Είναι από τις ταινίες που στηρίζονται εξολοκλήρου στο «one man show». Ο λόγος για τον Christian Bale και το θρυλικό πλέον «American Psycho» που ουσιαστικά τον ανέδειξε ως τον ταλαντούχο star που ήρθε για να καθιερωθεί στον γκλαμουράτο κόσμο του Hollywood. Το φιλμ αποτελεί μεταφορά της ομότιτλης νουβέλας του Αμερικανού συγγραφέα Bret Easton Ellis, εκδοθείσας το 1991. Με μικροδιαφορές και τις απαραίτητες προσαρμογές, το «American Psycho» επικεντρώνεται στην διπρόσωπη ζωή ενός πλούσιου επιχειρηματικού στελέχους της Wall Street. Από τη μία, η ζωή του Patrick Bateman λάμπει από χλιδή και πολυτέλεια, από την άλλη κηλιδώνεται από…αίμα μιας και ο αντιήρωάς μας απολαμβάνει να σκοτώνει!
Ποιους; Δεν είναι σίγουρο ή προκαθορισμένο. Οποιοσδήποτε τον εκνευρίζει ή του ενεργοποιεί τις ευαίσθητες συναισθηματικές χορδές μπορεί να είναι το θύμα του. Ο φθόνος και ο εγωισμός είναι επίσης συνήθη αίτια των φονικών του. Σε μια ακόρεστη, καταναλωτική κοινωνία, ο Patrick (Christian Bale) αποκρούοντας κάθε συναίσθημα συμπόνιας, θρυμματίζοντας κάθε ηθικό ενδοιασμό, βυθίζεται όλο και πιο πολύ στα άδυτα του ταραγμένου εσωτερικού του κόσμου εκδηλώνοντας της δολοφονική του μανία χωρίς σταματημό. Παράλληλα ένας ντετέκτιβ (Willem Dafoe) του γίνεται τσιμπούρι στο πλαίσιο της έρευνάς του για τον εντοπισμό ενός «εξαφανισμένου» συναδέλφου του Patrick.
Υπό μια έννοια το φιλμ ασκεί κριτική στον σύγχρονο καθωσπρεπισμό του πλούσιου δυτικού κόσμου, καθώς τολμά να βροντοφωνάξει ότι πίσω από τα πολυτελή εστιατόρια, τα ακριβά κουστούμια, τις καλοσχεδιασμένες γραβάτες και τις ευγενικές ατάκες μπορεί να κρύβεται ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος. Η πλαστική φιγούρα που αφήνει να βγει προς τα έξω είναι απλά .
Η σκηνοθέτης Mary Harron αναγκάστηκε να ψαλιδίσει καταλλήλως την ταινία ώστε να λάβει το πολυπόθητο R rating. Αξίζει να σημειωθεί επίσης ότι πριν την επιλογή του Bale για τον ρόλο του Patrick διάφορα πασίγνωστα ονόματα μεγάλων ηθοποιών συνδέθηκαν με τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Μεταξύ αυτών οι Brad Pitt, Johnny Depp και Leonardo DiCaprio.
Το ακραίο όριο στο εύρος των πιθανοτήτων της διπροσωπίας είναι ένας αδίστακτος serial killer. Ένα τέτοιο παράδειγμα ενσαρκώνεται στο πρόσωπο του Patrick Bateman. Το πρωί στη δουλειά κομψός και «φυσιολογικός», το βράδυ ή μετά τη δουλειά ανελέητος φονιάς με μπόλικες τάσεις αρρωστημένου ναρκισσισμού. Αναρωτιέται κανείς ως πού θα πάει αυτή η ιστορία; Άγνωστο αφού με έναν απρόβλεπτο τύπο σαν τον πρωταγωνιστή αυτής της ταινίας δεν είναι εύκολο να προβλεφτεί η αποχή του από το αιματοκύλισμα.
Ο Bale κατορθώνει να κρατήσει ολόκληρη την ταινία μόνος του δίνοντας μια θεσπέσια και απόλυτα πειστική ερμηνεία. Αντίθετα η παρουσία του Dafoe καθώς και άλλων σημαντικών ηθοποιών παίζουν υπερβολικά δευτερεύοντα ρόλο, κάτι σαν fillers σ’ έναν δίσκο μουσικής. Το φιλμ παρότι περιέχει αρκετές περιπτώσεις φόνων, δεν τραβάει το gore στα άκρα. Αντιθέτως, αντισταθμίζει το διακριτικό gore με καθιέρωση κωμικού κλίματος, στιγμιαίων ξεσπασμάτων αλλά και κυνισμού. Οι εσωτερικοί μονόλογοι του Patrick αναδίδουν ειλικρίνεια αλλά και τον έσχατο ηθικό μαρασμό.
Το σενάριο βέβαια από ένα σημείο και μετά μοιάζει επίπεδο και η ταινία καταλήγει να επαναλαμβάνεται δίχως ευδιάκριτη στον ορίζοντα απαγκίστρωση από τη μονότονη οδό που έστρωσε από νωρίς. Πάντως αν με ρωτούσε κανείς ποια ταινία θα του σύστηνα με θέμα τη διχασμένη προσωπικότητα και το ακραίο alter ego, το «American Psycho» σίγουρα θα ήταν από τις πρώτες, αν όχι η πρώτη. Το έργο μπορεί να μισήθηκε στους κύκλους του καθωσπρεπισμού αλλά αγαπήθηκε στον χώρο του cult και των θρίλερ. Στους δεύτερους είμαστε κι εμείς φυσικά!
