Στα μέσα των 90’s εμφανίζεται αυτό το αξιόλογο φιλμάκι τρόμου από τον Eric Red (γνωστός και από τη συμμετοχή του στο σενάριο του εξαιρετικού «The Hitcher») πραγματευόμενο την λυκανθρωπία. Η ταινία ξεκινάει δυναμικά, κάπου στις ζούγκλες του Νεπάλ όπου ο φωτορεπόρτερ Ted Harrison (Michael Pare) και η φιλενάδα του θα δεχτούν την λυσσαλέα επίθεση ενός λυκανθρώπου. Αφού το κτήνος εξοντώσει την άτυχη κοπέλα, στη συνέχεια θα θανατωθεί από πυρά του Ted ο οποίος όμως είχε ήδη πληγωθεί από το τέρας με αποτέλεσμα να κολλήσει την «ασθένεια». Μια «ασθένεια» που δεν έχει θεραπεία.
Ο Ted επιστρέφει στην Αμερική και διαμένει μόνος στο τροχόσπιτο του στο δάσος. Δεν μπορεί όμως να κουμαντάρει το δολοφονικό του ένστικτο και τα βράδια μεταμορφωμένος σε λυκάνθρωπο σουλατσάρει στο δάσος σκοτώνοντας άτυχους περαστικούς. Η θέλησή του να έρθει σε επαφή με την αδερφή του Janet (Mariel Hemingway) και το νεαρό ανιψιό του προκειμένου να νιώσει την οικογενειακή αγάπη ως «λύτρωση» από την κατάρα του, τον οδηγούν στο να μεταφέρει το τροχόσπιτο του δίπλα στο σπίτι τους. Εκεί όμως ο σκύλος της αδερφής του, ένας συμπαθέστατος Γερμανικός Ποιμενικός με το μυθολογικό όνομα Thor, αναγνωρίζει την σκοτεινή φύση του Ted και προσπαθεί να προστατέψει την Janet και τον μικρό Brett που αγνοούν τη φρικτή μορφή που λαμβάνει ο Ted τις νύχτες…
Το έργο που παρακολουθεί ο μικρός Brett την ώρα που η μητέρα του ετοιμάζει πρωινό είναι το πανάρχαιο «Werewolf of London» του 1935.
Όμορφη υπόθεση σίγουρα. Το «Bad Moon» δείχνει απειλητικό και δραματικό ταυτόχρονα. Χωρίς να πιάνει ιδιαίτερα υψηλές αποδόσεις πουθενά, βλέπεται ευχάριστα, έχει ρυθμό, συναίσθημα και ωραίο δασώδες περιβάλλον – το ιδανικό μέρος για να χτυπά ένας λυκάνθρωπος. Ο λυκάνθρωπος είναι εντυπωσιακός στην όψη, με το μάτι του να γυαλίζει επικίνδυνα όποτε η κάμερα κάνει κοντινά πλάνα στο πρόσωπό του. Οι ερμηνείες είναι απλά ok και τελικά αυτός που κλέβει την παράσταση είναι ο συμπαθής σκυλάκος. Πράγματι η συμβολή του Thor στα γεγονότα είναι καθοριστικής σημασίας και χωρίς αυτόν η ταινία θα έχανε αρκετή νοστιμάδα από τη «γεύση» της.
Το gore δεν είναι ούτε λίγο ούτε πολύ, με την τελική ποσότητα να εναρμονίζεται με τα standards του φιλμ το οποίο δεν έχει σκοπό να παρουσιάσει τον λυκάνθρωπο ως ασταμάτητη φονική μηχανή που ξεχύνεται προς αναζήτηση θυμάτων αλλά ως ένα θλιμμένο ον που προσπαθεί να διατηρήσει τον αυτοέλεγχο. Ωστόσο, υπάρχουν και μερικά σημεία που μαρτυρούν μια σχετική προχειρότητα όπως η υπερβολική ευκολία με την οποία ο πιτσιρικάς Brett απελευθερώνει τον Thor από τις εγκαταστάσεις του μπόγια και η βιασύνη να φτάσει η ιστορία γρήγορα στο τέλος. Έχω την εντύπωση ότι με μερικές προσεκτικά δομημένες προσθήκες η ταινία θα έδειχνε πιο πλήρης απ’ ό, τι είναι. Φυσικά αυτό που αναμένουμε από μια ταινία με λυκάνθρωπο είναι η στιγμή των μεταμορφώσεων. Υπάρχει μία μοναδική τέτοια σκηνή στο «Bad Moon» αλλά ενώ ξεκινάει καλά, δυστυχώς η συνέχεια της δείχνει κάπως απαρχαιωμένη όσον αφορά τα εφέ μεταμόρφωσης.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό του «Bad Moon» είναι η προσπάθειά του να απομυθοποιήσει ορισμένα κλισέ του θρύλου γύρω από τους λυκάνθρωπους όπως η μεταμόρφωση μόνο κατά την πανσέληνο ή την σημασία του ασημιού στην θανάτωσή τους. Ε, λοιπόν εδώ δεν έχουν καμιά ισχύ όλα αυτά και μάλιστα υπάρχει μια σκηνή που ο ίδιος ο λυκάνθρωπος Ted τα χλευάζει. Το φινάλε είναι πολύ δυνατό με μερικές τρομακτικές εκπλήξεις και κλείνει ωραία αυτή την αξιόλογη ταινία λυκανθρωπίας.
