Το τελευταίο σπίτι αριστερά (The Last House on the Left) Review: Τρόμος και απελπισία στο ζενίθ

Πρόκειται για remake της cult ταινίας του 1972 από τον άρχοντα του τρόμου Wes Craven. Κι ενώ έχουμε συνηθίσει σε επαναλήψεις που δημιουργούνται μόνο για τα φράγκα και χωρίς αισθητικό αποτέλεσμα, αυτό το διαμαντάκι ξεφεύγει από τον κανόνα. Ο Ντένης Ηλιάδης -σκηνοθέτης του εν λόγω remake- σεβάστηκε τα θεμέλια που Craven είχε χτίσει, έντυσε την παραγωγή με μοντέρνα αισθητική, και έφερε τις αμετανόητα σαδιστικές προθέσεις της πλοκής στο σήμερα.

Το σενάριο, αν και απλό σε επιφανειακή δομή, είναι ανέλπιστα βαθύ: Η ιστορία ξεκινά με την Μαρί και τους γονείς της, να καταφθάνουν στο εξοχικό τους για λίγες ημέρες ησυχίας. Την ίδια ημέρα, κι ενώ η νεαρή βγαίνει για μια βόλτα με μια φίλη της, μια παρέα αγνώστων τους επιτίθεται με ασύλληπτες συνέπειες. Λίγη ώρα αργότερα, κι ενώ μια καταιγίδα σαρώνει την περιοχή, η συμμορία ζητά φιλοξενία σε μια κοντινή εξοχική οικία, χωρίς να γνωρίζουν σε ποιόν ανήκει. Οι ανυποψίαστοι γονείς, διστακτικοί αλλά πρόθυμοι, φροντίζουν τους ξένους -μα η ατμόσφαιρα είναι ήδη βαριά μιας και η κόρη τους δεν έχει επιστρέψει. Με κάθε βλέμμα και κάθε σιωπή να χτίζει μια σχεδόν αφόρητη ένταση, η αλήθεια αποκαλύπτεται -και οι γονείς πρέπει να αντιμετωπίσουν καταστάσεις που δεν είχαν φανταστεί.

Αν και έπαθε πνευμονία μετά το γύρισμα, η ηθοποιός Σάρα Πάξτον (Μαρί) ζήτησε από την παραγωγή μια πραγματικά κρύα λίμνη, προκειμένου να αποδώσει αυθεντικότητα στην αγωνιώδη σκηνή.

Μπορεί η περιγραφή να σας φέρνει ανυπόστατα και φθηνά κλισέ κατά νου, όμως εδώ στέκεται η μαγεία του συγκεκριμένου φιλμ: η ανάπτυξη των χαρακτήρων παρουσιάζεται οργανικά και εντός δράσης, ενώ οι σκηνές βίας είναι σοκαριστικά ρεαλιστικές. Η σκηνογραφία είναι αποπνικτική, τα κοντινά καρέ δένουν εντυπωσιακά, και το σασπένς απλώνεται χωρίς ανάσα. Ειδική μνεία αξίζει η ερμηνεία της μητέρας (η Μόνικα Πότερ υπέροχη όπως πάντα), μιας και οι μικροεκφράσεις της προδίδουν υπέροχα το εσωτερικευμένο στρες που βιώνει.

Οι κακοτοπιές στο σενάριο -ειδικά στις τελευταίες σκηνές- μπορούν να θεωρηθούν ως τα πιο αδύναμα στοιχεία της ταινίας. Επιπλέον, κάποιοι χαρακτήρες (όπως του γιού της συμμορίας) θα μπορούσαν να είχαν λίγη περισσότερη ανάπτυξη. Ακόμα ένα χαρακτηριστικό που ίσως ξενίσει -και ξένισε το κοινό της original επίσης- είναι η ίδια η θεματική: όλα όσα εκτυλίσσονται βασίζονται στην αρχική, ωμή σκηνή επίθεσης κατά της Μαρί και της φίλης της. Κι ενώ η προσέγγιση μοιάζει απαραίτητη για την εξέλιξη της ιστορίας, ενδέχεται να προκαλέσει ενστάσεις περί συναισθηματικού εκβιασμού.

Παρ’ όλα αυτά, πρόκειται για ένα καλοδουλεμένο home invasion revenge θρίλερ που προβάλλει με επιτυχία ζητήματα οικογένειας, συναισθηματικού δεσίματος και απελπισίας. Ισορροπεί ευχάριστα μεταξύ gore και ψυχολογικού τρόμου, ενώ οι κλισέ αποφάσεις δεν είναι τόσο υπερβολικές όσο σε παρόμοιες ταινίες του είδους. Κι αν θα μπορούσαμε να βγάλουμε ένα συμπέρασμα για ολόκληρο το φιλμ, θα ήταν ότι φτιάχτηκε για να βάλει το κοινό σε δύσκολη θέση -και το καταφέρνει.

Πολύπλευροι χαρακτήρες, ασφυκτική και αγωνιώδης ατμόσφαιρα, ρεαλιστικές σκηνές βίας.

Στερεοτυπική απόδοση των ανταγωνιστών, κακοτοπίες στις τελευταίες σκηνές, η υπερβολή της τελευταία δολοφονίας.

Η ρεαλιστική, εκτεταμένη και ανυπόφορη σκηνή επίθεσης των δύο κοριτσιών.
Η σκηνή που ο σκουπιδοφάγος κατακρεουργεί το χέρι ενός μέλους της συμμορίας.
Η αγωνιώδης σκηνή στη λίμνη, όπου η πρωταγωνίστρια ξεφεύγει από τους βιαστές.