Εντάξει, κανείς δε νομίζω ότι περίμενε μεγάλα πράγματα από το prequel του Annabelle γνωστό εδώ και καιρό ως Annabelle: Creation. Πρόκειται για μια ταινία τρόμου που προορίζεται για το ευρύ κοινό και όχι για τους αναζητητές ευρηματικώνπειραματισμών και τολμηρών, avante-garde εγχειρημάτων στο cinema τρόμου.
To Annabelle: Creation είναι ένα τυπικό supernatural horror με τα γνωστά κλισέ, τις πολυάριθμες jump scares και με όλα τα μοτίβα που συναντάμε στις ταινίες τρόμου ευρείας κατανάλωσης. Με σκηνοθέτη τον άνθρωπο πίσω από το συμπαθητικό μεταφυσικό θρίλερ Lights Out (2016), David F. Sandberg επιχειρεί να προσφέρει εξηγήσεις για την προέλευση της δαιμονικής κούκλας που εμφανίστηκε αρχικά στο The Conjuring (2013) και στην συνέχεια στο ειδικά διαμορφωμένο γι’ αυτήν φιλμ του 2014.
Το ταξίδι μάς πάει πίσω στις δεκαετίες του ’40 και του ’50. Στην πρώτη δεκαετία βλέπουμε τον άδικο θάνατο ενός μικρού κοριτσιού που ονομαζόταν Annabelle (και χαϊδευτικά Bee) και στη δεύτερη τη φιλοξενία των κοριτσιών και της καλόγριας του ορφανοτροφείου στο σπίτι των γονιών της Annabelle. Μαθαίνουμε επίσης ότι ο πατέρας ήταν κουκλοποιός και αυτός έφτιαξε την περιβόητη κούκλα (αρχικά ήταν απλά μια κούκλα χωρίς υπερφυσικές ιδιότητες) ενώ η μητέρα μετά το δυστύχημα έχει καθηλωθεί στο κρεβάτι της.
Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας διαδραματίζεται το 1955, 12 χρόνια πριν τα γεγονότα του πρώτου φιλμ. Η εναρκτήρια σεκάνς λαμβάνει χώρα το 1943.
Η διαμονή των φιλοξενούμενων στο σπίτι της τραγικής οικογένειας αρχίζει να γίνεται εφιαλτική μετά την ανακάλυψη του δωματίου της πεθαμένης κόρης και της κούκλας που ήταν κρυμμένη εκεί. Στη συνέχεια παρακολουθούμε τη μάχη των πρωταγωνιστών με τις διαβολικές δυνάμεις που απελευθερώνονται στο σπίτι και ιδίως με μια μαύρη δαιμονική οντότητα που ελλοχεύει στις σκιές.
Γενικά το «Annabelle: Creation» δεν διαφέρει σημαντικά στον τρόπο παραγωγής τρόμου από τις συγγενείς ταινίες μεταφυσικού τρόμου. Οι απότομες τρομάρες, οι διαβολικές οντότητες που αναζητούν ψυχές, τα καθαγιασμένα μέρη που πρέπει να φυλακιστούν, οι παπάδες που βοηθούν στην αντιμετώπισή τους κλπ είναι ιδέες που επαναλαμβάνονται στο φιλμ του Sandberg.
Ωστόσο, παρά την γενικά τετριμμένη εικόνα, το «Annabelle: Creation» μοιάζει πιο προσεγμένο από τον προκάτοχό του στο θέμα της αφήγησης και στις τρομακτικές σκηνές που είναι λίγο πιο εμπνευσμένες εδώ αλλά και πιο άφθονες. Μου φάνηκε επίσης πιο ατμοσφαιρικό ενώ η αβεβαιότητα για τον πραγματικό ρόλο του ζεύγους που φιλοξενεί τα ορφανά προσθέτει λίγους πόντους παραπάνω.
Οι ερμηνείες είναι αξιοπρεπείς και τα εφέ εξαιρετικά. Δυστυχώς υπάρχει μια αυτοσυγκράτηση στο bodycount και το gore αφού η ιστορία παρέχει πολλά υποψήφια θύματα για σκότωμα αλλά τελικά αποφασίζει να μην τα πειράξει. Δεν γίνεται για παράδειγμα να μην εκμεταλλεύεσαι σκηνές όπως αυτήν μέσα στον αχυρώνα προς το φινάλε όπου θα μπορούσαμε να απολαύσουμε ένα εντυπωσιακό αιματοκύλισμα.
Πάντως παρά τον μικρό αριθμό θυμάτων υπάρχουν δύο σκηνές ιδιαίτερα βίαιες. Σε συνδυασμό με το επίσης βίαιο τέλος που συνδέει ιδανικά τις δύο ταινίες γύρω από την Annabelle ο δείκτης του σοκ ανεβαίνει αισθητά και θα έλεγα ότι αποχαιρετάς την ταινία ικανοποιημένος. Όχι όμως ενθουσιασμένος καθώς το φιλμ απέχει πολύ από το να εντυπωσιάσει και να γίνει αξιομνημόνευτο.
