξιόλογη ταινία ψυχολογικού τρόμου και μυστηρίου ταυτόχρονα, ανώτερη από πολλές χολιγουντιανές παραγωγές παραπλήσιας λογικής κι ας μην καινοτομεί. Ωστόσο, απέχει πολύ απ’ το να την χαρακτηρίσουμε αριστούργημα αφού παρά κάποιες ενδιαφέρουσες ανατροπές, τα κραυγαλέα ελαττωματικά σημεία του σεναρίου και η παράλογα μεγάλη διάρκεια περιορίζουν την ακτινοβολία της.
