«Dream girls can be a nightmare» μας λέει ψαρωτικά ένα από τα σλόγκαν της ταινίας και ειλικρινά δεν θα μπορούσε να περιγράψει καλύτερα τα τρελά γεγονότα που εκτυλίσσονται στο The Babysitter του σκηνοθέτη και παραγωγού McG (Supernatural, Nikita). Χαλαρά, πρόκειται για μια ταινία που θα την χαρακτηρίζαμε «μικρή έκπληξη» της χρονιάς.
Πριν ξεκινήσουμε την κριτική αξίζει να αναφέρουμε 1-2 πραγματάκια ιστορικού χαρακτήρα. Κατ’ αρχήν η ταινία ενώ ήταν έτοιμη από το 2015 (και το σενάριό της από το 2014) μόλις φέτος κατάφερε το Netflix να εξασφαλίσει τα δικαιώματά της και να την προβάλλει. Ούτε η ημερομηνία που το έκανε ήταν τυχαία αφού επιλέχτηκε η Παρασκευή και 13 του περασμένου Οκτώβρη. Αχ αυτό το marketing και οι διαβολικά έξυπνες ιδέες του! Στα της ταινίας τώρα…
Το «The Babysitter» είναι μια παρανοϊκή στη σύλληψη ταινία τρόμου που συνδυάζει πετυχημένα τρόμο και κωμωδία περιέχοντας ταυτόχρονα υψηλές ποσότητες gore για τα «χαβαλεδιάρικα» δεδομένα της. Οι σκηνές θανάτων μέσα και γύρω από το σπίτι του πιτσιρικά είναι ευρηματικές αν και λίγο παρατραβηγμένες σε κάποια σημεία φέρνοντας στο νου τα ανάλογα ξεχειλώματα «συμπτώσεων» των ταινιών «Βλέπω το Θάνατό σου».
Το δίδυμο πρωταγωνιστών επιδεικνύει φοβερή χημεία ακόμα κι όταν οι χαρακτήρες τους από στενοί φίλοι μετατρέπονται σε αμείλικτους εχθρούς. Ο νεαρός Judah Lewis που τον απολαύσαμε στο Demolition (2015) παίζει με μεγάλη αυτοπεποίθηση λες και είναι χρόνια στο κουρμπέτι ενώ η εκρηκτική Samara Weaving (Home and Away, Mayhem, Ash Vs Evil Dead) δεν σταματά να μοιράζει εγκεφαλικά και χαμόγελα με την «καυτή» αλλά και άκρως διασκεδαστική παρουσία της.
Είναι η τέταρτη ταινία τρόμου όπου πρωταγωνιστεί η νεαρή ηθοποιός Bella Thorne. Οι προηγούμενες ταινίες τρόμου που είχε παίξει ήταν οι Forget Me Not (2009), Keep Watching (2017) και Amityville: The Awakening (2017).
Άλλο ένα θετικό στοιχείο που ξεχωρίζει στο «The Babysitter» είναι οι «metafilm» πινελιές μέσω των αναφορών των πρωταγωνιστών σε διάσημες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές όπως τα Mad Men, Star Trek, Independence Day και Alien. Επιπλέον η δυνατή ροκ μουσική και η πλούσια παλέτα έντονων χρωμάτων από τους χώρους του σπιτιού διαμορφώνουν ένα ανεβαστικό και φουλ ψυχαγωγικό οπτικοακουστικό θέαμα που καθιστά την παρακολούθηση ιδιαίτερα ευχάριστη.
Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες είναι επίσης συμπαθητικοί και δεν είναι και λίγοι. Ειδικά τα άτομα από την διαβολική παρέα της babysitter είναι αυτό που λέμε «ένας κι ένας» θυμίζοντας κλασικούς χαρακτήρες του cinema τρόμου όπως η τυπική χαζογκόμενα που προμοτάρει τα στήθη της και ο εφετζής γραμμωμένος γόης με το λιγοστό μυαλό. Ακόμα και οι γονείς του πιτσιρικά που συμμετέχουν ελάχιστο χρόνο στις εξελίξεις καταφέρνουν να κερδίσουν μια θέση στους αξιομνημόνευτους χαρακτήρες με τις γλαφυρές ατάκες τους.
Και μιας και αναφερθήκαμε στις ατάκες, αυτές λοιπόν είναι ένα από τα επίσης δυνατά σημεία του φιλμ. Πολύ συχνά οι διάλογοι περιέχουν εντελώς απρόσμενες αλλά εύστοχα ενταγμένες ατάκες στον σεναριακό κορμό που εντείνουν τον χαβαλέ. Μοναδικό παράπονο είναι τα αναμενόμενα άλματα λογικής του σεναρίου και οι μη πιστευτές ενέργειες ορισμένων πρωταγωνιστών. Αν και αυτά είχαν δομηθεί με τη δέουσα προσοχή τότε θα μιλάγαμε για μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της χρονιάς.
Ακόμα και με την υπάρχουσα μορφή όμως, το The Babysitter δεν παύει να είναι μια πολύ ψυχαγωγική εμπειρία ικανή να παρασύρει στον στρόβιλό της μεγάλη γκάμα horror και όχι μόνο κοινού. Σπάνια συναντάμε τόσο δυναμικό πάντρεμα ετερόκλητων στοιχείων από τους χώρους του slasher, του slapstick, του gore, του occult και φυσικά της κωμωδίας! Μην το χάσετε!
