Annabelle (2014) Review

Δεν το κρύβω ότι περίμενα πολλά από αυτό το spin-off του «The Conjuring». Η τρομακτική όψη της κούκλας που πρωταγωνιστεί και τα διάφορα βιντεάκια που κυκλοφορούσαν σποραδικά στο διαδίκτυο μού δημιουργούσαν την αίσθηση ότι το «Annabelle» θα ήταν ένα πολύ δυνατό φιλμ τρόμου παρά την κλισαρισμένη φύση του. Δυστυχώς αυτό που είδαμε ήταν ένα φτηνό και υπερβολικά τυπικό φιλμάκι supernatural horror κατεύθυνσης που κυμαίνεται στη μετριότητα. Και εξηγούμαι…

Η αρχική εισβολή ενός ζεύγους παρακμιακών οπαδών μιας σατανικής αίρεσης στο σπίτι του πρωταγωνιστικού ζεύγους μάς ανοίγει την όρεξη βάζοντας τις πρώτες καλές πινελιές σασπένς και τρόμου. Η σταδιακή ανάδειξη της κούκλας με το όνομα Annabelle μέσα από ποικίλα ψαρωτικά κοντινά πλάνα συντηρεί το αίσθημα ανησυχίας και τρόμου. Αυτό το απλανές, απειλητικό βλέμμα της κούκλας σε κερδίζει αμέσως ως horror fan. Κι εκεί που λες ότι όλες οι προϋποθέσεις υπάρχουν και έχουν μπει γερά θεμέλια για μια δυναμική ταινία τρόμου που θα μας καθηλώσει, έρχονται διαδοχικές προχειρότητες και κοινοτυπίες που θρυμματίζουν ό, τι καλό πήγε να δημιουργηθεί εδώ.

Η σύνδεση των σατανιστών με την κούκλα δεν πείθει. Η εμπλοκή του ιερέα στην ταραγμένη ζωή του ζεύγους περιέχει αχρείαστες ηθικολογίες και εξελίσσεται άδοξα με τον δεύτερο να αποδεικνύεται κατώτερος των περιστάσεων. Η βιβλιοπώλης της γειτονιάς που κι αυτή μπλέκεται στη ζωή των πρωταγωνιστών χρησιμοποιείται με αδικαιολόγητη προχειρότητα. Άλλοτε για τη δημιουργία κακόγουστου δακρύβρεχτου κλίματος, άλλοτε για παροχή αόριστων και συνηθισμένων συμβουλών προς αντιμετώπιση του κακού αλλά και ως «εύκολη λύση» όταν τα πράγματα έχουν πάρει πολύ δύσκολη τροπή για το ζεύγος. (θα καταλάβετε όταν δείτε την ταινία). Άλλος παραλογισμός είναι ότι ο άντρας από το ζεύγος πείθεται υπερβολικά εύκολα για τον υπερφυσικό χαρακτήρα του προβλήματος που αντιμετωπίζει το σπίτι του. Αν μη τι άλλο περιμέναμε περισσότερο σκεπτικισμό από έναν χαρακτήρα που υποτίθεται είναι γιατρός.

Το πραγματικό ζεύγος των ερευνητών του παραφυσικού Ed και Lorraine Warren που είδαμε στο «The Conjuring» διατηρούν στο αποκρυφιστικό μουσείο τους μια ειδική θήκη μέσα στην οποία βρίσκεται η κούκλα Annabelle.

Διάσπαρτες σκηνές αληθινού τρόμου υπάρχουν μαζί με λίγα καλά στοιχεία από δω κι από κει. Για παράδειγμα εκείνη η μαύρη δαιμονική φιγούρα έχει επιβλητική παρουσία στα σύντομα διαστήματα που εμφανίζεται και τρομοκρατεί την ηρωίδα. Αλλά μήπως να μιλήσουμε και λίγο για την Annabelle; Δυστυχώς η συμμετοχή της στα δρώμενα είναι περισσότερο θεωρητική και έμμεση. Αν περιμένετε δηλαδή την κινητικότητα και την αμεσότητα ενός Chucky από το «Child’s Play», απλά θα απογοητευτείτε. Σε ελάχιστες σκηνές η ίδια η κούκλα παράγει τρόμο με φανερές πράξεις της. Απότομα κλεισίματα πορτών, μετακινήσεις αντικειμένων και παρεμφερείς αόριστες υπερφυσικές δυνάμεις αναδεικνύονται περισσότερο.

Τι μου έμεινε τελικά από το «Annabelle»; Παρότι δεν είναι κακή σαν ταινία, μου άφησε πολλά παράπονα για την υπερβολικά κοινότυπη εικόνα της και την έλλειψη βάθους στο σενάριο και στους χαρακτήρες. Μου έδωσε την εντύπωση μιας δουλειάς που έγινε στο πόδι, χωρίς μεράκι και σοβαρή προσπάθεια, απλά και μόνο γιατί «έπρεπε» να γίνει. Το πρόχειρο τελείωμά της συμβαδίζει με την εικόνα μετριότητας που βγάζει ως ταινία…

Η τρομακτική όψη της Annabelle, η επιβλητική μορφή του σκουρόχρωμου δαίμονα, μερικές πολύ τρομακτικές σκηνές με υψηλή ένταση και αγωνία.

Πολλά κλισέ στο γενικά προχειρογραμμένο και επίπεδο σενάριο, ανεπαρκής και επιπόλαιη αξιοποίηση των χαρακτήρων, έλλειψη δράσης από την ίδια την κούκλα που πολυδιαφημίζει η ταινία, μέτριο φινάλε.

Η αρχική εισβολή των σατανιστών στο σπίτι του πρωταγωνιστικού ζεύγους.
Η αγωνιώδης και τρομακτική σκηνή που η πρωταγωνίστρια εγκλωβίζεται στο υπόγειο της πολυκατοικίας και του κοντινού ασανσέρ.
Οι λίγες αλλά πολύ τρομακτικές θεάσεις ενός σκοτεινού τραγόμορφου δαίμονα.