Μία νέα προσέγγιση των βρικολάκων; Αυτή είναι ίσως η εικόνα που προσπαθεί να περάσει το «30 Days of Night» στο οποίο οι βρικόλακες αποβάλλουν τον σαγηνευτικό, γοτθικό χαρακτήρα τους και μετατρέπονται σε άκομψα, αιμοβόρα κτήνη που ξεσκίζουν τα θύματά τους χωρίς οίκτο. Άλλος ένας νεωτερισμός του συγκεκριμένου φιλμ είναι η εξέλιξη της δράσης σε χιονισμένο περιβάλλον, αυτό της αφιλόξενης Αλάσκας όπου η νύχτα διαρκείας αποδεικνύεται ιδανικός «σύμμαχος» της αιμοδιψούς συμμορίας των βαμπίρ και ταυτόχρονα βασανιστικός εφιάλτης για τα υποψήφια θύματά τους. Πρωταγωνιστές είναι ένα ζευγάρι μπάτσων, ο σερίφης Eben (Josh Hartnett) και η γυναίκα του Stella (Melissa George) που μαζί με μια μικρή ομάδα επιζώντων από την καταιγιστική επίθεση των βρικολάκων προσπαθούν να διαφύγουν από την μικρή πόλη της Αλάσκας και να γλιτώσουν από τις ορέξεις των πεινασμένων βαμπίρ. Τα βαμπίρ έχουν όμως σημαντικό πλεονέκτημα αφού η παρατεταμένη διάρκεια της πολικής νύχτας εξασφαλίζει την απρόσκοπτη δράση τους προστατεύοντάς τα από το φως του ηλίου.
Το φιλμ ξεκινάει ατμοσφαιρικά με τις εικόνες ενός πλοίου που φαίνεται «ταλαιπωρημένο», κάτι σαν πλοίο «φάντασμα», να προσεγγίζει τις παγωμένες ακτές της Αλάσκας. Στο ίδιο πλάνο ένας μυστηριώδης άντρας οδεύει προς το σημείο του πλοίου. Το αεροδρόμιο κλείνει για ένα μήνα που θα διαρκέσει το σκοτάδι και όποιος πρόλαβε να φύγει έφυγε. Σύντομα μυστηριώδη ξεσπάσματα βίας κάνουν την εμφάνισή τους στην πόλη. Σκυλιά-φύλακες κατακρεουργούνται, άνθρωποι εξαφανίζονται, τα μέσα επικοινωνίας παύουν να λειτουργούν. Μέχρι εδώ συναντάμε ένα γνωστό μοτίβο σε ταινίες τρόμου όπου διάφοροι κακοί οιωνοί μας προϊδεάζουν για τον τρόμο που θα ακολουθήσει. Το ξεκίνημα είναι ικανοποιητικό μέχρι και την πλήρη αποκάλυψη των βρικολάκων που δεν αργεί πολύ. Το ομαδικό τους χτύπημα στην πόλη συνοδεύεται από χάος, βία και αναρχία. Και φυσικά από πολύ gore, σε αρκετά υψηλό βαθμό για ταινία με βρικόλακες.
Η ταινία βασίζεται σε σειρά κόμικς με το ίδιο όνομα που γράφτηκε το 2002 από τον Steve Niles.
Από εκεί και πέρα αρχίζουν τα προβλήματα. Ένα βασικό μειονέκτημα είναι η ταχύτητα με την οποία περνούν οι μέρες (ή ορθότερα οι νύχτες!), λες και πρόκειται για ένα γρήγορο ξεφύλλισμα βιβλίου, χωρίς κιόλας να γίνεται πιστευτή η ευκολία με την οποία οι λίγοι επιζώντες παραμένουν αθέατοι στην κρυψώνα τους, σε μια σοφίτα. Φαίνεται ενοχλητικό που τα βαμπίρ με τις οξυμένες αισθήσεις και την υπεράνθρωπη δύναμη δεν εντοπίζουν τους επιζώντες για τόσες μέρες. Πρέπει να εξαντληθεί η υπομονή των ανθρώπων ή να καταφύγουν σε ανόητες εξόδους απελπισίας για να ξαναμπούν οι βρικόλακες στη δράση και να απολαύσουμε τα φονικά. Θα μου πει κανείς, τόσες και τόσες υπερβολές έχουμε δει σε ταινίες τρόμου, αυτό σε χάλασε; Κι όμως η υπερβολική ευκολία με την οποία ο σεναριογράφος ξεπετάει τις μέρες χτυπάει πολύ άσχημα.
Πρόβλημα εντοπίζεται και στην μέτρια απόδοση των πρωταγωνιστών και ειδικά του λίγου Josh Hartnett που δεν μπορεί να αναδειχθεί σε ηρωικό χαρακτήρα όσο κι αν το προσπαθεί. Ίσως να μην το ‘χει κιόλας. Άλλο πρόβλημα διαπιστώνεται και στη μη εξήγηση της προέλευσης των βαμπίρ. Απλά εμφανίζονται, γίνεται ό, τι γίνεται κι άντε γεια. Ε, δεν πάει έτσι. Αν οι δημιουργοί ενός φιλμ θέλουν να κάνουν σωστή κι ολοκληρωμένη δουλειά οφείλουν να εμβαθύνουν περισσότερο στο ιστορικό των χαρακτήρων. Ενίοτε η ταινία προσπαθεί να αναδείξει έναν δραματικό χαρακτήρα προβάλλοντας π.χ. εικόνες αυτοθυσίας ή οικογενειακής τραγωδίας αλλά χαντακώνεται από τη μέτρια ηθοποιία και τους ανέμπνευστους διαλόγους.
Θετική εντύπωση πάντως δημιουργούν οι λόγοι που βγάζει ο αρχηγός των βρικολάκων σε πανάρχαιη ακατάληπτη γλώσσα συμβουλεύοντας τους ομοειδείς του για το πώς πρέπει να κινηθούν κάθε φορά. Αν μη τι άλλο δίνει μια αποκρυφιστική νότα στα δρώμενα και ταυτόχρονα λίγο παραπάνω βάθος στο φιλμ. Η ερμηνεία του Danny Huston (21 Grams, X-Men Origins: Wolverine) ως αρχηγός των βαμπίρ είναι εξαιρετική και μας αποζημιώνει κάπως για τη μετριότητα των υπολοίπων. Θετικά κρίνονται το δραματικό φινάλε και η σκοτεινή φωτογραφία.
