Όταν πρωτοδιάβασα την υπόθεση του «12 Feet Deep» ομολογώ ότι με ενθουσίασε με την ευρηματικότητά της. Έχουμε δει ποικίλες αλλόκοτες τοποθεσίες όπου οι ήρωες έχουν εγκλωβιστεί και αναζητούν σωτηρία. Πισίνα όμως πρώτη φορά βλέπω στην υποκατηγορία των κλειστοφοβικών θρίλερ/τρόμου και πραγματικά αναρωτιόμουν πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό.
Ο νέος στο χώρο κινηματογραφιστής Matt Eskandari μάς το έδειξε με έξυπνο τρόπο άσχετα αν η συνέχεια της ταινίας του δεν τα πήγε τόσο καλά. Μετά λοιπόν από μια συνδυαστική γκάφα που περιλαμβάνει την ανόητη επιμονή των δύο αδερφών να πιάσουν το δαχτυλίδι αρραβώνα της μίας από τον πάτο και την εγκληματική απροσεξία του υπεύθυνου της πισίνας (τον οποίο ενσαρκώνει για πολύ λίγα λεπτά o Tobin Bell!) να κλείσει το κάλυμμα χωρίς να ελέγξει εξονυχιστικά το χώρο ξεκινάει η αγωνιώδης περιπέτεια των δύο αδερφών.
Παγιδευμένες μέσα στην πισίνα που κλείνει για Σαββατοκύριακο (άρα δεν αναμένεται να εμφανιστεί άνθρωπος) οι δύο γυναίκες προσπαθούν να βρουν τρόπους να παραβιάσουν το κάλυμμα από υαλοβάμβακα που τις σκεπάζει. Για κακή τους τύχη, εκτός από το κρύο, την σωματική εξάντληση και την πάθηση της μίας (είναι διαβητική) καλούνται να ξεπεράσουν και το εμπόδιο μιας παρανοϊκής καθαρίστριας που έτυχε να εργάζεται στην πισίνα μέσα στο Σαββατοκύριακο. Βλέπετε η εν λόγω καθαρίστρια δεν έχει διάθεση να τις απελευθερώσει αν δεν πάρει αυτά που θέλει εκμεταλλευόμενη την δυσμενή θέση των πρωταγωνιστριών.
Πηγή έμπνευσης για την ταινία είναι η αληθινή φοβία του σκηνοθέτη για τις πισίνες και τον ωκεανό.
Όλα αυτά ακούγονται ωραία και συναρπαστικά αλλά δυστυχώς το «12 Feet Deep» υστερεί στο εκτελεστικό κομμάτι. Το μεγάλο πρόβλημα εντοπίζεται στο σενάριο και στους διαλόγους. Το πρώτο διακατέχεται από κλισέ που συναντάμε συχνά σε ταινίες τρόμου ενώ οι δεύτεροι πάσχουν από έλλειψη σοβαρότητας και έμπνευσης. Το μοτίβο των ταλαιπωρημένων πρωταγωνιστών που εξομολογούνται συγκλονιστικά μυστικά στο πλαίσιο μιας σκληρής δοκιμασίας δεν μου λέει πλέον τίποτα και ειδικά όταν έχει ενσωματωθεί αδέξια στην πλοκή.
Οι ερμηνείες επίσης δεν είναι τόσο καλές σε όλη τη διάρκεια. Αυτό δυστυχώς χτυπάει άσχημα λόγω του μικρού αριθμού πρωταγωνιστών. Σαφώς η psycho καθαρίστρια με το μάτι που γυαλίζει και στάζει παράνοια είναι πιο αξιοπρεπής ερμηνευτικά από τις δύο γκρινιάρες και ενίοτε εκνευριστικές αδερφές. Πάντως το «12 Feet Deep» δεν είναι και καμιά ταινία της πλάκας. Θέλω να πω ότι παρά τους κουραστικούς διαλόγους, την προσωπική κλάψα και τα λοιπά ελαττώματα βλέπεται σχετικά ευχάριστα διατηρώντας το σασπένς σε ψηλά επίπεδα.
Σε κάνει να θες να δεις πού θα καταλήξει αυτή η αλλόκοτη κλειστοφοβική ιστορία και γενικά σου κρατάει το ενδιαφέρον με έναν περίεργο τρόπο. Η τελική σκηνή έχει επίσης έντονο σασπένς. Δείτε το παρέα με φίλους, σουβλάκια και αναψυκτικά για να το ευχαριστηθείτε περισσότερο.
Θετικά: Πρωτότυπη κεντρική ιδέα, άφθονη αγωνία, κλειστοφοβικό περιβάλλον, ο παρανοϊκός χαρακτήρας της καθαρίστριας.
Αρνητικά: Κακογραμμένοι και ανέμπνευστοι διάλογοι, σποραδικά μέτριες ερμηνείες, ευκολίες και υπερβολές στο σενάριο.
Συμπέρασμα: Εξαιρετική σύλληψη με χωλαίνουσα εκτέλεση. Κάπως έτσι συνοψίζεται η κατάσταση στο φιλόδοξο αλλά άνισο αυτό φιλμ.
Βαθμός:
Gore:
👆 Οι καλύτερες σκηνές (spoilers):
- Η βίαιη σκηνή που η μία εκ των πρωταγωνιστριών επιτίθεται στην τρελή καθαρίστρια με αιχμηρό αντικείμενο.
- Το αγωνιώδες φινάλε όπου εκεί που νομίζεις ότι όλα τέλειωσαν προσθέτει μία ακόμα σκηνή για να εντείνει το σασπένς.
