Η συνέχεια του άνισου αλλά cult «The Amityville Horror» του 1979 έρχεται με το «Amityville II: The Possession»του 1982 που αποτελεί όμως…prequel στηριγμένο στα πραγματικά φονικά γεγονότα που έπληξαν την οικογένεια DeFeo το 1974. Σκηνοθετημένο από τον παραγωγικό Damiano Damiani ξεπερνά τον προκάτοχό του, πράγμα καθόλου συνηθισμένο στη horror σκηνή. Το δεύτερο αυτό μέρος δεν είναι υπερβολή να το χαρακτηρίσουμε ως ένα από τα πιο αυθεντικά και τίμια φιλμ τρόμου με στοιχειωμένο σπίτι.
Ο λόγος είναι ότι περιλαμβάνει τα περισσότερα και πλέον κραυγαλέα κλισέ που χαρακτηρίζουν κάθε παραπλήσια ταινία τρόμου. Μετακινήσεις αντικειμένων από διαβολικά πνεύματα, δαιμονική επίθεση στα χριστιανικά σύμβολα, απρόσμενα ρεύματα αέρα που τρομάζουν, βρύσες που αντί για νερό στάζουν αίμα, ψευδαισθήσεις αγγίγματος από απροσδιόριστο ον, ανεξήγητες δονήσεις του σπιτιού και των δωματίων, πόρτες και παράθυρα που ανοιγοκλείνουν μόνα τους, συνεχές χτύπημα της εξώπορτας χωρίς εμφανή επισκέπτη, σωλήνες που παθαίνουν ξαφνικές διαρροές, κακόβουλοι ψίθυροι στο σκοτάδι, ανατριχιαστική μουσική με ξαφνικές αυξήσεις της έντασης, σκοτεινό περιβάλλον, τρομακτική ατμόσφαιρα, δαιμονισμοί, εξορκισμοί και άλλα που πιθανώς μου διαφεύγουν…είναι όλα εδώ στο δεύτερο και καλύτερο μέρος του franchise.
Με τις απαραίτητες επιμέρους τροποποιήσεις (π.χ. στα ονόματα των οικογενειών) το «Amityville II» αφηγείται την ιστορία της οικογένειας Montelli που μετακομίζει στο νέο της σπίτι. Εκεί η γαλήνη της οικογένειας διαταράσσεται από μια απροσδιόριστη δαιμονική δύναμη που εκδηλώνεται με διάφορους ενοχλητικούς τρόπους. Ο μεγάλος γιος της οικογένειας (Sonny) υποκύπτει βαθμιαία στις δυνάμεις του κακού. Καταλαμβάνεται από ένα δαιμονικό πνεύμα και προκαλεί αιματοκύλισμα στο οικογενειακό του σπίτι. Ύστερα ένας ντόπιος ιερέας αναλαμβάνει να απομακρύνει το διαβολικό πνεύμα από τον άτυχο νεαρό…
Δεν χρειάζεται να προστεθούν πολλές περιγραφικές λεπτομέρειες μιας και αναφέρθηκαν ήδη οι βασικές τεχνικές με τις οποίες προσπαθεί να μας τρομάξει το «Amityville II: The Possession». Παρατηρήσεις που αξίζει να γίνουν αφορούν την καλή παρουσία των ηθοποιών, τα πετυχημένα εφέ «δαιμονοποίησης» του νεαρού Sonny και την φανερή επιρροή από τον «Εξορκιστή». Σε σύγκριση με το πρώτο Amityville, το «The Possession» είναι πιο τρομακτικό και συμπαγές σαν φιλμ.
Η έκρηξη που λαμβάνει χώρα στο σπίτι προς το τέλος της ταινίας είναι αληθινή, προκληθείσα από εξαιρετικά εύφλεκτα χημικά υλικά.
Τη μουσική επένδυση επιμελήθηκε ο Lalo Schifrin όπως και στο πρώτο μέρος με θεαματικά αποτελέσματα. Η σκηνοθεσία του Damiani είναι στιβαρή και η κίνηση της κάμερας «δαιμονιώδης» όταν πρέπει ακολουθώντας σκαλιά, διαδρόμους και δωμάτια της σκοτεινής οικίας. Το δεύτερο μέρος είναι ακόμα πιο προκλητικό από το πρώτο αφού περιέχει και σκηνές αιμομιξίας, ενοχλητικές για κάποιους, «λογικές» για κάποιους άλλους στο πλαίσιο της ταινίας.
Η σεκάνς της δολοφονικής έξαρσης του δαιμονισμένου και αργοκίνητου Sonny μέσα στο σκοτάδι είναι ο κολοφώνας του τρόμου στο φιλμ. Ακόμα θυμάμαι πόσο με είχε σοκάρει όταν την πρωτοείδα πιτσιρικάς σε κάποια από τις πολλές τηλεοπτικές προβολές της ταινίας. Όμως μετά και την αποκομιδή των πτωμάτων από την αστυνομία την επομένη, το φιλμ αρχίζει να εκφυλίζεται και να γίνεται κουραστικό με ελάχιστες περιστασιακές εκρήξεις μόνο. Σήμερα τα σημάδια του χρόνου είναι φανερά πάνω του, ωστόσο δεν παύει να αποτελεί μια καλή πρόταση για σαββατόβραδο με παρέα. Σε ορισμένους ενδέχεται κιόλας να ξυπνήσει ευχάριστες αναμνήσεις…
