Στην αυγή των 90s έσκασε μύτη αυτή η συμπαθέστατη ταινία τρόμου με έντονα στοιχεία κωμωδίας ταυτόχρονα. Ο φόβος για τις αράχνες παίρνει σάρκα και οστά στο «Arachnophobia» και με οδηγό τον εξαιρετικό και πάντα απολαυστικό Jeff Daniels (Dumb & Dumber) βιώνουμε μια πολύ διασκεδαστική εμπειρία, πράγμα που δεν συμβαίνει συχνά σε ταινίες τρόμου με ζώα και έντομα.
Το φιλμ ξεκινάει στις απομακρυσμένες ζούγκλες της Βενεζουέλας όπου μια ομάδα επιστημόνων ανακαλύπτει ένα νέο είδος αράχνης. Ένας από τους επιστήμονες όμως δηλητηριάζεται θανάσιμα από το τσίμπημα μιας εξ αυτών και η αράχνη που τον σκότωσε ταξιδεύει «λαθραία» στο φέρετρό του μέχρι τις ΗΠΑ. Εκεί θα καταλήξει σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Καλιφόρνια όπου θα ζευγαρώσει με μια ντόπια αράχνη γεννώντας απογόνους με θανατηφόρες τάσεις. Στην ίδια πόλη έχει προσφάτως μετακομίσει ο γιατρός Ross Jennings με την οικογένειά του όπου και αναζητά εργασία.
Μια σειρά παράξενων θανάτων αναστατώνει τη μικρή πόλη και ακόμα περισσότερο τη ζωή του Dr. Jennings αφού οι νεκροί ήταν ασθενείς που είχε εξετάσει ο ίδιος νωρίτερα. Μια σειρά ενδείξεων θα οδηγήσουν τον Dr. Jennings στο συμπέρασμα ότι οι θάνατοι προήλθαν από τσίμπημα αράχνης και αμέσως θα έρθει σε επαφή με τους επιστήμονες που ανακάλυψαν αυτό το είδος στη Βενεζουέλα. Έτσι λοιπόν ο Dr. Jennings, οι επιστήμονες, ο σερίφης της πόλης και ένας αλλόκοτος εξολοθρευτής εντόμων ενώνουν τις δυνάμεις τους αναζητώντας τη φωλιά των αραχνών προτού είναι αργά για τους κατοίκους της πόλης.
Στο «Arachnophobia» χρησιμοποιήθηκαν αληθινές αράχνες καθώς και ένας ειδικός εντομολόγος που συνεργάστηκε με τους συντελεστές για να τις κουμαντάρει.
Ανεξάρτητα από τη συμπάθεια που έχει κανείς για τη συγκεκριμένη υποκατηγορία ταινιών τρόμου, δύσκολα ένας θεατής δεν θα βρει τουλάχιστον διασκεδαστικό το «Arachnophobia». Η πλοκή εξελίσσεται με πολύ προσεγμένο τρόπο χωρίς τρύπες και αχρείαστα ή προβληματικά σημεία. Γενικότερα έχει γίνει αξιόλογη σκηνοθετική δουλειά με κάποια κοντινά πλάνα αραχνών να ξεχωρίζουν για τη ζωντάνια και την ευρηματικότητά τους.
Οι κινήσεις των αραχνών καθώς προσεγγίζουν τα θύματά τους δίνονται με τρομερή φινέτσα, όντας αγωνιώδεις και χιουμοριστικές ταυτόχρονα χωρίς να δείχνουν ψεύτικες. Υπάρχουν ενδιαφέροντες χαρακτήρες που ξεχωρίζουν πέρα από τον πρωταγωνιστή Dr. Jennings, όπως ο βαρύς και αστείος «εξολοθρευτής» εντόμων υποδυόμενος από τον απολαυστικό John Goodman (The Big Lebowski). Ευρηματικές σκηνές ανθολογίας με κωμική διάθεση όπως επιθέσεις αραχνών σε ανυποψίαστες κοπέλες που ετοιμάζονται για το μπάνιο τους, δίνουν και παίρνουν.
Γενικά η ταινία φαίνεται δουλεμένη σε πολλά επίπεδα και κυλάει ευχάριστα χωρίς νεκρά σημεία. Πετυχαίνει να συνδυάσει χιούμορ και τρόμο δίχως να γίνεται γελοία. Η υπέροχη μουσική δένει άρτια με το φιλμ ειδικά στις στιγμές που η αγωνία κορυφώνεται. Μπορούμε εύκολα να εντάξουμε το «Arachnophobia» στις καλύτερες ταινίες τρόμου με έντομα και φονικά ζώα γενικότερα. Αξίζει να σημειωθεί ότι λόγω του ιδιόμορφου χαρακτήρα του με τη δυσκολία ένταξης στην κατηγορία του θρίλερ/τρόμου ή της κωμωδίας, τα τηλεοπτικά σποτάκια την εποχή που κυκλοφόρησε το διαφήμιζαν ως «thrill-comedy», ένας ενδιάμεσος όρος που του ταιριάζει απόλυτα!
Σημειώστε επίσης ότι στην παραγωγή υπάρχει το όνομα του Steven Spielberg ενώ η ταινία πέρα από την εμπορική της επιτυχία κατάφερε να κερδίσει και δύο βραβεία Saturn στις ΗΠΑ, ένα για τον καλύτερο ηθοποιό (εν προκειμένω για τον Jeff Daniels) και ένα καλύτερης ταινίας τρόμου. Μια χαρά λοιπόν τα κατάφερε. Αλλά νομίζω ότι η μεγάλη επιτυχία του «Arachnophobia» έγκειται στο ότι ακόμα και σήμερα, σχεδόν 30 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, διατηρεί τη φρεσκάδα και την σκηνοθετική επάρκεια για να γίνει αρεστό και στο νεότερο κοινό.
